Πάνω χέρι, κάτω χέρι... ναι αλλά στις πλάτες ποιων; της Αγγελικής Ηλιοπούλου

Tweet

ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ, ΚΑΤΩ ΧΕΡΙ… ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΠΟΙΩΝ;

Χρόνια ολόκληρα κατά τη διάρκεια της φοίτησης των παιδιών μας σε γυμνάσιο και λύκειο θυμάμαι ώρες ατελείωτες έξω από τα κατειλημμένα κατά περιόδους σχολεία τους να προσπαθούμε με κάθε πρόσφορο τρόπο και μέσο πειθούς, να τα πείσουμε ότι με κλειστά σχολειά καμία διεκδίκηση , κανένα αίτημα , όσο σοβαρό και δίκαιο κι αν είναι , δεν παίρνει τη διάσταση

που του αξίζει. Μόνο με ανοιχτούς τους χώρους της εκπαίδευσης και σε λειτουργία μπορούν να φανούν τα υπαρκτά προβλήματα της παιδείας μας ,και μόνο έτσι μπορούμε μαζί όλοι (μαθητές ,γονείς και εκπαιδευτικοί) να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις : με συνεχείς ενοχλήσεις προς τους αρμόδιους , με συνεχή παρουσία στα γραφεία τους, με πρόσκληση των ΜΜΕ για προβολή των προβλημάτων , με χίλιους νόμιμους και πολιτισμένους τρόπους…

Αυτά λέγαμε (και λέμε) ως γονείς και εκπαιδευτικοί στα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας και περιμέναμε να πειστούν και να φερθούν ώριμα! Να σκεφτούν λογικά και να φερθούν πολιτισμένα καθώς ,όπως τους εξηγούσαμε ,είναι εντελώς παράνομο να καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους. Και σήμερα… τα ίδια παιδιά ,φοιτητές πια με χίλιους κόπους και προσπάθειες, στερήσεις και αυτοπεριορισμούς, τώρα που τα όνειρά τους και οι προσδοκίες τους δείχνουν να πραγματοποιούνται , δεν μπορούν ούτε να περάσουν την πύλη του Πανεπιστημίου τους γιατί… οι είσοδοι είναι ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΕΣ από τους απεργούς διοικητικούς που (έχοντας χίλια δίκια εφόσον θίγονται άδικα και άκριτα) αγωνίζονται για τις θέσεις εργασίας τους .

Δεν μπορώ όμως παρά να αναρωτιέμαι: Είναι αυτός τρόπος αγώνα και διεκδίκησης του δικαίου; Μπορεί σε ένα κράτος που (υποτίθεται) λειτουργούν ακόμη οι θεσμοί του και είναι (υποτίθεται και πάλι) ευνομούμενο, ο κάθε εργαζόμενος που δικαίως διαμαρτύρεται να καταλαμβάνει δημόσιους χώρους, να εμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία σε αυτούς για τόσο χρονικό διάστημα μάλιστα ,να εμποδίζει την είσοδο στους ίδιους τους φοιτητές (που χιλιάδες ακόμη είναι εν δυνάμει αφού ούτε να εγγραφούν δεν έχουν καταφέρει).

Μπορεί ο κάθε δικαίως αγωνιζόμενος εργαζόμενος να αποφασίζει για τη μελλοντική πορεία χιλιάδων νέων ανθρώπων που δεν μπορούν να εξεταστούν στα μαθήματα που χρωστούν, να πάρουν το πτυχίο τους, να ορκιστούν, να φύγουν για τα μεταπτυχιακά τους, να εγγραφούν στη σχολή τους, να ζήσουν τέλος πάντων αυτά που επέλεξαν. Έχουν τέτοια δύναμη και τέτοια εξουσία οι δικαίως αυτοί αγωνιζόμενοι απεργοί ώστε να αποφασίζουν ότι χιλιάδες νέοι έτσι απλά ,θα χάσουν ΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΟ απ’ τη ζωή τους ;

Κι αν αυτό που παίζεται μπροστά στα μάτια μας (με τεράστια ευθύνη και του υπουργού παιδείας) είναι ένα κακόγουστο παιχνίδι μεταξύ πρυτάνεων , διοικητικών και υπουργείου του τύπου «πάνω χέρι, κάτω χέρι ,τίνος ειν’ το παραπάνω;» δηλ. ένα σύνηθες αψυχολόγητο παιχνίδι εξουσίας, στις πλάτες ποιων παίζεται;; Αναρωτήθηκε κανείς;

Τελική σκέψη: Αν μπορεί και δικαιούται ο κάθε δικαίως αγωνιζόμενος εργαζόμενος να καταλαμβάνει τους πανεπιστημιακούς χώρους, να ρυθμίζει τις τύχες χιλιάδων φοιτητών, να αποφασίζει πριν απ’ αυτούς για αυτούς, εγώ τι μπορώ να απαντήσω στο παιδί μου που κοιτάζοντάς με με απορία δικαιολογημένη με ρωτά: « Τι αηδίες μας λέγατε τόσα χρόνια για ανοιχτά σχολεία και πολιτισμένους τρόπους διεκδίκησης; Εγώ βλέπω ότι οι ενήλικοι με καταλήψεις και κλειστά Πανεπιστήμια διεκδικούν. Απ’ τους δεκαπεντάχρονους ζητάτε ωριμότητα και πολιτισμό;»

Εγώ απάντηση πρόσφορη και πειστική δε διαθέτω. Και ας μη προβεί κανείς στην εύκολη διαβάθμιση της σοβαρότητας των καταστάσεων και αιτημάτων (ανούσιες και μικρές οι διεκδικήσεις των εφήβων, πολύ σημαντικές των ενηλίκων εργαζομένων) γιατί είναι σαν να σχετικοποιεί την αξία του νόμου και την έννοια του παράνομου (παράνομο μεν αλλά κατά περίπτωσιν;). Δεν μου απομένει τίποτε άλλο από το να επαναλάβω αυτό που έλεγα και στα παιδιά έξω από τα κάγκελα του κατειλημμένου σχολείου τους: Με ανοιχτά σχολειά (και Πανεπιστήμια) κάθε δίκαιη διεκδίκηση, κάθε δίκαιος αγώνας. Έτσι μόνο μπορούν στην πράξη να φανούν τα προβλήματα, να κληθούν τα κανάλια , να κληθεί επί τόπου ο υπουργός να τα διαπιστώσει και από κοντά, και τότε όλοι μαζί, φοιτητές, γονείς, διδάκτορες και διοικητικοί δίνουμε κοινό ,πολιτισμένο, σύγχρονο αγώνα για τη διάσωση και αναβάθμιση των Πανεπιστημίων μας αλλά και των θέσεων εργασίας των υπαλλήλων που άξια και αξιοκρατικά τις κατέχουν!!

ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Tags: Αγγελική Ηλιοπούλου Tweet Share on

View the discussion thread.