Καλέ μου Αη-Βασίλη, τον κουραμπιέ σου. Σαν άλλοτε!

Καλέ μου Αη-Βασίλη,

Δεν ξέρω εάν τώρα πια θα με θυμάσαι, έχει περάσει, άλλωστε, τόσος πολύς καιρός..... που να θυμάσαι τώρα εκείνο το παιδάκι με τα κοντά παντελόνια, το “γουλί” κουρεμένο μαλλί και χωρίς μπροστινά δόντια, που σου ζητούσε πάντα στρατιωτάκια και βιβλία. Α, και μία φορά σου είχε ζητήσει και ένα τραινάκι, αλλά επειδή θα ...έπρεπε να του βάζω πολύ κάρβουνα, συνέχεια, (έτσι μου είχε πει η μαμά μου, τι δικαιολογίες, Θεέ μου, όταν κάποιο δώρο ήταν ακριβό...) δεν σου το ξαναζήτησα...

Να με όμως σήμερα, με

ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι (“διαρκείας” τα λένε τώρα, τότε δεν είχαμε τέτοια, θυμάσαι ; με μολύβι σου έγραφα, “σκάλιζα” στη πραγματικότητα τα πρώτα μου ορνιθοσκαλίσματα...), να ετοιμάζω μία λίστα επιθυμιών, 10 για την ακρίβεια. Ξέρεις εσύ, όπως λέγαμε και παλιά, ε; “κάνε μου όποιες από αυτές τις επιθυμίες θέλεις, Άγιε Βασίλη...”

Να σου ξεκαθαρίσω, Άγιε Βασίλη, ότι θεωρώ τον εαυτό μου πολύυυυυυ πολύυυυυυυ τυχερό. Ιδιαίτερα στον οικογενειακό τομέα. Έχω μία καταπληκτική σύζυγο (θυμάσαι κάποτε που σου είχα ζητήσει να μου φέρεις κάτι για την Αφροδίτη, την πιο ωραία από τις συμμαθήτριές μου στην πρώτη Δημοτικού; Εδώ και χρόνια έχω βρει την “Αφροδίτη” μου, και ας μη σου έχω ζητήσει ποτέ να της φέρεις κάτι. Το έχω αναλάβει προσωπικά αυτό...).

Μετά, έχω μία φανταστική κορούλα. Που με ξαφνιάζει κάθε μέρα με τις προόδους που κάνει. Είναι στην ηλικία που ήμουν και εγώ όταν επικοινωνούσα μαζί σου, φοράει και αυτή συχνά κοντά παντελονάκια (“σορτσάκια” τα λένε τώρα), της λείπουν και αυτής τα μπροστινά δοντάκια, αλλά τα δικά της μαλλιά είναι μακριά, μεταξένια και σε μία καταπληκτική, καστανόξανθη, απόχρωση...

Για να μην αναφερθώ σε αδέλφια, κουνιάδες, πεθερικά, ανήψια, θείους, φίλους... Αν είχα και τους γονείς μου...

Λέγοντας αυτά δεν θέλω να πω ότι η ζωή μου είναι στρωμένη με λουλούδια. Ποιος άλλωστε δεν έχει σήμερα προβλήματα ή κρυφές επιθυμίες στα βάθη της καρδιάς του... Να σου πω λοιπόν κάποιες από αυτές και να σου ζητήσω να εκπληρώσεις “όποιες από αυτές θέλεις, Άγιε Βασίλη...”

(1) Θα ήθελα να μη “μπαίνω στην ουρά” κάθε πρωί για να πάω στο μπάνιο. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι δύο γυναίκες ξυπνούν επίτηδες νωρίτερα, και με αφήνουν να στέκομαι στο ένα πόδι και διπλωμένος στα δύο, να εκλιπαρώ “να τελειώνουν επιτέλους εκεί μέσα”!!!

(2) Εδώ και χρόνια, ακούω όλους να λένε για την Έρρικα “τι καλά που τα φτιάχνει όλα”, “πόσο έξυπνη είναι”, “πόσο πιο προχωρημένη από την ηλικία της μοιάζει” και άλλα διάφορα..... Μα, αν είναι τόσο έξυπνη, τι τις χρειάζεται όλες εκείνες τις ερωτήσεις “γιατί μπαμπά;”, “γιατί μαμά;”, “γιατί γιαγιά;”, “γιατί αυτό;”, “γιατί εκείνο;”... Χριστέ μου!!! Κάνε κάτι Άγιε μου Βασίλη να βρει γρήγορα τις απαντήσεις της και να περιορίσει τον καταιγιστικό ρυθμό που τις κάνει...

