Ο μεσιανισμός εμποδίζει την ειρηνευτική συμφωνία Ισραηλινών - Παλαιστινίων

Αυτά λέει σε συνέντευξή του στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ ο γάλλος δημοσιογράφος Σαρλ Εντερλέν, μόνιμος ανταποκριτής του καναλιού France 2 στην Ιερουσαλήμ από το 1981. Όλα άλλαξαν όμως μετά την κατάληψη της Δυτικής Οχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ. Για τους θρήσκους, η κατάληψη αυτή ήταν ένα είδος θαύματος. Το Ισραήλ ήλεγχε ξαφνικά τη Χεβρώνα, την Ιεριχώ, τη Ναπλούζ, αλλά και λόφους που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη, και κυρίως το Ορος του Ναού, δηλαδή τα ερείπια

του ναού του Ηρώδη, του μοναδικού ιερού τόπου των Εβραίων. Αυτό που ονομαζόταν ως τότε Δυτική Οχθη έγινε Ιουδαία-Σαμάρεια, όπως στη Βίβλο. Ετσι ονομάζονταν επισήμως τα κατεχόμενα εδάφη όταν ανέλαβε την εξουσία η Δεξιά και ο Μπέγκιν, το 1977. Στο όνομα της Βίβλου ξεφύτρωσαν οι οικισμοί στους λόφους, πρώτα επί Εργατικών κυβερνήσεων, κι ύστερα υπό την επιρροή του Goush Emounim, του «συνασπισμού της πίστης».

Για τον Μπέγκιν, που διαδέχθηκε τον Ράμπιν στην πρωθυπουργία, το Ισραήλ εκτείνεται και στις δύο όχθες του Ιορδάνη. Πρόκειται για έναν ιερό τόπο, που το Ισραήλ δεν μπορεί να μοιραστεί με κανέναν. Ο μέγας ραβίνος του Ισραήλ, ο Αβραάμ ΧαΚοέν Κουκ, φτάνει μάλιστα να δηλώσει ότι πρέπει να κόβεται το χέρι όποιου τολμά να παραχωρήσει μια σπιθαμή από το κράτος του Ισραήλ. Οι οικισμοί πολλαπλασιάζονται. Και σιγά-σιγά, οι μικρές ομάδες εποίκων που καταλαμβάνουν τους λόφους γίνονται ένα ισχυρό πολιτικό κίνημα, που μπορεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.

Σήμερα, το Ισραήλ ελέγχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το 60% της Δυτικής Οχθης. Και η κατάσταση αυτή, λέει ο Εντερλέν, αποτελεί κληρονομιά της στρατηγικής που ο Μπέγκιν και το Λικούντ, μαζί με τους ανθρώπους της θρησκείας, εφάρμοσαν επί δεκαετίες ολόκληρες στο όνομα της Βίβλου. Διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τον υπόλοιπο κόσμο ότι είναι έτοιμοι για συνομιλίες.

Είναι αλήθεια ότι το 1993 γεννήθηκε μια ελπίδα με τις συμφωνίες του Οσλο, που για το Ισραήλ τις διαπραγματεύτηκε ο Γιτζάκ Ράμπιν. Οι συμφωνίες εκείνες τρόμαξαν το θρησκευτικό σιωνιστικό κίνημα. Και τι συνέβη τότε; Οι άνθρωποι της θρησκείας και το Λικούντ, υπό την ηγεσία του Σαρόν και του Νετανιάχου, ξεκίνησαν μια εκστρατεία κατά της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Οχθη. Η εκστρατεία αυτή οδήγησε στη δολοφονία του Ράμπιν και την καταστροφή της ειρηνευτικής διαδικασίας, την οποία οι επιθέσεις αυτοκτονίας της Χαμάς είχαν βλάψει σημαντικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δολοφόνος του Ράμπιν είχε την έγκριση των ραβίνων. Παραδέχθηκε όμως ότι τον είχαν επηρεάσει οι συνεχείς καταδικαστικές δηλώσεις τους. Δεν είχαν φυσικά όλοι οι άνθρωποι της θρησκείας τον ίδιο πολιτικό λόγο. Απλώς οι πιο σκληροί ακούγονταν περισσότεροι. Κι εκείνοι επικράτησαν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Με άλλα λόγια, τονίζει ο γάλλος δημοσιογράφος, κέρδισε ο μεσιανισμός, που διείσδυσε σε όλα τα επίπεδα της ισραηλινής κοινωνίας. Ο πολιτικός λόγος της Δεξιάς που κυβερνά είναι ο λόγος του μεσιανισμού. Τέσσερις στους δέκα αξιωματικούς του πεζικού ανήκουν στο θρησκευτικό εθνικιστικό κίνημα. Ανώτατοι αξιωματικοί κατοικούν σε παράνομους οικισμούς. Ορισμένες μονάδες του στρατού περιλαμβάνουν τόσους θρήσκους, που το αρχηγείο προσπαθεί να στρατολογήσει κοσμικούς για να διατηρήσει μια ισορροπία. Ο ερευνητής Μεναχέμ Κλάιν, που γνωρίζει καλά τον θρησκευτικό σιωνισμό, εκτιμά ότι και να ήθελε η κυβέρνηση να εκκενώσει τους οικισμούς στη Δυτική Οχθη, δεν θα μπορούσε, καθώς θα ξέσπαγε εξέγερση του στρατού. Η νέα κυβέρνηση που σχημάτισε ο Νετανιάχου είναι η πιο μεσιανική στην ιστορία του Ισραήλ. Υπουργός Στέγασης είναι ο Ούρι Αριέλ, ένας από τους ιδρυτές του Goush Emounim. Πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών της Κνεσέτ είναι ένας πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου των Οικισμών. Πάνω από τους μισούς Εβραίους του Ισραήλ πιστεύουν σήμερα ότι θα έρθει ο Μεσίας. Σίγουρα, η ειρήνη δεν πρόκειται να επιτευχθεί σύντομα…

Πηγή: Le Nouvel Observateur, ΑΠΕ-ΜΠΕ

News247