Τα... κρυμμένα μυστικά της Αλίκης και της Ρένας

SHOWBIZ«ΕΙΧΑ ΨΩΝΙΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»Τα... κρυμμένα μυστικά της Αλίκης και της ΡέναςΤετάρτη, Απρίλιος 17, 2019 - 14:21

❱❱ Τι λέει στην «Espresso» ο Δημήτρης Καλλιβωκάς
❱❱ Το αρχοντικό στην Κηφισιά και η σχέση ζωής με την Ιωάννα που κρατάει 49 ολόκληρα χρόνια

Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ

Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δευτεραγωνιστές της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου... Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς πρωταγωνιστής δεν έγινε ποτέ. Και το παραδέχεται και ο ίδιος!

Ωστόσο οι ρόλοι του στις περισσότερες

ταινίες υπήρξαν τόσο χαρακτηριστικοί, που ακόμα και σήμερα θυμόμαστε τις ατάκες του: «Θα πάω στα γραφεία μας στο Λονδίνο, να γίνω άντρας... Μπάααιιι» έλεγε ως κακομαθημένο πλουσιόπαιδο στο «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» και αναλογιζόταν «Τι είναι ο άνθρωπος; Ενα τίποτα» ως «παρλαπίπας» δικηγόρος στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»... Σήμερα μιλώντας στην «Espresso» κάνει ένα απολαυστικό flashback στις εποχές που έπαιζε με όλες τις μεγάλες σταρ (Αλίκη Βουγιουκλάκη, Ρένα Βλαχοπούλου) και θυμάται περιστατικά που γράφονται για πρώτη φορά...

Με τον Νίκο Νικόλιζα • Φωτό : Βαγγέλης Μασιάς

Στο υπέροχο αρχοντικό σπίτι του, στην Κηφισιά, όπου τον συναντήσαμε, τα πάντα είναι ανθισμένα. Και όλα περνούν από τα δικά του χέρια. Στο σαλόνι του σπιτιού του δεν θα δεις φωτογραφίες του ούτε βραβεία, αλλά όλα εκείνα που κατάφερε να δημιουργήσει με τα χέρια του. Κάποια Σαββατοκύριακα, μάλιστα, μαζί με την επί 49 χρόνια συνοδοιπόρο του στη ζωή Ιωάννα, πηγαίνει στο εξοχικό τους σπίτι στην Τήνο για ηρεμία. Η πρώτη μας ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το πώς καταφέρνει να δείχνει αειθαλής στα 89 του χρόνια... Χαμογελάει. «Δεν έκανα καταχρήσεις. Στα μπουζούκια πήγα καμιά δεκαριά φορές όλες κι όλες στη ζωή μου. Και αυτές μόνο όταν ήμασταν περιοδεία στην επαρχία. Επίσης δεν κάπνισα ποτέ. Οπότε τα βράδια έπαιρνα το αυτοκινητάκι μου και ερχόμουν σπίτι να κοιμηθώ».

Με τη γυναίκα του Ιωάννα • Φωτό: Βαγγέλης Μασιάς

Σήμερα ξυπνάει πολύ πρωί απολαμβάνοντας τον υπέροχο κήπο του με την τεχνητή λιμνούλα που έχει φτιάξει ο ίδιος.

Οι Γερμανοί

Ξετυλίγουμε το κουβάρι των αναμνήσεών του από την αρχή. Από τότε που γεννήθηκε. «Ηταν το 1930. Στα 10 χρόνια μου είδα μπροστά μου όλα τα δεινά του πολέμου. Ο πατέρας μου είχε νοικιάσει ένα σπίτι στην πλατεία Βάθη. Δεν θα ξεχάσω όταν έμπαιναν οι Γερμανοί, εγώ είχα ανέβει στην ταράτσα. Και ακούγονταν οι Γερμανοί με εμβατήρια και τις αρβύλες τους να πατούν στους δρόμους. Είχα κι έναν αδερφό μεγαλύτερο και ευτυχώς στο σπίτι έμπαιναν δύο δελτία φαγητού, του πατέρα μου και του αδερφού μου, για να φάμε. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα ο κόσμος έζησε μεγάλη πείνα» θυμάται και συνεχίζοντας την αφήγηση χαμηλώνει το βλέμμα.

Με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στην ταινία «Ξυπόλητος πρίγκιψ»

«Ευτυχώς που έζησα τον πόλεμο. Είναι άδικο αυτό που λέω, αλλά ο πόλεμος με δίδαξε να προσέχω, να σέβομαι τους συνανθρώπους μου. Εβλεπα τους νεκρούς από την πείνα να τους κουβαλάνε με καρότσια. Εγώ έκανα τέσσερα χρόνια να φάω κρέας και τρία χρόνια να φάω ψωμί» μας λέει.

