Toy story!

ΆρθραΑρθρογράφος: αναπληρώτρια επιστρατευμένη εκπαιδευτικός

Toy story!

11 Ιουνίου 2013

Ώρα 23:00. ΄΄Πάρτε μας τηλέφωνο από όποια περιοχή μας βλέπετε ακόμα, γιατί σε πολλές πόλεις το σήμα της ΕΡΤ έχει πέσει΄΄. Χωρίς δεύτερη σκέψη βρήκα τον αριθμό της ΕΡΤ και ύστερα από πολλές προσπάθειες τα κατάφερα. Η φωνή της κοπέλας που το σήκωσε ήταν καθαρή, αποφασιστική. Από μέσα ακούγονταν πολλές φωνές.

-«Από

Σάμο σας τηλεφωνώ. Είμαστε οι επιστρατευμένοι εκπαιδευτικοί» (είμαι μόνη μου, αλλά μιλάω σε α΄ πληθυντικό), και ο τόνος μου, η αγωνία της φωνής μου μού θύμισε το ΄΄Εδώ Πολυτεχνείο΄΄ (σεβόμενη όλες τις τηρούμενες αναλογίες). «Εμείς εδώ σας βλέπουμε ακόμα κανονικά».

-«Μάλιστα. Πιάνετε ΕΤ3;»

-«Όχι… Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω. Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει. Εμείς εδώ πιάνουμε λίγα ελληνικά κανάλια. Αν κλείσει και η ΕΡΤ μένουν μόνο 3 ιδιωτικά ελληνικά και μετά μια πληθώρα τούρκικων».

-«Σας καταλαβαίνω», απαντούσε μάλλον παθητικά αλλά όχι αδιάφορα.

-«Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω. Καλή τύχη σας εύχομαι από’δώ και πέρα» και η φωνή μου άρχισε να σπάει, τα μάτια μου να υγραίνονται.

Αυτή ακριβώς η συγκινησιακή φόρτιση, αυτή ακριβώς η ανατριχίλα που ένιωθα κατά τη διάρκεια όλης της χθεσινής νύχτας, αυτή ακριβώς η αγωνία που είχα βλέποντας τα τελευταία πλάνα στη ΝΕΤ λίγο πριν πέσει το σήμα, λίγο πριν μαυρίσει η οθόνη, όλα αυτά είναι που με ωθούν να γράψω σήμερα.

Καταρχήν οφείλω να ομολογήσω ότι δε γνωρίζω την ιστορία της ΕΡΤ και τα κανάλια της τα παρακολουθούσα σπάνια. Το 3ο πρόγραμμα ωστόσο με συνόδευσε σε πολλά ταξίδια και σε πολλές στιγμές μου. Επίσης είμαι σίγουρη ότι το αρχείο της ΕΡΤ θα μου χρησίμευε ιδιαίτερα στη δουλειά μου, αν και ακόμα δεν το είχα ΄΄ψάξει΄΄.

Δεν κλαίω για την ΕΡΤ, ούτε με ενδιαφέρει πόσα λεφτά έβγαζαν οι εργαζόμενοι ή μάλλον τα μεγαλοστελέχη και οι μεγαλοπαρουσιαστές (γιατί δε νομίζω ότι οι τεχνικοί και άλλες ειδικότητες λιγότερο αστραφτερές κέρδιζαν λεφτά). Δε με νοιάζει καν πόσες και ποιες γκόμενες διασήμων ΄΄βολεύτηκαν΄΄ στα γραφεία της. Τέτοιες γκόμενες υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν σε πολλά γραφεία να περιφέρουν την ομορφιά και το νάζι τους προσφέροντας ένα μεγάλο τίποτα, πλην βεβαίως της αισθητικής απόλαυσης και της επιβεβαίωσης του ανδρισμού ορισμένων.

Ανέχομαι αυτή την κατάσταση; Βεβαίως και απολύτως όχι.

Θα ήθελα να αλλάξει; Βεβαίως και απολύτως ναι.

