Η ηθική της μίζας

Tweet

Ο έ­νας, κα­τά ο­μο­λο­γία του, εισ­πρά­κτο­ρας μι­ζών δεν θυ­μά­ται πό­σα α­κρι­βώς έ­παιρ­νε. Ο άλ­λος δεν θυ­μά­ται α­πό ποιους α­κρι­βώς τα έ­παιρ­νε. Δεν εί­ναι, λοι­πόν, μό­νο τα δυ­σθεώ­ρη­τα για κά­ποιους θνη­τούς πο­σά της μί­ζας, αλ­λά και αυ­τή η συ­νή­θης «α­μνη­σία» που υ­πο­γραμ­μί­ζει ό­τι αυ­τή η δι­κομ­μα­τι­κή πρα­κτι­κή ή­ταν τρέ­χου­σα ε­πί δε­κα­ε­τίες. Εί­ναι σαν να ο­μο­λο­γούν ό­τι δεν α­πο­τε­λού­σε η πρά­ξη τους αυ­τή έ­κτα­κτο γε­γο­νός, κά­τι το ε­ξαι­ρε­τι­κό, που φυ­σιο­λο­γι­κά θα έ­πρε­πε να θυ­μού­νται

σε ό­λη τους τη ζωή αν ό­χι με δέ­ος, του­λά­χι­στον με με­γά­λη ι­κα­νο­ποίη­ση.

Πρό­κει­ται για μια έ­μπρα­κτη ο­μο­λο­γία της διά­χυ­σης της δια­φθο­ράς στα υ­ψη­λά κλι­μά­κια του συ­στη­μι­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού και α­πό­δει­ξη του συ­στη­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα της, που τη βγά­ζει α­πό τα στε­νά ό­ρια της προ­σω­πι­κής συ­μπε­ρι­φο­ράς. Τα με­γέ­θη της μί­ζας και η τό­σο συ­χνή ε­πα­νά­λη­ψή της δεν εί­ναι δυ­να­τόν να α­φο­ρού­σαν μό­νο την α­το­μι­κή... ε­νί­σχυ­ση των οι­κο­νο­μι­κών του εισ­πρά­κτο­ρα. Άλλω­στε, πλεί­στα ό­σα πα­ρα­δείγ­μα­τα, ό­πως του Τσου­κά­του ή του Μα­ντέ­λη, ε­νι­σχύουν την εκ­δο­χή ό­τι για το κοι­νό κομ­μα­τι­κό κα­λό α­μάρ­τα­ναν οι δω­ρο­δο­κού­με­νοι. Αν υ­πάρ­χει ί­χνος α­λή­θειας σε αυ­τούς τους συλ­λο­γι­σμούς, που κά­νει κά­θε έλ­λη­νας πο­λί­της, η α­παί­τη­ση να πά­ει σε βά­θος η έ­ρευ­να και να διευ­ρυν­θεί ό­σο χρειά­ζε­ται δεν μπο­ρεί να με­τα­φρα­στεί σε συ­νη­θι­σμέ­νη ευ­χή, αλ­λά να ε­πι­βλη­θεί σαν στοι­χειώ­δη πρά­ξη δι­καιο­σύ­νης.

ΠΗΓΗ: epohi.gr

Tags: μίζαηθική Tweet Share on

View the discussion thread.