ΑΔΙΚΑΣΤΕΣ ΜΙΣΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ!

Ρεπορτάζ : Ιωάννα Μάνδρου
(από την Καθημερινή της Κυριακής)
Διαλυτικά φαινόμενα στη λειτουργία της Δικαιοσύνης εντοπίζονται εδώ και καιρό από θεσμικούς παράγοντες του δικαστικού σώματος, αλλά και έγκριτους νομικούς που παρακολουθούν με προβληματισμό την ουσιαστική αδυναμία των δικαστηρίων να απονέμουν δίκαιο και να επιλύουν σε εύλογο χρόνο τις διαφορές των πολιτών. Με συνέπειες που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της αρνησιδικίας και με δεκάδες, πια, καταδίκες από το Στρασβούργο (Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), η ελληνική Δικαιοσύνη βρίσκεται στην «εντατική» και αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες της προβληματικής Δημόσιας Διοίκησης που επιτείνει κατά πολύ την υπέρβαση της βαθιάς οικονομικής κρίσης....
Οι όποιες προσπάθειες των τελευταίων ετών, με νομοθετικές παρεμβάσεις που αποδείχθηκαν ημίμετρα χωρίς αποτέλεσμα, για να μειωθεί η τεράστια ύλη που φθάνει προς εκδίκαση στα δικαστήρια, δεν είχαν την παραμικρή επιρροή για να αναστραφεί η εικόνα της Δικαιοσύνης που πνίγεται υπό το βάρος εκατοντάδων χιλιάδων αδίκαστων υποθέσεων. Οι αριθμοί κυριολεκτικά ζαλίζουν, καθώς μόνον στα Διοικητικά Δικαστήρια το «στοκ» των εκκρεμών υποθέσεων ξεπερνά τις 500.000, ενώ οι μηνύσεις, κάθε χρόνο, μόνον στην Αθήνα, έχουν σπάσει το ρεκόρ των 400.000, νούμερο που είναι αδύνατον να εκκαθαριστεί, ενώ ανάλογη είναι η κατάσταση σε όλα τα μεγάλα δικαστήρια της χώρας.
Η συνεχιζόμενη δικομανία, όπως επισημαίνουν παράγοντες της Δικαιοσύνης, αλλά και η πολυνομία με τις αλλεπάλληλες, ακόμα και αντιφατικές νομοθετικές ρυθμίσεις, που μεταβάλλουν το νομοθετικό τοπίο, όπως κινείται η άμμος της θαλάσσης, εντείνουν το πρόβλημα της ακυβερνησίας στο καράβι της Δικαιοσύνης και το βουλιάζουν καθημερινά περισσότερο.
Θεσμοί υπάρχουν, αλλά...
Κι ενώ σε όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από χρόνια εφαρμόζονται πολιτικές που έχουν αντιμετωπίσει ικανοποιητικά τα ανάλογα προβλήματα που είχαν εμφανιστεί, όχι βέβαια με την ένταση της ελληνικής πραγματικότητας, στη χώρα μας η θεσμοθέτηση μέτρων εξωδικαστικής επίλυσης, δεν έπιασαν τόπο. Νόμοι που ισχύουν για χρόνια, όπως για τον θεσμό της εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών ή άλλοι που πρόσφατα ψηφίστηκαν, όπως για τη διαμεσολάβηση ή την ποινική συνδιαλλαγή, δεν έχουν καν περπατήσει και παραμένουν άγνωστοι όχι μόνον στο ευρύ κοινό, που μόνον να ωφεληθεί έχει από την εφαρμογή τους, αλλά ακόμα και μεταξύ των δικηγόρων.
Ενδεικτικό της απόρριψής τους, είναι πως οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, που όφειλαν να «τρέξουν» τον θεσμό της διαμεσολάβησης για να εκπαιδευτούν και οι δικηγόροι - διαμεσολαβητές, ώς σήμερα δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Αντιθέτως, με την πρακτική τους που εστιάζεται σε πολυήμερες αποχές και συνδρομή σε αιτήματα συνδικαλιστικών εκπροσώπων των δικαστικών υπαλλήλων περί μη επεκτάσεως του ωραρίου των δικαστηρίων μετά τις 3 μ.μ., συμβάλλουν στην αύξηση του όγκου των αδίκαστων υποθέσεων και επιβαρύνουν την ήδη προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Βεβαίως, η πολιτική ηγεσία της Δικαιοσύνης, όλα αυτά τα χρόνια