Η Tiramisu της ... επόμενης μέρας

Πώς να είναι άραγε η ...επόμενη ‘μέρα, μιάς ‘μέρας που το μενού έλεγε “Desert : Tiramisu”; Πάντα την είχα την απορία, επειδή ποτέ δεν περίσσευε ψίχουλο...

Το ανακάλυψα αυτά τα Χριστούγεννα και μάλιστα με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Ανοίγοντας το πρωί της επομένης, δεύτερης ημέρας των χριστουγέννων το ψυγείο, βρέθηκα μπροστά σε ένα μπολ σκεπασμένο με μεμβράνη όπου μέσα του υπήρχε μία ικανή ποσότητα αχρησιμοποίητης κρέμας mascarpone. Έτοιμης,

με όλα τα σέα και τα μέα της, να γίνει Tiramisù. Μόνο που η ποσότητα δεν ήταν τέτοια που να επιτρέψει το εγχείρημα...

Και τώρα, τι κάνουμε ; Θα ήταν ι ε ρ ο σ υ λ ί α να πεταχθεί, α δ ί κ η μ α να χρησιμοποιηθεί κάπου “έτσι, για να την τελειώσουμε”, α π ρ έ π ε ι α να την φάω σκέτη, με το κουτάλι. Λοιπόν;

Λοιπόν σαν πήγε η μικρή για ύπνο, τράβηξα δύο κούπες παγωτού από το ντουλάπι, έβγαλα το μπολ με τη κρέμα από το ψυγείο, έφτιαξα και έναν ωραίο, φρέσκο καφέ και σε δέκα λεπτά καθόμασταν με τη Λουίζα στον καναπέ μας (έχει την τιμητική του αυτές τις ημέρες) και απολαμβάναμε ένα πολύ ωραίο γλυκάκι, την “Tiramisù της ...επόμενης μέρας”, παρέα με ένα σφηνάκι limoncello.

Και επειδή και πάλι περισσεψε μία ποσότητα κρέμα, δείτε τι φτιάξαμε την επόμενη ημέρα: Μία μεθυστική Tiramisù Mojito

”Άγια νύκτα, σε προσμένουν, με χαρά οι Χριστιανοί.....”