Η στάση απέναντι στην απεργία της 30 Μάη αφορά την επόμενη μέρα

1) Η "κοινωνική συμμαχία" που εκφράζεται πολιτικά από τις ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργάνων δεν προέκυψε τώρα. Αν υπάρχει κάτι νέο είναι ο κυνισμός και η προκλητικότητα με την οποία εισάγεται από αυτές τις ηγεσίες το ιδεολόγημα της κοινωνικής συμμαχίας, στο σ.κ. και την κοινωνία. Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι αυτός ο κυνισμός και η προκλητικότητα πατάει πάνω στους πολύ αρνητικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (είναι και αυτό ένα κρίσιμο συμπέρασμα για όσες οργανώσεις έβλεπαν τα

θετικά στο "πάνω ο ΣΥΡΙΖΑ"). Αυτοί οι πολύ αρνητικοί συσχετισμοί, συνιστούν την πραγματική βάση της έκφρασης αυτής της πολιτικής από τις ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ κλπ. και ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ.

2) Δεν υπάρχει λοιπόν καμία "τομή", όπως παρουσιάζεται από κάποιους, στην πραγματική πολιτική των ηγεσιών αυτών των οργάνων. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος τους και αν κάτι έχει αλλάξει είναι η δυνατότητα να παίξουν αυτό το ρόλο με άλλο τρόπο, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Αυτό όμως που αποτελεί πραγματική τομή, και από αυτή την άποψη χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, είναι η για πρώτη φορά εισαγωγή τις αντίληψης-θέσης, ενάντια σε μια απεργία λόγω της αντίθεσης μας με την πολιτική που εκπροσωπούν οι ηγεσίες αυτών των οργάνων. Και είναι τομή, γιατί στο βαθμό που κάποιοι χρεωθούν μια τέτοια στάση, τότε θα έχουν κάνει ένα μη αναστρέψιμο βήμα σε ότι αφορά τη φυσιογνωμία τους, ΜΑ ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Το ερώτημα είναι σαφές και έχει ήδη τεθεί. Αν κάποιος καλέσει σήμερα τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν με το επιχείρημα της "κοινωνικής συμμαχίας", τότε δεν υπονομεύει και κάθε επόμενο απεργιακό βήμα;

Η απάντηση με τα σημερινά αρνητικά δεδομένα δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρα θετική. Γιατί πολύ απλά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν θα πάρουν την "υπογραφή" τους (δεν θα αλλάξουν την πολιτική τους) από αυτή, παρά όταν κ όποτε αλλάξουν οι συσχετισμοί. Όποιος λοιπόν εισάγει ως επιχείρημα για την εναντίωση του στην απεργία την υπογραφή της κοινωνικής συμμαχίας από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τότε εισάγει ένα μακράς διάρκειας απεργοσπαστικό επιχείρημα, με το οποίο θα πρέπει να αναμετρηθεί στην επόμενη απεργία. Γιατί πως θα δικαιολογήσει την αλλαγή στάσης του, όταν ο εργαζόμενος (δικαίως) θα απαντά: "Αφού οι ίδιες ηγεσίες παραμένουν στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο, γιατί αυτή τη φορά να απεργήσουμε;"

Εκτός και αν αυτή η θέση ενάντια στην απεργία της 30 Μάη, αποτελεί μια νέα πάγια θέση κάποιων πολιτικών δυνάμεων, ενάντια σε κάθε απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

3) Έχουμε όλοι επίγνωση των συνθηκών που επικρατούν στα σχολεία και τους χώρους εργασίας και των επιχειρημάτων που ακούγονται πάντα κατά της συμμετοχής σε μια απεργία. Κάποιοι προσπαθούν- μετατρέποντας τη βούληση τους σε πραγματικότητα- να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα ύπαρξης ενός ρεύματος στους χώρους εργασίας που αρνείται να συμμετάσχει στην απεργία "από τα αριστερά" (μάλιστα ακούστηκε ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα το καταλαβαίνουν πιο καλά από μας) επειδή διαφωνεί με τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ.

Ακόμη και αν ήταν έτσι, η θέση η δικιά μας θα έπρεπε να καλεί αυτό ρεύμα να συμμετάσχει προβάλλοντας το δικό μας πλαίσιο και προοπτική. Όμως είναι λάθος να φτιάχνουμε μόνοι μας αυταπάτες. Σε αυτές τις συνθήκες τα ελατήρια του κόσμου για την μη συμμετοχή του στην απεργία είναι από καθαρά συντηρητική σκοπιά. Όποιο και αν είναι το περιτύλιγμα, ακόμη και το πιο "αριστερό" φραστικά (αυτού που δεν απεργεί επειδή είναι ενάντια στους ξεπουλημένους) στο υπόβαθρο υπάρχει, η απογοήτευση, η αποστράτευση, η έλλειψη πίστης στους αγώνες μας και "το τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει", που με τόση μαεστρία φύτεψε και ο ΣΥΡΙΖΑ στις συνειδήσεις του κόσμου. Με αυτό το ρεύμα είμαστε αντιμέτωποι σήμερα και η θέση και τα επιχειρήματα μας μπροστά στις 30/5, πρέπει να αναμετρηθούν με αυτό και όχι να το... τρέφουν.

