Ο ρόλος του παιδαγωγού στη διαμόρφωση της νεανικής προσωπικότητας

  Αποσπάσματα από την ομιλία του Κυριάκου Ιωαννίδη, μέλους του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας του ΚΚΕ, στην ομότιτλη εκδήλωση της ΚΝΕ, που έγινε στη Θεσσαλονίκη

Το θέμα της σημερινής σας εκδήλωσης, «Ο ρόλος του παιδαγωγού στη διαμόρφωση της προσωπικότητας» είναι ενδιαφέρον και προκλητικό και για να απαντηθεί συνολικά πρέπει πρώτα απ' όλα να θέσουμε κάποια

Ποια είναι η σημασία, ποια είναι η επικαιρότητα ενός θέματος που θέτει ζήτημα διαμόρφωσης της προσωπικότητας και διαπαιδαγώγησης όταν ο λαός αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, όταν στα σχολεία πυκνώνουν τα φαινόμενα υποσιτισμού, όταν στα σπίτια της λαϊκής οικογένειας δεν υπάρχει ρεύμα για να διαβάσουν τα παιδιά της, όταν δεν υπάρχει θέρμανση στα σχολεία και στα σπίτια. Πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι μια συζήτηση για το ρόλο του εκπαιδευτικού στη διαπαιδαγώγηση, όταν σε κάθε σπίτι υπάρχει και ένας άνεργος;

Σε αυτό το ερώτημα, ας μην απαντήσουμε εμείς αλλά ο ταξικός αντίπαλος:

Δεν υπάρχει επίσημο κρατικό κείμενο, νόμοι, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις που να μην αναφέρονται στο ρόλο του εκπαιδευτικού και στη σημασία του στην ιδεολογική παρέμβαση. Είναι τυχαία άραγε τα θέματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων τα τελευταία δύο χρόνια; Το θέμα στην έκθεση για τη διά βίου μάθηση το 2010, τα θέματα της Ιστορίας με τον τρανταχτό αντικομμουνισμό για το ρόλο της ΕΣΣΔ στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο το 2011;

Δεν υπάρχει ευρωενωσιακό κείμενο ή κείμενο του ΟΟΣΑ που να μην ασχολείται με το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και ειδικά με την πολιτική διάστασή της όπως ιδιότητα του πολίτη της ΕΕ, ολοκληρωτικά καθεστώτα. Με αυτήν την έννοια, η αστική τάξη, το κράτος της και οι διεθνείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει έχουν σε πρώτο πλάνο το πρόβλημα της «διαπαιδαγώγησης» του αυριανού εργατικού δυναμικού, του αυριανού πολίτη με τις αντιδραστικές αξίες της, και ακόμα παραπέρα με την ενεργητική αποδοχή και συμμετοχή για την προώθηση της πολιτικής του κεφαλαίου σε κάθε επίπεδο.

Το ζήτημα της ιδεολογικής παρέμβασης της αστικής τάξης στο περιεχόμενο της σχολικής γνώσης, συνολικότερα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο βάρος και σημασία. Προφανώς πάντα και έτσι και τώρα, πυρήνας της ιδεολογικής λειτουργίας του σχολείου είναι η αιτιολόγηση της αιωνιότητας των αστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων, η εξύμνηση της αστικής δημοκρατίας, η αστική αντίληψη για την ελευθερία όπου τα νέα παιδιά μαθαίνουν ότι η ελευθερία τους σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου, δηλαδή να βλέπουν τον άλλο άνθρωπο ως εμπόδιο, η αποθέωση της τυπικής ισότητας και η απόκρυψη της ταξικής φύσης της εκμετάλλευσης.

Το σχετικά νέο στοιχείο, ωστόσο, είναι ότι στις αναγκαίες οκτώ ικανότητες για τη διά βίου μάθηση υπάρχει σχετική αυτοτέλεια της ιδεολο