Σχολείο πήγε στου Τοσίτσα για μερικά χρόνια, «όμως μετά, επειδή δεν υπήρχαν χρήματα, έβγαλα το 9ο Γυμνάσιο. Ομως είχα ψώνιο το θέατρο. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ηθοποιός. Και επειδή ζωγράφιζα με πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Αλλά εγώ την κοπάναγα και πήγαινα στη δραματική σχολή».

Αριστερά: Με τον Θανάση Βέγγο στην ταινία «Διακοπές στο Βιετνάμ». Κέντρο: Από την ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Δεξιά: Από την ταινία «Μια τρελή τρελή σαραντάρα»

Και τελικά γίνεται ηθοποιός και μάλιστα αποφοιτά με άριστα, έχοντας δασκάλους τον Ροντήρη, τον Βεάκη και τον Σιδέρη. «Εγώ είμαι καλύτερος στην κλασική κωμωδία» παραδέχεται.

----

Το μυστικό της Ρένας που την έκανε αγαπητή στον κόσμο

Με τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Χρόνη Εξαρχάκο στην ταινία «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι»

Η Ρένα Βλαχοπούλου, όπως μας αναφέρει, του λείπει περισσότερο, μια και είχαν συνεργαστεί σε πέντε από τις πιο εμπορικές ταινίες της - «Η Παριζιάνα», «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι», «Μια τρελή τρελή σαραντάρα», «Ρένα, να η ευκαιρία» και «Ρένα, τα ρέστα σου»-: «Ηταν σκέτη απόλαυση να δουλεύεις μαζί της. Ηταν ένας χείμαρρος. Είχε έναν απίστευτο αυθορμητισμό. Δεν μπορούσες να την πιάσεις πουθενά. Στην ταινία “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” υπάρχει μια σκηνή που καθόμαστε στο ανάκλιντρο και της δίνω ένα σταφύλι. Μου λέει ο Δαλιανίδης: “Αν τυχόν σού κάνει καμιά κίνηση... πιάσ’ την”. Δεν θα κόψουμε το πλάνο. Κόστιζε ακριβά τότε το φιλμ. Και βέβαια η Ρένα κάνει μια κίνηση πηγαίνοντας να δαγκώσει το σταφύλι. Και εγώ πιάνω την κίνησή της και της το δίνω. Ο Δαλιανίδης από χαρά άρχισε να ουρλιάζει “Μπράβο, Δημήτρη, αυτό είναι” και τέτοια. Η Ρένα για μένα υπήρξε η μεγαλύτερη ηθοποιός του θεάτρου μαζί με Βάσω Μανωλίδου. Οταν παίζαμε μαζί στο θέατρο, πολλές φορές με ρωτούσε: “Βρε Δημήτρη, σε παρακαλώ, πες μου τι κάνω και ο κόσμος γελάει τόσο πολύ μαζί μου;” Δεν ήξερε πόσο μεγάλη ήταν. Κάθε μέρα έκανε και διαφορετικές προσθήκες στη σκηνή. Την άλλη μέρα έκανε άλλα. Αυτό ήταν το μυστικό της. Τα ζούσε όσα έκανε στη σκηνή» μας λέει και συνεχίζει με έναν χειμαρρώδη λόγο: «Θα σου πω και άλλη μια ιστορία. Κάποτε η Βουγιουκλάκη είχε κάνει αίτηση στο Φεστιβάλ Αθηνών να παίξει “Λυσιστράτη”. Εγώ λοιπόν έκανα παρέα με μια γυναίκα που ήταν στην επιτροπή και μου έλεγε ότι δεν ήθελαν την Αλίκη για τον ρόλο. Μου ζήτησαν λοιπόν μια άλλη πρωταγωνίστρια και τους πρότεινα τη Βλαχοπούλου, που τους ενθουσίασε ως πρόταση. Ετρεξα, βρήκα το έργο και το πήγα στη Ρένα να το διαβάσει. “Τούτο το αρχαίο θα παίξω εγώ;” μου απάντησε και το κράτησε να το διαβάσει. Την επόμενη μέρα πήγα στο καμαρίνι της με αγωνία για να ακούσω τι είχε αποφασίσει. “Πάρ’ το, δεν το παίζω. Εγώ θα παίξω αυτό; Οχι. Δεν το καταλαβαίνω, δεν το παίζω” μου είπε».

