Οι πατάτες, ο πουρές και ... χιλιάδες αναμνήσεις !!

Δεν ξέρω εάν τα παιδάκια του 2000 έχουν τον ίδιο έρωτα με τις πατάτες, που είχαμε εμείς παλιότερα. Και όταν λέω “παλιότερα”, το δικό μου φθάνει λίγο μετά τον .....Πελοποννησιακό πόλεμο, για να εξηγούμαστε !!
Ακόμη και σήμερα εγώ τους έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία. Από τα τηγανητά πατατάκια “της θείας Πίτσας” στην Ερμιόνη, έως τις πατάτες γιαχνί της γιαγιάς Αγγελικής και τις “patate arrosto” της Monica. Πρέπει να έχω καταβροχθίσει ίσα με δύο στρέμματα πατατο-χώραφο !! Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την κόρη μου, ούτε και για τους φίλους της, όσο μπορώ να ξέρω. Η μεν δική μας τρώει ευχάριστα μόνο τις πατάτες φούρνου, τα δε άλλα που γνωρίζω κινούνται μόνο ανάμεσα σε τηγανιτές, σε πατατοκροκέτες και σε νιφάδες πουρέ.
Νιφάδες ; Ναι, είναι ο καινούργιος τρόπος για να “βλέπει άσπρη μέρα” η σημερινή μικρο-νοικοκυρά. Γρήγορος και πρακτικός τρόπος για να έχει έτοιμο πουρέ σε πέντε λεπτά. Ούτε βράσιμο οι πατάτες, ούτε καθάρισμα, ούτε πέρασμα από τον μύλο ή τον εργαλείο του πουρέ, τίποτα.
Ούτε και α ν α μ ν ή σ ε ι ς. Δεν ξέρω για τις ίδιες, ίσως και να θυμούνται κάποια μαμά να ασχολείται μισή ώρα –και βάλε– για να τους ετοιμάσει το “βελούδινο αυτό πιάτο”, τα παιδιά τους όμως δεν θα έχουν καμία τέτοια θύμηση...
Σαν εκείνες με τη μητέρα μου να καθαρίζει από τη φλούδα τους τις πατάτες, μόλις βγαλμένες από την κατσαρόλα και καυτές σαν ανάσα της Κόλασης (κι ας θα κατέληγαν να γίνουν ένα “Παραδεισένιο πιάτο” και εγώ να μη καταλαβαίνω πως τα κατάφερνε χωρίς να καίγεται. Έπιανα και εγώ μία και προσπαθούσα να την καθαρίσω, φυσώντας και ξαναφυσώντας μέσα στα δάκτυλά μου αλλά και την πατάτα... Ανώφελο. Καιγόμουν και την πετούσα ξανά πίσω στο σουρωτήρι...
Πόση ικανοποίηση όμως όταν ήταν πια έτοιμος, “σήμα κατατεθέν” ότι το ψητό κατσαρόλας ή τα σουτζουκάκια είχαν βρει πια τον παρτενέρ τους και οσονούπω θα έπαιρναν τον δρόμο προς το τραπέζι. Το Κυριακάτικο ή το γιορτινό συνήθως... Κι ας ήταν βασανιστική η αναμονή, να την βλέπεις, εκεί, να κόβει το ψητό σε φέτες, να σερβίρει κάθε πιάτο με μία-δύο (ή με κάμποσα σουτζουκάκια), να τα γυρίζει στο τραπέζι, μέχρι να έρθει και η δική μου σειρά. Κείνα τα χρόνια, τα παιδιά περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους, δεν σερβιριζόντουσαν πρώτα.....