4) Για το επίδικο. Πίσω από αυτή την θέση για την απεργία υπάρχει η γνωστή αντίληψη για την "έξοδο" από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ, για την δημιουργία ενός άλλου κέντρου αγώνα-συντονισμού που θα αντικαταστήσει την ΟΛΜΕ, ή όπως αλλιώς και αν λέγεται, μια αντίληψη που στην πραγματικότητα ανακαλύπτει τεχνάσματα για την υπέρβαση αυτών των αρνητικών συσχετισμών.

Είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στην πραγματικότητα. Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν είναι αυτές που "επιβάλουν" τους αρνητικούς συσχετισμούς. Αυτές οι ηγεσίες είναι τέκνα αυτών των συσχετισμών. Χωρίς να κρεμόμαστε απο τη στιγμή (θα υπάρχουν πάντα ξεσπάσματα και αγώνες που θα υπερβαίνουν τη βούληση των ηγεσιών) οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στις συνειδήσεις των εργαζομένων θα αλλάξουν και στις ηγεσίες αυτών των οργάνων.

Οι συσχετισμοί όμως, όπως και η ζωή απέδειξε, δεν θα αλλάξουν επειδή θα πάμε σε άλλη πλατεία, ή επειδή θα δημιουργήσουμε άλλο κέντρο ή παράκεντρο "που θα αντικαταστήσει την ΟΛΜΕ". Αν θα υπάρξει πραγματική δυνατότητα ένας συντονισμός σωματείων να αντικαταστήσει την ΟΛΜΕ, τότε θα έχουν διαμορφωθεί τέτοιοι συσχετισμοί που θα αποτυπώνονται και στην ΟΛΜΕ, οπότε δεν θα κρίνεται και αναγκαίο. Κοντολογίς οι πολιτικές των ηγεσιών του σ.κ. είναι στενά-διαλεκτικά δεμένες με την κατάσταση στη βάση του κινήματος (με τις όποιες πρόσκαιρες διαφοροποιήσεις).

Αυτό που σημαίνει στις παρούσες συνθήκες η πρόταση για δημιουργία άλλου κέντρου, είναι η σύμπραξη αριστερών δυνάμεων μέσω κάποιων ή όποιων σωματείων ελέγχουν. Αυτό βέβαια στην πραγματικότητα, δεν είναι άλλο από μια προσπάθεια δημιουργίας "υποκατάστατου" του κινήματος, όπως αυτή που χρόνια τώρα παρουσιάζει το ΠΑΜΕ και που μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχει. Οι κινητοποιήσεις που αντικειμενικά μπορούν να πραγματοποιήσουν τέτοιες προσπάθειες, δεν ανησυχούν τους "πάνω" και πολύ περισσότερο δεν απασχολούν τους "κάτω". Απασχολούν συγκεκριμένα μέλη και φίλους αριστερών οργανώσεων αποπροσανατολίζοντας τους από το επίδικο. Η αλλαγή των συσχετισμών προϋποθέτει την εμπλοκή και τη συμμετοχή του κόσμου και τη μάχη για μια σωστή πολιτική κατεύθυνση του κινήματος.

Για αυτό είναι ανάγκη (αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει τώρα) να υπερασπιστούμε το όπλο της απεργίας και καθαρά να καλέσουμε την Τετάρτη σε αυτήν.

Για αυτό είναι ανάγκη με το λόγο μας να υπερασπιστούμε ως κατάκτηση την δυνατότητα της ενιαίας έκφρασης των εργαζομένων μέσα από ένα πρωτοβάθμιο, ένα δευτεροβάθμιο και ένα τριτοβάθμιο όργανο. Κόντρα στις εύκολες λύσεις που κηρύσσουν την αναχώρηση όπως κάνει το ΠΑΜΕ. Πρέπει να υπερασπιστούμε ως δικούς μας θεσμούς (και όχι ως πολιτικές ηγεσίες) την ύπαρξη της ΟΛΜΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. και όχι με τον λόγο μας να υπονομεύουμε την δυνατότητα για ενιαία πάλη των εργαζομένων που παρέχουν αυτές. Καλούμε στην απεργία των συνομοσπονδιών μας κόντρα στην αυταπάτη της κοινωνικής συμμαχίας.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος.

Χρειάζεται υπομονή και αντοχή.

Καλή δύναμη!

Πετράκης Βασίλης, μέλος των Παρεμβάσεων Δ.Ε Νότιας Αθήνας

Βασίλης ΠετράκηςΠαρεμβάσεις ΔΕΑΠΕΡΓΙΑ 30 ΜΑΗ