Ας προσευχηθούμε για την... αποστράτευσή του!

Ο συμπαθέστατος οδηγός ταξί δεν έδειχνε να ανησυχεί, ούτε το ύφος του πρόδιδε αγανάκτηση για τις τελευταίες φωτιές που μας κατέκαψαν. «Πάλι τα ίδια;» ρώτησε, και τα χείλη του έσταξαν ειρωνία. Δίπλα του, ο πελάτης της κούρσας τον κοιτάζει με έκπληξη, ανίκανος να κατανοήσει τον... ποιητή του τιμονιού! «Πολύ, πολύ αισιόδοξος είμαι» συνέχισε με το ίδιο πάντα στυλάκι ο άνθρωπος των χιλιομέτρων. Κι ευθύς εξηγείται: «Ο στρατηγός άνεμος, ντε! Λέω, δεν μπορεί, αρχιστράτηγος και στρατάρχης να γίνει, στο τέλος θα έρθει κι εκείνη η ρημάδα στιγμή της αποστράτευσης! Να πάρουμε μιαν ανάσα, βρε αδερφέ!» Ατράνταχτη λογική και συνάμα απλή. Προσευχηθείτε, λοιπόν, για την ώρα της σύνταξης! Μας μένει, άραγε, τίποτε άλλο;