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε την όμορφη συζήτησή μας, ρωτάμε τον κ. Καλλιβωκά αν του λείπει το χειροκρότημα: «Τώρα πια φοβάμαι. Για να παίξω έναν ρόλο σήμερα, πρέπει να παίξω έναν καλύτερο ρόλο. Αυτό που αγαπάω είναι το θέατρο και αυτό που μου λείπει είναι η επαφή με τον κόσμο»...

----

Τα τερτίπια της Αλίκης και η «πόρτα» από τον Σακελλάριο

Στη δεύτερη ταινία του «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» το 1958

Από το 1955 και μετά ο Δημήτρης Καλλιβωκάς έγινε ένας από τους απαραίτητους ηθοποιούς στο θέατρο.

Πρωτοέπαιξε αρχαία τραγωδία με τον Αλέξη Μινωτή, την Κατίνα Παξινού, τον Θάνο Κωτσόπουλο, την Αννα Συνοδινού, τη Μαίρη Αρώνη και σιγά σιγά καθιερώθηκε. Ωστόσο στον κινηματογράφο η επιτυχία άργησε να έρθει. «Η δεύτερη ταινία που έπαιξα ήταν “Ο Μιμίκος και η Μαίρη” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Και υπάρχουν ωραία παρασκήνια από αυτή την ταινία: Βασικό ζευγάρι ήταν η Αλίκη και ο Μπάρκουλης. Τους υπόλοιπους ηθοποιούς μάς έβαλαν σε δεύτερους ρόλους. Η Αλίκη είχε το πάθος να γίνει πρωταγωνίστρια, σταρ. Είχαμε, λοιπόν, μια σκηνή που είμαστε οι δυο μας με την Αλίκη. Είπε τότε ο σκηνοθέτης να κάνουμε πρώτα τα γενικά πλάνα. Και αφού τα κάναμε, μετά είπε η Αλίκη: “Να κάνουμε τα δικά μου κοντινά, γιατί είμαι κουρασμένη”. Ο σκηνοθέτης δέχτηκε. Τα πλάνα έδειχναν το κεφάλι της και το δικό μου αυτί. Και μόλις τελείωσε και ήρθε η δική μου σειρά, ξαναείπε “Δεν αντέχω, αχ, δεν αντέχω άλλο” και έτσι δεν έγιναν ποτέ τα δικά μου κοντινά πλάνα».

Τα τερτίπια της Αλίκης μάς κάνουν να σκάσουμε στα γέλια. Τελικά πώς ήταν ο χαρακτήρας της; «Ηταν μια σπουδαία ηθοποιός για τον κινηματογράφο. Στο θέατρο όχι και τόσο, αν και σεβόταν πολύ τους συναδέλφους της. Ομως είχε τη μανία, το πάθος να γίνει σταρ. Και έγινε σούπερ σταρ! Καθοδηγούσε τον κόσμο όπως αυτή ήθελε. Στον κινηματογράφο εκμηδενιζόσουν κοντά της. Ακόμα και όταν ήταν ερωτευμένη με τον Παπαμιχαήλ, στα πλάνα που ήταν οι δυο τους, η Αλίκη πάντα προσπαθούσε να είναι ένα κλικ πιο πάνω από εκείνον» λέει και με την ειλικρίνεια που τον διακρίνει υποστηρίζει ότι ο Παπαμιχαήλ στο θέατρο ήταν καλύτερος ηθοποιός.

Η μεγάλη ευκαιρία για τον Δημήτρη Καλλιβωκά ήρθε στην ταινία «Η θεία απ’ το Σικάγο» με τη Γεωργία Βασιλειάδου. Ομως, όπως μας λέει, «την εποχή που γυριζόταν η σκηνή με τα τσιγάρα που σβήνει η Βασιλειάδου στην άμμο ήμασταν στην Επίδαυρο για τον “Ιππόλυτο”. Και εγώ και ο Παπαμιχαήλ. Κάλεσαν λοιπόν τότε πρώτα τον Δημήτρη να παίξει τη σκηνή. Ομως επειδή δεν μπορούσε να φύγει, κάλεσαν εμένα. Και γυρίζουμε όλη τη σκηνή. Και ξαφνικά λέει ο Αλέκος Σακελλάριος: “Δεν μου κάνει ο Καλλιβωκάς. Θα περιμένουμε να τελειώσει ο Παπαμιχαήλ από την Επίδαυρο και θα τη γυρίσουμε με εκείνον”. Και έτσι έχασα την ευκαιρία να εξελιχθώ στον κινηματογράφο».

Ωστόσο, δεν παραπονιέται για τίποτα, αντιθέτως θεωρεί ευλογία ότι έπαιξε σε 90 θεατρικά έργα, 32 ταινίες καθώς και σε επιλεγμένες σειρές της μικρής οθόνης.