Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} Το νομοσχέδιο που περιλαμβάνει τις αλλαγές στο νόμο Διαμαντοπούλου και ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος αφήνει ανέγγιχτη την αντιδραστική ουσία του νόμου 4009/2011. Ο πυρήνας του νόμου Διαμαντοπούλου, που οδηγεί το Πανεπιστήμιο να λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια, βάζει ταφόπλακα στον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και κατεδαφίζει ουσιαστικά τις συνταγματικές επιταγές (άρθρο 16 του Συντάγματος) της ελευθερίας στην έρευνα και τη διδασκαλία, της πλήρους αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ και του δικαιώματός τους στην απρόσκοπτη κρατική χρηματοδότηση (στο βαθμό που αυτές εκφράζονται και υλοποιούνται στο πλαίσιο του καπιταλισμού), μένει ανέπαφος.

Τα μοναδικά κριτήρια, που οδήγησαν τις δυνάμεις της συγκυβέρνησης να προχωρήσουν σε αυτές τις επουσιώδεις αλλαγές, είναι η πλήρης εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, με την ελπίδα να καμφθούν οι αντιστάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας, κυρίως των πρυτανικών αρχών, τις οποίες επιθυμούν να καταστήσουν συνυπεύθυνες, ώστε να έχουν τις πλάτες τους, σε περίπτωση που εγερθεί μαζική και ρωμαλέα η αντίσταση του φοιτητικού κινήματος και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις (καθιέρωση της επιστολικής και ηλεκτρονικής ψήφου), ώστε να διασφαλιστεί σε κάθε περίπτωση η συγκρότηση και λειτουργία του παντοδύναμου Συμβούλιου διοίκησης.

Η στόχευση αυτή ομολογείται καθαρά στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου, η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά: \"Η κυβέρνηση αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να προωθήσει προς ψήφιση από τη Βουλή ορισμένες ρυθμίσεις οι οποίες έχουν δυο βασικά χαρακτηριστικά: Αφενός προβλέπουν την ύπαρξη ενός μεταβατικού χρονικού διαστήματος, ρεαλιστικού και ικανού για την σταδιακή εφαρμογή των διατάξεων του νόμου, και αφετέρου περιλαμβάνουν ορισμένες αλλαγές... οι οποίες δεν ανατρέπουν τη βασική φιλοσοφία του ν. 4009/2011, αλλά δημιουργούν βασιμότερες προϋποθέσεις για την καλύτερη, πληρέστερη και αποτελεσματικότερη εφαρμογή του”.

Οι κυριότερες αλλαγές που έγιναν στο νόμο Διαμαντοπούλου είναι οι εξής:

— Το Τμήμα ορίζεται ως βασική εκπαιδευτική και ακαδημαϊκή μονάδα και όχι απλώς εκπαιδευτική, όπως όριζε ο νόμος 4009, και η Σχολή αποτελεί τη βασική διοικητική μονάδα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο αυτό, αναμορφώνεται και η οργάνωση των μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών, που συντονίζονται και οργανώνονται από τη Σχολή και υλοποιούνται από το Τμήμα, σύμφωνα με τον Οργανισμό του Ιδρύματος.

— Καθιερώνεται η επιστολική και ηλεκτρονική ψήφος, στην εκλογή των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου, σε περίπτωση δύο διαδοχικών άγονων εκλογικών διαδικασιών, ώστε να διασφαλιστεί με κάθε τρόπο η συγκρότησή του και να κηρυχθεί αναποτελεσματική η μορφή της δυναμικής παρέμβασης των φοιτητών και μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας για την ακύρωση της εκλογικής διαδικασίας (η προηγούμενη εμπειρία υπήρξε πικρή για τους εμπνευστές και υποστηρικτές του νόμου