Κολοκυθόπιτα με αλεύρι χωριάτικο

Παραφράζοντας λίγο Luca Carboni και το αγαπημένο μου (αν και παλιό) “mare mare mare”, μου έρχονται στο μυαλό λόγια όπως : «ξέρεις πως ο καθένας μας έχει τη δικιά του θάλασσα μέσα στη καρδιά του, και πως κάθε τόσο σε κάνει να νοιώθεις τα κυματάκια της».
"Δεκαπενταύγουστος παρά πέντε”, σε ένα νησί του Ιονίου, με την ημέρα της επιστροφής να πλησιάζει. Κι’ ο καιρός να εξακολουθεί να είναι τόσο καλός, λες και θέλει να κάνει την αναχώρηση ακόμη πιο επώδυνη. Ποιος έχει διάθεση τώρα να γυρίσει στο καυσαέριο. Ποιος θέλει να αντικαταστήσει τον στενό και γεμάτο στροφές δρόμο προς το Φιλιατρό, με την φαρδιά και όλο ευθεία λεωφόρο Κηφισίας. Ποιος δεν θα έκανε τα πάντα να κρατήσει την άβολη ψάθινη καρέκλα στον «Τσιριμπή» και να μη την αλλάξει με την άνετη δερμάτινη πολυθρόνα στο γραφείο...
Γι’ αυτό και εγώ (νάτος πάλι ο Carboni...) «κατέληξα εδώ, στον μόλο, να μιλάω, μονάχος, στο άπειρο».
Εάν συνεχίσω έτσι θα σας στείλω όλες και όλους στο φαρμακείο για ...lexotanil. Άστε καλύτερα... Πάμε να φτιάξουμε μία πίτα; Κολοκυθοτυρόπιτα με φύλλο χωριάτικο. Σπιτικό.