Λύκοι μεταμφιεσμένοι σε πρόβατα. Αηδία…

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

…νιώθω για τους πουλημένους αυτής της χώρας, που πάντα υπήρχαν.

Όπως πάντα, έτσι και τώρα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός με τόσο πολλούς κακούς ανθρώπους, πονηρούς και προδότες.

Πουλάν –κυριολεκτικά και μεταφορικά- τη γη που τους γέννησε, για ένα αξίωμα, για μια καρέκλα, για ένα «φαίνεσθαι» στους συγγενείς και γνωστούς τους (γιατί φίλους δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι∙ δεν «πιάνονται» φίλοι)∙ για ένα ακριβό αυτοκίνητο,

για 5 γκόμενους/γκόμενες παραπάνω, που θα «χτυπήσουν» λόγω των «αξιωμάτων» τους, για μια βίλα, μια πισίνα, ένα ακριβό ξενοδοχείο, για την κοιλιά τους που φουσκώνει διαρκώς από τη γενική απληστία τους, αλλά και από το φαί, ενώ δίπλα τους πεινάνε και πεθαίνουν.

Τα «τζάκια» το κάνουν αυτό, γιατί έτσι έμαθαν να λειτουργούν στη ζωή τους, αυτό διδάχτηκαν απ΄ τις οικογένειές τους και τους δασκάλους των πλούσιων ιδιωτικών σχολείων τους∙ δασκάλους, φυσικά, επίσης ενταγμένους στο «Σύστημά» τους. Γι΄ αυτό και εγκρίθηκαν να δουλέψουν εκεί. Ή ήξεραν να «κρύβονται» καλά, για ένα κομμάτι ψωμί.

Οι «άλλοι», οι πρώην «στερημένοι» είναι, φυσικά, ως επί το πλείστον, ακόμα χειρότεροι.

Το πάθος τους για κοινωνική ανέλιξη και για απομάκρυνση από τα δεδομένα της φτώχειας, της ανέχειας και της δυστυχίας, τους καθιστά ακόμα πιο φανατικούς εχθρούς μας.

Παντού γύρω μας τέτοιοι άνθρωποι.

Έζησα σε πολλές χώρες, για πολλά χρόνια, προσπαθώντας να δω τον κόσμο, να προσεγγίσω και να μάθω άλλες κουλτούρες, «εκ των έσω» κι όχι απλώς επιφανειακά. Φυσικά, με πολλές δυσκολίες και στερήσεις ώστε να το καταφέρω.

Οφείλω, λοιπόν, να ομολογήσω, μετά από όλα αυτά που «είδα», σε αρκετά εξονυχιστικό βαθμό και με μεγάλη σχολαστικότητα ερευνητικότητας και φυσικής περιέργειας, ότι τόσο πολλούς κακούς και πονηρούς ανθρώπους μαζεμένους σε έναν τόπο, δεν μου έτυχε να δω ποτέ μέχρι τώρα: τόσο πολλούς κακούς και πονηρούς ανθρώπους μαζεμένους σε μόλις έναν τόπο.

Ήθελα να γράψω τις προηγούμενες μέρες ή να μεταδώσω θέματα που έμαθα ή ασχολήθηκα με την ανάγνωσή τους.

Τι να πεις και τι να γράψεις για τον τόπο αυτό;

Απ΄όπου και να το πιάσεις το θέμα, «βρωμάει».

Τι να πεις;

Για τις αλλεπάλληλες παραιτήσεις υπουργών και το νέο κυβερνητικό μόρφωμα;

Για ανθρώπους ιδεολόγους (ειδικά της Αριστεράς) που εκτιμούσαμε και παρουσιάζονται μ΄ένα «νέο», «διαφορετικό» πρόσωπο, χωρίς καμία ντροπή; Δεν είπε ποτέ κανείς σε όλους αυτούς ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»; Δεν είπε ποτέ κανείς σε όλους αυτούς ότι θα τους κρίνει η ιστορία;

Δεν είπε ποτέ κανείς σε όλους αυτούς ότι υπάρχει και η «υστεροφημία»;

Για άτομα που παρουσιάζουν τις σφαγές χωρίς λύπηση ως «συνωστισμό» και για άλλους που προσπαθούν να καταπατήσουν τον πλούτο της γλώσσας και της ιστορίας, των αγώνων των παππούδων μας;

Για άλλους που έταζαν πως θα κάνουν «επ