Ποιοι μύθοι καταρρέουν

Γράφει η Κλειώ Ιωάννου

Αν και η τελική έκβαση των «διαπραγματεύσεων» δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς ο λογαριασμός θα έρθει όπως όλα δείχνουν στο τέλος του Ιούνη, οι εξελίξεις έρχονται να προσφέρουν δύο μεγάλα διδάγματα, διαψεύδοντας αρκετούς από τους μύθους που διαμόρφωσαν την πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων χρόνων.

Η παράταση της δόσης του ΔΝΤ αλλά και το παρασκήνιο αυτής της τετράμηνης διαπραγμάτευσης αποδεικνύει περίτρανα ότι οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση διεξάγονται σε ένα επίπεδο όπου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Τρία είναι όμως τα κομβικά συμπεράσματα που θα μπορούσαν να εξαχθούν από την μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων και τρείς είναι οι μύθοι που έρχονται να καταρρεύσουν.

Πρώτον, αν δει κανείς το κείμενο 47 σελίδων που απέστειλε η κυβέρνηση στους δανειστές μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσει ότι είναι ένα κείμενο τεχνοκρατικής φύσης που αναιρεί σε τεράστιο βαθμό, τον πυρήνα, τόσο του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ όσο και την αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση που μακροπρόθεσμα επιθυμεί να ορίσει. Αυτό θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τους «εταίρους»; Βεβαίως και θα μπορούσε να γίνει καθώς το βήμα της υποχώρησης εάν χωνευόταν πολιτικά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ένα χρόνο μετά θα μπορούσε να γίνει ολόκληρο άλμα, αφού τα ίδια διλλήματα θα έβρισκαν μπροστά τους. Άρα η πλήρης υποταγή της νέας κυβέρνησης είναι ο πραγματικός στόχος, και ναι είναι πέραν από οικονομικός, κυρίαρχα πολιτικός.

Δεύτερον, είναι σαφές ότι μια επιλογή σαν και την χθεσινή (μη αποπληρωμή της δόσης του ΔΝΤ) πέραν από ένα οικονομικό αντίκτυπο έχει και έναν ξεκάθαρο συμβολικό. Αν κάποιος τολμούσε ακόμα και να το αρθρώσει σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ έστω και μια εβδομάδα πριν, θα γινόταν κόκκινο πανί για αντιπολίτευση και τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ. Το μήνυμα που εκπέμπει από χθες σε όσους διακατέχονται είτε σκόπιμα, είτε γιατί έχουν πειστεί, είναι ότι η διαπραγματευτική τακτική με τους λύκους και του πρόβατο δεν μπορεί να στηρίζεται σε όπλα όπως ο «ορθός λόγος» ή ο ρεαλισμός των προτάσεών μας, αλλά σε εναλλακτικές επιλογές που περιλαμβάνουν σύγκρουση με τα "φετίχ".

Τρίτον, και πιο ουσιαστικό είναι ότι η διαπραγματευτική ισχύς μια κυβέρνησης μπορεί να πολλαπλασιαστεί από έναν παράγοντα που σήμερα λείπει από τη σκακιέρα του τραπεζιού. Αυτός δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό. Οι κοινωνικές δυναμικές που καθόρισαν την πορεία των εξελίξεων τα τελευταία πέντε χρόνια βρίσκονται στο περιθώριο –με ελάχιστες εξαιρέσεις- την ώρα που διακυβεύεται, η έστω και προσωρινή, ιστορική δικαίωση όλων αυτών των αγώνων. Ο «άσσος» στο μανίκι μιας κυβέρνησης που παζαρεύει τα στοιχειώδη δικαιώματα του λαού, είναι το πλήρες ξεδίπλωμα των αντιθέσεων στο πεδίο όπου και τελικά διεξάγονται Στο πεδίο της ταξικής πάλης.

Tags: Κλειώ Ιωάννου