(3) Θα ήθελα και ένα δικτυωτό χώρισμα για το αυτοκίνητο, σαν εκείνο που έχουν τα ταξί της Νέας Υόρκης (αλήθεια, εσύ τους το δώρισες;) να χωρίζει τα πίσω καθίσματα από εκείνο του οδηγού, με την ελπίδα να σταματήσουν, μπαλόνια και Barbie Rapunzel, να “περνούν λαθραία τα σύνορα” προς τη περιοχή μου... Όχι, δεν χρειάζεται να είναι γυάλινο, νερό δεν πετούσε ποτέ...

(4) Θα ήθελα και έναν άνδρα στον οποίο να μπορώ να πιστέψω. Ναι, έναν άνδρα... Δεν περιμένατε σίγουρα μία τέτοια εξομολόγηση από μέρους μου, έτσι; Έναν άνδρα που να μου συνεπαίρνει την καρδιά όταν μιλάει... έναν άνδρα τίμιο και ειλικρινή, όχι σαν όλους τους άλλους στο παρελθόν... Θα ήθελα έναν “πατέρα” για αυτή την υπέροχη όσο και δύσμοιρη χώρα... Έναν πολιτικό που να είναι όχι απλά “πιστευτός” αλλά να εμπνέει, που δεν θα ζητάει θυσίες αλλά θα θυσιάζεται πρώτος, που θα μας συμπαρασύρει να απαρνηθούμε πολλά για να σταθεί όρθιος αυτός ο τόπος, απαρνούμενος ο ίδιος κάθε προνόμιο...

(5) Θα ήθελα να είναι σεβαστό και εξασφαλισμένο το δικαίωμα σε ένα κράτος πρόνοιας και δικαίου, με πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά από όλους. Πραγματικά από όλους. Μα ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά και για τους ηλικιωμένους. Στα πρώτα το χρωστάμε, γιατί είναι αμφίβολο εάν μπορούν να ζήσουν στον κόσμο που εμείς τους αφήνουμε, και στους δεύτερους το χρωστάμε για όσα εκείνοι έκαναν για εμάς...

(6) Θα ήθελα το παιδί μου να μπορέσει, αν όχι να παίξει στους δρόμους (τα κλειδιά αυτού του “παιδότοπου” τα πετάξαμε εμείς, στερώντας τους για πάντα αυτό το δικαίωμα και τη δυνατότητα), τουλάχιστον να μπορεί να κινηθεί ελεύθερα μέσα σε αυτούς, μακριά από τους φόβους και τις φοβίες του “μοντέρνου κόσμου”...

(7) Θα ήθελα η Μαίρη να φέρει στον κόσμο ένα υγιές και γελαστό παιδάκι και να υπάρξουν όλες εκείνες οι συνθήκες που θα του επιτρέψουν να μεγαλώσει καλά.

(8) Θα ήθελα η Χριστίνα να πιρουνιάζεται συχνότερα, φαίνεται να της αρέσει πολύ αυτό το “παιχνίδι” (ίσως πάρεις και από εκείνη μία ανάλογη ευχή, την δική μου θέλω να ικανοποιήσεις, παπούλη, εντάξει;).

(9) Θα ήθελα να εκπληρώσεις (ξέρεις εσύ, όπως πάντα, “όσες μπορείς...” ) από τις ευχές που θα πάρεις από άτομα αυτού του site. Άνθρωποι που αγαπούν να μοιράζονται κάτι που φτιάχνουν για τον εαυτό τους, δεν μπορεί να είναι κακοί. Καλά, μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά τέτοιες μέρες που είναι...

(10) Θα ήθελα να μπορούσα να ξαναγίνω παιδί..... για να πιστεύω ότι πράγματι, Αι Βασίλη μου, μπορείς να πραγματοποιήσεις αυτές τις ευχές μου... Ναι, ναι, ξέρω... “κάποιες από αυτές”...

Και εγώ, όπως και τότε, παλιά, θα σου αφήσω λίγο γαλατάκι, ένα μελομακάρονο, ένα κουραμπιέ. Εάν θέλεις, σου λέω και τη συνταγή για αυτούς τους τελευταίους. Είναι δική μου παραλλαγή δύο συνταγών γνωστών “σκούφων” των ημερών μας. Στέλιος Παρλιάρος (από τον “γαστρονόμο”) και Αργυρώ Μπαρμπαρήγου (από τον ANT1 Web TV), σε .....“ενορχήστρωση” ggr. Και είναι παραδοσιακοί, σαν αυτούς που πάντα σου αφήναμε.