Ανήμπορο βαλς

Αρθρογράφος: Νίνα Γεωργιάδου

Ερχεται μια στιγμη στη ζωη των ανθρωπων, μετα από πολλες αϋπνες νυχτες, ιδρωμενες μερες, απογευματα στην καλοκαιρινη ραστωνη, πορειες,ανεκπληρωτες διεκδικησεις, ανερμηνευτα ονειρα, αφυδατωμενες σκεψεις, κρυα ξυπνηματα, αχνιστους καφεδες, αναπηρες αποφασεις, λαχταρα για λιγοτερο οδυνηρη μνηνη,

οπου μενεις να κοιτας το δερμα της μανας σου που εχει λεπτυνει σαν τσιγαροχαρτο και μυριζει γηρατεια και ακουσια παραιτηση.

Τη μαθαινεις τα αυτονοητα, όπως το να περπατα. Φερε, μαμα, μπροστα τ αριστερο. Συρε τωρα το δεξι να ερθει διπλα του. Σα να τη μαθαινεις να χορευει βαλς. Ελα παλι.

Ένα βαλς που δε θα χορεψει ποτε. Ειτε γιατι «δεν αφεθηκε ποτε στη ζωη της να χορεψει» ειτε γιατι το δερμα που μυριζει γηρατεια, σωριαζεται σαν αδειο ρουχο στις πιστες του χορου. Δυο ποδια που περπατησαν ξυπολητα από το Αιγαιο ως τη Γαζα, ανεβηκαν χιλιαδες φορες, με γοβες στιλετο, όλα τα αμετρητα σκαλια της Αστυπαλιας και βαδισαν βιαστικα, άλλες τοσες, τα στενορυμια της Καλυμνου. Τωρα πρεπει να μαθουν, απ την αρχη, να συνυπαρχουν και να συνεργαζονται. Και παλι καλα. Αλλοι δεν προλαβαν να γερασουν ή χαθηκαν για παντα στον πατο της θαλασσας μολις εμαθαν να περπατουν.

Γιατι, μαμα, γυρνας προς τα μεσα τις μυτες και μπερδευεις τα ποδια σου; Με την αδερφη μου κανουν καλυτερο χορευτικο διδυμο καθως κρεμιεται απ το λαιμο της.
Ελα, άλλο ένα βημα. Φερε μπροστα το αριστερο, Μaruzzella.
Περπατα και θα σου αφιερωσω τη Ναπολιτανικη καντσονετα που αγαπησα τραγουδισμενη από τον Bruni, ωσπου μ εκανε η Φριτζηλα να κλαψω μ εκεινο το γερικο κορμι να υποδυεται πως χορευει. Εχει κι όλα τα πολλα επαρχιωτικα λαμδα των Ναπολιτανων .Οπως μιλαμε στην Καλυμνο, μαμα, που τα. λαμδα κολλανε στον ουρανισκο, σα να πλαταγιζουν μια κουταλια θυμαρισιο μελι. Εκει στους Νοτους…γυμνα καντηλια , ανεκπληρωτες αναγκες και βαριες προφορες.
Ακου τι λεει. Guarda la, na femmena che fa. Κοιτα τι μπορει να κανει μια γυναικα! Κουραγιο, μια φιγουρα ακομα. Ελα, συρε τωρα το δεξι.
Μαθαινω απ τον Τασο που πασχιζει να ζωντανεψει το αδειο ρουχο. Οι φυσικοθεραπευτες πρεπει να ξερουν απο χορο και κουραγιο. Να εμπνεουν ολους τους ματαιωμενους περιπατους και ολους τους αχορευτους χορους, οπως προσπαθει το κουκλοθεατρο να ζωντανεψει μια φιγουρα με ξυλακια και σπαγκο. Πρεπει να ξερουν και από ανθρωπια. Να αγγιζουν το τσιγαροχαρτο , χωρις να το τσακιζουν και να μπορουν να διαισθανονται, εστω, αυτό το ανεπαισθητο ανατριχιασμα που νοιωθει καθε ανθρωπος, στο αγγιγμα ενός αλλου ανθρωπου.
Ελα, ακομη ένα βημα. Πώς ξεμενουν ετσι από αποφαση τα ποδια; Πώς γινεται το μετωπο μια αφορη κοιλαδα ενώ διαρρεεται από τοσα ποταμια ρυτιδες; Μην ειρωνευτεις ποτε ξανα το χρονο που περνα . Μην ξαναπεις τη λεξη χουφταλο. Γιατι, εκτος από τα ποδια, και το μυαλο κανει κουρασμενο σημειωτον. Ή καθεται χαμηλα, στος υψος των ποδιων. Αρνιεται να σηκωθει στο υψος των περιστασεων.
Η αποσταση αναμεσα στο δερμα που τσιτωνει σα φρεσκο ροδακινο κι εκεινο που τριζει σαν τσιγαροχαρτο είναι μικρη. Περπατιεται αναλαφρα στην αρχη, στις σχολικες εκδρομες, στα καλοκαιρινα ταξιδια, στις ερωτικες συναντησεις, στα Σαββατοβραδα.
Γινεται ανημπορο βαλς όταν οι μνημες και οι απωλειες υπερβαινουν πια τις προσδοκιες.

Ετικέτες: Νίνα Γεωργιάδου