Ημέρα μνήμης των αγώνων των Γυναικών!

(Της Έλενας Μάντζιου– Κοτρολού Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Ν.Δ) 8 Μαρτίου…Ημέρα μνήμης τωναγώνων των γυναικών. Ημέρα αποτίμησηςαυτονόητων κατακτήσεων. Ημέρα αφετηρίας νέων στόχωνγια ουσιαστική ισότητα, αλληλοσεβασμό, συμπληρωματικότητα, ίσες ευκαιρίες καιδικαιώματα και για τα δυο φύλα σε όλους τους τομείς. Ημέρα ανάδειξης καιαπελευθέρωσης των δημιουργικών δυνατοτήτων των γυναικών προς όφελος τηςοικογένειας και της κοινωνίας. 8 Μαρτίου. Ημέρα πουτιμάται η γυναίκα της Ελλάδας, της Ευρώπης, του Κόσμου, η μάνα, η σύζυγος, ηκόρη, η νοικοκυρά, η εργαζόμενη, η αγρότισσα, η άνεργη, η κακοποιημένη, ημητέρα... της μονογονεϊκής οικογένειας, η ΓΥΝΑΙΚΑ… Και καλά όλα αυτά για μιαμέρα…Τι γίνεται όμως τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου; Σιωπή, Αδράνεια,Εφησυχασμός, Λήθη; Μήπως η γυναίκα της καθημερινότητας, η γυναίκα της ζωήςείναι διαφορετικό πρόσωπο από τη γυναίκα της 8ης Μαρτίου; Ξεχνάμε τη γυναίκαπου προσπαθεί να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς ρόλους της, χωρίς τιςαναγκαίες κοινωνικές δομές, ενόςελλειμματικού κοινωνικού κράτους Πρόνοιας; Ξεχνάμε την εργαζόμενη που βιώνειτην ανισότητα στην αμοιβή για ισάξια εργασία; Ξεχνάμε τις προσβολές, τη λεκτική βία, την κακοποίηση , τους κάθε μορφής βιασμούς πουγίνονται καθημερινά; Ξεχνάμε τη γυναίκα που εκλιπαρεί για μια θέση εργασίας και είναι καταδικασμένη να μη βρει ποτέδουλειά, γιατί όταν είναι 25 είναι άπειρη κι όταν είναι 45 είναι μεγάλη; Ξεχνάμετη μάνα που έχει να μεγαλώσει μόνη της το παιδί ή τα παιδιά της, χωρίς δουλειάκαι κοινωνικά στιγματισμένη; Ξεχνάμε τη μητέρα πολύτεκνη που, χωρίς βοήθεια απότην Πολιτεία, ψάχνει τρόπους να μεγαλώσει τα παιδιά της; Ξεχνάμε τη γυναίκααγρότισσα που παλεύει με τα στοιχειά της φύσης, ξεχασμένη σε κάθε γωνιά τηςελληνικής υπαίθρου; Ξεχνάμε την εργαζόμενη που υποχρεώνεται να μην κάνει παιδίγια να μην απολυθεί ή πέφτει θύμα παρενόχλησης του ‘αφεντικού’ της; Ξεχνάμε τοναδιάκοπο και πολύπλευρο αγώνα της γυναίκας που πρέπει να έχει συνέχεια όπως εγρήγορση , υπομονή, πίστη, θάρρος, πείσμα,πολύ κουράγιο, όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά για να στηρίξει τους γύρω της;
Ας θυμηθούμε τουλάχιστοννα πούμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη ΓΥΝΑΙΚΑ που μας χάρισε τη Ζωή… ! σε όλες τις Γυναίκες-Μάνες…στιςΓυναίκες που ξέρουν να διδάσκουν την Ομορφιά και το μεγαλείο της Ζωής… σε όλεςεκείνες τις Γυναίκες που βοηθούν ναγυρίζει ο τροχός της ύπαρξης…στις Γυναίκες που ξέρουν να χαμογελούν όταν είναιχαρούμενες , που δεν κρύβουν τα δάκρυα τους όταν πονάνε …στις Γυναίκες πουέμαθαν να αγαπούν βαθειά και ξέρουν ναχαρίζουν… που έχουν παλέψει με νου και καρδιά για τη δικαιοσύνη και την πραγματική ισότητα μεταξύ των ανθρώπων… που έχουν δώσει τον εαυτό τουςγια ένα καλύτερο κόσμο…! Από την 8η Μαρτίου του1857 στη Νέα Υόρκη μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλά βήματα σε θετική κατεύθυνση.O δρόμος όμως είναι μακρύς και δύσκολος. Στη παρούσα συγκυρία είναι ακόμαδυσκολότερος για την γυναίκα. Αν και η οικονομική κρίση έχει καταστήσει τηγυναίκα ακόμη πιο ευάλωτη, με λιγό