Ο διωγμός των αποσπασμένων

Η σχολική χρονιά ξεκίνησε και αν και είμαι μόνιμη εκπαιδευτικός, φιλόλογος, ακόμη δεν έχω «πιάσει δουλειά», δεν έχω διδάξει, δεν έχω αναλάβει εξωδιδακτικές δραστηριότητες, απλώς πηγαινοέρχομαι σε ένα σχολείο «δίκην τουριστρίας» και κάνω δημόσιες σχέσεις με πολύ προσηνείς και αξιαγάπητους συναδέλφους μου που απορούν με την «προνομιούχο» θέση μου.

Η μέθοδος που ακολούθησα για να …. παρατείνω τις διακοπές μου, αν και έχω οργανική θέση είναι η παρακάτω: Αποφάσισα να υποβάλω αίτηση για απόσπαση από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ

και αίτηση για απόσπαση εντός ΠΥΣΔΕ στις νόμιμες προθεσμίες, προκειμένου να γλιτώσω την μακριά διαδρομή από το σπίτι μου στο σχολείο μου, δηλαδή για να μειώσω τον χρόνο της τρίωρης καθημερινής μετακίνησής μου με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Φαντάστηκα ότι θα μπορούσα, σύμφωνα με την θεωρία των κινήτρων, να γίνω κατ’ αυτόν τον τρόπο πιο αποδοτική στη δουλειά μου.

Τι μεγάλη χαρά ένιωσα, όταν οι πόθοι μου πήραν να γίνονται αληθινοί! Εγκρίθηκε η απόσπασή μου στα τέλη Αυγούστου από το ΠΥΣΔΕ Ανατολικής Αττικής στο ΠΥΣΔΕ Α΄ Αθηνών. Ο τόπος διαμονής μου είναι η Β΄ Αθηνών, αλλά συνειδητά ως δεύτερη επιλογή μετακίνησής μου είχα βάλει την Α΄ Αθηνών που όσο και να το κάνεις και καλύτερες (πυκνότερες) συγκοινωνίες έχει και το μετρό και τον ηλεκτρικό και στις απεργίες των μέσων τολμάς να χρησιμοποιήσεις κι ένα ταξί χωρίς να πουληθείς.

Τοποθετήθηκα προσωρινά σε ένα σχολείο στους Αμπελοκήπους κι από τότε μέχρι σήμερα περίμενα! Αλλά βαρέθηκα να περιμένω και μιας και δεν είχα και τι να κάνω τα βήματά μου με οδήγησαν έξω από το γραφείο που συνεδρίαζε το ΠΥΣΔΕ Α΄ Αθηνών, το υπεύθυνο όργανο για τις τακτοποιήσεις των άλλων κατηγοριών (υπεραρίθμων, στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ, δεν ξέρω κι εγώ πόσων άλλων ταλαίπωρων συναδέλφων μου) και των αποσπασμένων. Απαίτησα να μάθω. Τι το ήθελα! «Δεν έχει θέση για εσάς. Περισσέψατε 36 άτομα!!!» ήταν η απάντηση που μου πίκρανε την ημέρα και μου θόλωσε το μυαλό. «Και τώρα;» «Δεν ξέρουμε, πηγαίνετε στο σχολείο που σας τοποθετήσαμε προσωρινά και βλέπουμε».

Τι να δούμε; Ότι χρόνια τώρα δεν είναι εφικτό να γίνει ένα μέτρημα της προκοπής των αναγκών σε ειδικότητες καθηγητών; Αν δεν απατώμαι απλή αριθμητική χρειάζεται γι’ αυτό!. Ότι περνάνε οι μέρες και τα σχολεία ακόμη και στο κέντρο των Αθηνών είναι ανάστατα, γιατί το προσωπικό πηγαινοέρχεται και τα ΠΥΣΔΕ ατερμόνως συνεδριάζουν; Ότι καθένας από εμάς έχει γίνει ένα καχύποπτο λαγωνικό μορίων που φοβόμαστε μήπως κάποιος μας τα αρπάξει ή τα αγνοήσει;

Έλεος! Βγάλτε λιγότερα κενά! Μην είστε (αλήθεια, σε ποιους απευθύνομαι τώρα;) κιμπάρηδες εκεί που δεν πρέπει. Και αν προκύψει ανάγκη, τότε καλέστε μας για συμπληρωματικές αιτήσεις αποσπάσεων. Έτσι απλά και νοικοκυρεμένα!

Γιατί τώρα πόσο καιρό θα είμαι παρκαρισμένη σε ένα σχολείο που δεν έχει την ανάγκη μου; Θα με γυρίσουν πίσω από εκεί που ήρθα; Παρεμπιπτόντως το ίδιο ακριβώς σκηνικό έζησα και το 2013, όπου πάλι περίσσεψα στην Α΄ Αθηνών. Εκεί θα παραμένει κενή η θέση μου; Σε πόσους αιρετούς πρέπει να τηλεφωνήσω; Τι είδους αίτηση πρέπει να κάνω αυτή τη στιγμή; Αίτηση ανάκλησης απόσπασης, ένσταση, καταγγελία; Ή να κάνω το κορόϊδο; Καλά δεν κάθομαι;

Ουφ βαρέθηκα!

Όλγα Παπαδοπούλου

Φιλόλογος

Όλγα Παπαδοπούλου