Τότε γιατί κλαίω; Γιατί θυμώνω;

Κλαίω, θυμώνω, γιατί μέσα σε μια νύχτα στην κυριολεξία, 2.656 άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο. Με μία απόφαση, με μία υπογραφή, με μια τρίλεπτη ανακοίνωση. Με το πρόσχημα της εξυγίανσης και της ανάδειξης των άξιων. Με την αναισχυντία των ηθικά υπεύθυνων για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας. Με την κατάφωρη υποκρισία τους να διατείνονται ότι αυτοί οι ίδιοι που της έκαναν αυτό το κακό, που έδιωξαν στο εξωτερικό πολλά αξιόλογα μυαλά, έρχονται τώρα ως σωτήρες να την αναγεννήσουν. Με την ευκολία που τους δίνει η δύναμη της εξουσίας. Με την καλλιέργεια του φόβου προς πάσα κατεύθυνση. Με τη λογική του ΄΄αν θελήσεις να αντιδράσεις, απολύεσαι΄΄.

Πριν από ένα μήνα έλαβα στα χέρια μου το χαρτί της επιστράτευσής μου. Της προληπτικής επιστράτευσής μου για μια απεργία που ποτέ δεν έγινε. Μέχρι νεωτέρας… αναγράφει ξεκάθαρα. 88.000 εκπαιδευτικοί επιστρατευτήκαμε με διαδικασίες express για να μη διαταράξουμε την ηρεμία της ελληνικής οικογένειας, την ψυχολογική κατάσταση του Έλληνα μαθητή. Τότε, όλοι, οι δημοσιογράφοι, η κοινωνία, οι γονείς, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ωρύονταν νυχθημερόν για την ανήθικη και μη υπεύθυνη στάση μας που εκβιάζαμε με απεργία στο μέσο των πανελλαδικών εξετάσεων επειδή τάχα μας πειράζει να δουλεύουμε 2 ώρες παραπάνω.

Τώρα, σήμερα, όλοι αυτοί, όλοι εμείς συνειδητοποιούμε ότι η μαζική απόλυση 2.656 εργαζομένων δεν είναι απειλή, δεν είναι φόβος, δεν είναι κάτι που επίκειται. Είναι μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Είναι πλέον γεγονός. Και είναι η αρχή. Η αρχή για το τέλος των εργασιακών σχέσεων και του μέλλοντος χιλιάδων οικογενειών στο βωμό μιας ανάπτυξης που έρχεται από κάπου στο βάθος. Με μοναδικό κριτήριο την εξοικονόμηση χρημάτων και όχι την αναδιάρθρωση του σάπιου συστήματος. Χωρίς προσχήματα, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς Σύνταγμα. Έτσι απλά. Δημοκρατικά και όμορφα.

Τώρα, σήμερα, αύριο εγώ και χιλιάδες εκπαιδευτικοί θέλουμε να απεργήσουμε. Για να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στους απολυμένους της ΕΡΤ, για να τους πούμε ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι είμαστε οι επόμενοι, ότι δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτό που γίνεται. Όμως δεν μπορούμε. Γιατί είμαστε επιστρατευμένοι. Έτσι απλά. Δεν μπορούμε. Δημοκρατικά και όμορφα. Θα χαρακτηριστούμε επίορκοι, μπορεί ακόμα να κατηγορηθούμε για ΄΄μη αξιοπρεπή στάση εκτός υπηρεσίας΄΄ και να απολυθούμε. Έτσι. Δημοκρατικά και όμορφα. 88.000 άνθρωποι, εκπαιδευτικοί δεν μπορούμε αύριο να συμμετέχουμε σε όποια κινητοποίηση, γιατί είμαστε επιστρατευμένοι.

Υπάρχει άραγε πιο κάτω;;; Αναρωτιέμαι…

Δεν υπάρχει πιο κάτω. Διαπιστώνω.

Χ.Μ.

(Αναπληρώτρια εκπαιδευτικός)