Το «αντίο» που συγκλόνισε την Τσοπέη

SHOWBIZ«Σαν να βλέπω το ίδιο δράμα σε επανάληψη»Το «αντίο» που συγκλόνισε την ΤσοπέηΣάββατο, Ιανουάριος 12, 2019 - 15:00

❱❱ Συγκλονίζει η Μις Υφήλιος 1964 Κορίνα Τσοπέη μιλώντας για τον άρρωστο αδελφό της Βασίλη: «Εχει φτάσει σε σημείο χωρίς γυρισμό»

Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ

Συγκλονίζουν τα λόγια της Κορίνας Τσοπέη

για τον άρρωστο αδελφό της! «Τον γολγοθά που περνάω τώρα με τον Βασίλη τον έχω περάσει και με τον μπαμπά μου, αλλά και με τον άντρα μου. Είναι σαν να βλέπω το ίδιο δράμα σε επανάληψη» λέει με πόνο ψυχής στην «Espresso» από το Μπέβερλι Χιλς όπου βρίσκεται, λόγω ενός φιλανθρωπικού γκαλά, και πρώτη φορά μιλά δημόσια για την κατάσταση της υγείας του.

«Δυστυχώς ο Βασίλης έχει φτάσει σε ένα σημείο χωρίς γυρισμό. Και αυτό που με κάνει να κλαίω νύχτα μέρα είναι ότι πονάει σε όλο του το σώμα».Οπως πρώτη η «Espresso» έγραψε την περασμένη Δευτέρα, η γυναίκα-θρύλος της ελληνικής ομορφιάς έκανε ένα ταξίδι-αστραπή από το Λος Αντζελες, όπου μένει μόνιμα, για να περάσει τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων με τον πολυαγαπημένο της αδελφό και με την αδελφή της Δέσποινα.

«Από το καλοκαίρι που είχα ξανάρθει και βρεθήκαμε κατάλαβα ότι ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα. Δεν περίμενα όμως ότι θα τον δω σε τόσο προχωρημένη κατάσταση. Ο ίδιος έχει καταλάβει τα πάντα και αυτό είναι ακόμα πιο άσχημο για την ψυχολογία του. Τις μέρες που έμεινα κοντά του τσακωνόμασταν να πιει λίγο νεράκι, μια γουλιά χυμό» μας λέει και ξεσπάει σε κλάματα.

Η αγάπη των τριών αδελφών είναι πολύ μεγάλη, πάντα ήταν, και αυτό αποτυπώνεται σε όλες τις συνεντεύξεις που δίνει η Μις Υφήλιος 1964, όπου αναφέρεται στο γεγονός ότι η απόσταση δεν μπόρεσε ποτέ να τους χωρίσει.

Προσπαθεί να αρθρώσει κάποιες σκόρπιες λέξεις, που με μεγάλη δυσκολία βγαίνουν από το στόμα της. «Ηρθα να περάσω τα τελευταία Χριστούγεννα μαζί του» λέει και σταματάει πάλι τη συζήτηση και ξεσπά σε λυγμούς. Με την ευγένεια που τη διακρίνει, μας ζητάει συγγνώμη. «Τα έχω ξαναπεράσει και με τον μπαμπά μου και με τον σύζυγό μου και με πονάει πολύ αυτό το θέμα του καρκίνου» ψιθυρίζει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Ωστόσο, έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα προσπαθεί να ανακτήσει πάλι το θάρρος της, αυτό που την έκανε να σταθεί όρθια σε πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισε. «Κανείς δεν ξέρει το τέλος του καθενός μας και αυτό μου δίνει κουράγιο, ότι μπορεί να ζήσει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, άλλωστε» μονολογεί και συνεχίζει: «Θα ήθελα να ζητήσω από την ανώτερη δύναμη που υπάρχει εκεί πάνω -αν με ακούει- να του δώσει παράταση ζωής».

Πόσο δύσκολος ήταν ο αποχαιρετισμός τους σ’ αυτή την τελευταία τους συνάντηση; Τα δάκρυα κυλούν πάλι από τα μάτια της και γρήγορα γίνονται γοερό κλάμα! «Κοιμόταν. Εσκυψα πάνω από το προσκεφάλι του. Αρχισα να κλαίω. Τον αγκάλιασα, έκλεισα πίσω μου την πόρτα και έφυγα» μας λέει.