Το ημερολόγιο ενός αγωνιστή

Ο δακτυλογράφος του 44ου Συντάγματος Πεζικού Γιάννης Μπριλάκης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου και μέσα στα χιόνια και το βαρύ ψύχος πολεμούσε και έγραφε αποτυπώνοντας στο ημερολόγιο του τις φρικτές μέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου, μέσα σε ένα διαρκή κίνδυνο....
Όπως γράφει το made in creta ο Γιάννης Μπριλάκης κατατάχθηκε στο Στρατό στις 4 Σεπτεμβρίου του ’40 και δυο ημέρες πριν την κήρυξη του πολέμου, γύρισε στο χωριό του το Σπήλι, έχοντας 48ωρη άδεια και «τυχαίως γλεντήσε με φίλους». Το πρωί πληροφορήθηκε από το ραδιόφωνο την απόφαση των Ιταλών: «Όλοι, τότε, μείναμε απολιθωμένοι. Γυναίκες έκλαιαν και υπήρχε μεγάλη ταραχή, γιατί όλοι μας περιμέναμε ότι θα μας νικούσε η Ιταλία. Προπαντός, όμως, για τις κακουχίες που θα υποφέραμε, αδιάφορο ότι σύντομα καταλάβαμε ότι τους νικούσαμε…»

Το ημερολόγιο του πολέμου που έγραψε ο δακτυλογράφος είναι συγκλονιστικό και κόβει την ανάσα. Περιγράφει μέρα- μέρα με κάθε λεπτομέρεια τις εικόνες των συγκρούσεων μέσα στα χιόνια, άλλα αξιοπερίεργα και τεκταινόμενα και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών, που μέσα σε ανήκουστες συνθήκες έδιναν και τη ζωή τους για την πατρίδα. Χιλιάδες στη νιότη τους, «πότισαν» με το αίμα τους τα πεδία των μαχών και χιλιάδες άλλοι, σαράβαλα, γύρισαν για να βρουν στον τόπο τους ως κατακτητές τους ναζί του Χίτλερ.

Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποσπάσματα από το ημερολόγιο που δημοσιεύονται στο made in creta:
«Την 15η Δεκεμβρίου 1940, ώρα 2 το μεσημέρι, φύγαμε από το χωριό Καπεστίτσα και περάσαμε το χωριό Μπιλίτσα και κάποια άλλα. Το χιόνι από την αρχή μας χτυπούσε και στοίβαζε πάνω μας. Άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι έκλαιγαν. Πολλά βάσανα υποφέραμε. Τα άλογα γλιστρούσαν από την παγωνιά. Ανά τρεις στρατιώτες κρατούσαν το καθένα και κάθε λεπτό έπεφταν. Το πήραμε απόφαση πως δεν θα φτάσομε ποτέ…
Είδα στο δρόμο δυο στρατιώτες και έσερναν ένα κάρο και πιο πίσω τους ένας άλλος τραβούσε το άλογο. Αυτοί οι στρατιώτες μάζευαν τα εγκαταλειμμένα πράγματα, γιατί ψοφούσαν πολλά άλογα στο δρόμο…

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΨΕΙΡΕΣ
»… Ώρα 5η το απόγευμα της 4ης Ιανουαρίου 1941. Φύγαμε! Η διμοιρία μας είχε μείνει οπισθοφυλακή. Βαδίζαμε από την 5η απογεματινή μέχρι ώρα 4.30΄το ξημέρωμα της άλλης μέρας… Σ’ όλο το δρόμο έβρεχε. Οι πολλές λάσπες γέμισαν τα άρβυλά μου και από την κούραση δεν μπορούσα να μιλήσω… Και δεν ήταν μόνο αυτά τα φοβερά που περνούσαμε! Προ πολλού είχαμε και συνεχείς επιθέσεις από τις ψείρες. Τι μαρτύριο κι αυτό! Ήταν τόσες πολλές, που κάθε μέρα τις κυνηγούσαμε και σε κάθε επίθεση τους σκοτώναμε, ίσως, και πεντακόσιες. Κατόρθωσα και κλιβανίστηκα και γλίτωσα απ’ αυτό το μαρτύριο μερικές μέρες…

»…Πρωινή ώρα 3ης Φεβρουαρίου. Εμφανίστηκαν περί τα δέκα τανκς και δυο τεθωρακισμένα αυτοκίνητα με Ιταλούς στρατιώτες. Αμέσως, όλα τα πολυβόλα του τάγματός μας, οι όλμοι υποστηρίξεως, το Πυροβολικό και γενικά όλα τα όπλα, τους έβαλαν. Τα πέντε τανκς καταστράφηκαν και τα άλλα πέντε αιχμαλωτίστηκαν,