Τρωάδες &όνειρα

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Την τραγωδία «Τρωάδες» παρουσίασε ο Ευριπίδης το 415 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, και κέρδισε το δευτερο βραβείο. Θεωρείται σχολιασμός στην κατάληψη και την σφαγή της Μήλου από τους Αθηναίους. Ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε το ίδιο έργο ομώνυμη ταινία το 1971, με την Κάθριν Χέπμπορν, την Βανέσα Ρεντγκρέιβ και την Ειρήνη Παππά.

«Τρωάδες»

Ο Θόδωρος Αμπατζής είναι σκηνοθέτης, συνθέτης και πια και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Έχει ιδρύσει το Music Theatre Group Amsterdam (1997) και την Ομάδα Θεάτρου ΟπεRα (2000) μαζί με τις ηθοποιούς Τζ. Δαλιάνη, Μ. Καλλιμάνη και Δ. Σαριδάκη.

Όσες δουλειές της Ομάδας ΟπεRα έχω παρακολουθήσει ήταν πολύ καλές και ακόμα δεν έχει φύγει απο την μνήμη μου η εκπληκτική προπέρσυνη παράσταση «Οι έμποροι των Εθνών» του Παπαδιαμάντη.

Στην πρώτη του όμως ενασχόληση με την αρχαία τραγωδία, αν και χρησιμοποίησε 32 μουσικούς και 15 ηθοποιούς, δεν τα κατάφερε. Υπήρχαν ωραίες ιδέες και καλή πρόθεση, αλλά καμία σαφής σκηνοθετική ιδέα! Έφτιαξε ένα μουσικό έργο ενορχηστρωμένο για μαντολίνα, κιθάρες, κόντρα μπάσσο, σαξόφωνο, λυρικές φωνές, κινήσεις σωμάτων, αλλά στην πρόζα η παράσταση έπασχε, κυρίως, σκηνοθετικά.

Η παράσταση ξεκίνησε βαρετά. Όλος ο πρόλογος ακουγόταν ηχογραφημένος απο την φωνή του Μαρμαρινού. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ο λόγος να ακούμε έναν μονόλογο χωρίς να συμβαίνει κάτι επί σκηνής για τόση ώρα, χωρίς, καν, να μειωθούν τα λόγια! Έπειτα η εμφάνιστη της Αθηνάς (Κ. Καρβούνη) στα ψηλά δεν κατάφερε να πείσει. Η είσοδος χορού και μουσικών ήταν πανέμορφη. Ένα τεράστιο μπουλούκι μεταναστών μπαίνει στον χώρο παραμονής που τους έχει ορίσει ο κατακτητής και περιμένει την μοίρα του. Μουσικοί και χορός ντυμένοι με καθημερινά ρούχα της δεκαετίας του ’20 και μουτζουρωμένα πρόσωπα από την πυρκαγιά. Τα κουστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου ήταν υπέροχα. Το πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση του χορού από τον σκηνοθέτη και η εκφορά λόγου. Δεν συμπεριφερόντουσαν σαν γυναίκες που πριν λίγο έχασαν τα πάντα, αλλά σαν σπασμωδικά όντα που δεν μιλάνε καν κανονικά. Έτσι, όταν βγήκε η Κασσάνδρα (Τζωρτζίνα ∆αλιάνη) δεν είχε και μεγάλη διαφορά!

Η Εκάβη της Κοκκίνου δεν έβγαζε τον θρήνο της Εκάβης που χάνει τα πάντα και η φωνή της δεν έφτανε στις τελευταίες σειρές. Η παράσταση ήταν βαρετή μέχρι το σημείο που μπήκε ο Μενέλαος (Κων/νος Αβαρικιώτης) ως μαφιόζος. Ήταν όμως τόσο υπερβολικός, που κλώτσαγε, παρόλο που το κοινό γελούσε με την γελοιότητα του ρόλου. Όταν, όμως, μπήκε η Ελένη, έγινε πιο ανθρώπινος και όλη η σκηνή αυτή ήταν το καλύτερο σημείο του έργου. Η Ελένη λέγοντας ό,τι ανακρίβεια ήθελε, κατάφερε, όχι απλά, να ρίξει τον σκληρό μαφιόζο και να γλιτώσει και τον θάνατο, αλλά στο τέλος να την φιλήσει και στο στόμα! Από την στιγμή που αποχωρήσαν, ξαναγυρίσαμε στην ίδια βαρετή κατάσταση. Η Εκάβη να μιλάει, ο χορός να κουνιέται σπασμωδικά και ο Ταλθύβιος (Απ. Πελεκάνος) να μπαινοβγαίνει. Ένα έργο, κανονικής διάρκειας (1332 στίχοι) κατέληξε να κρατάει κάπου δύο ώρες λόγω της βραδύτητας του λόγου!

Ωστόσο η μουσική που έγραψε ο σκηνοθέτης και εκτέλεσε η ορχήστρα νυκτών ερχόδων της Πάτρας ήταν υπέροχη, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό, όταν κάθε υποκριτής έπαιζε μόνος του και ο σκηνοθέτης δεν ήξερε τί θέλει να πει... Ωραία, επίσης, νότα το παιδάκι Αστυάνακτας.

«A little dream»: Ένα χοροθεατρικό ταξίδι στο… σώμα

Το σχετικά καινούργιο θέατρο Olvio αφιέρωσε έναν μήνα (ως 20/10) στον σύγχρονο χορό. Παρουσιάζονται οι παραστάσεις (στις 21.30):

Έρημος, της Νατάσας Παπαμιχαήλ
28/9-20/10 κάθε Σάββατο και Κυριακή

Όνειρο μέσα σε όνειρο, από την oμάδα xορού Μυία
26/9 –18/10 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή

A little dream, της Ίριδας Κυριακοπούλου
30/9-2/10

Solitaire, των Νέλλη Σούρλα και Νατάσα Παπαμιχαήλ
7-9/9

Self Service, από την oμάδα ΛΟΛα
14/-16/10

Παρακολούθησα το «A little dream» και ενθουσιάστηκα! Επρόκειτο για ένα χοροθεατρικό σόλο performance, που έχει δημιουργήσει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Βαγγέλης Παπαδάκης και η χορογράφος-χορεύτρια Ίριδα Κυριακοπούλου. Το «σώμα» της χορεύτριας με ένα απόλυτα ποιητικό τρόπο, μας αφηγήθηκε την προσωπική αναζήτηση της ηρωίδας και τη διαδρομή της προς την απελευθέρωση και την κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας, του ονείρου, αλλά τη συμφιλιώση με τον εαυτό της.

Η ηρωίδα της Κυριακοπούλου ξεκινάει πανέμορφα, σχεδόν σαν παιδί, για να φάει την κατραπακιά από τον έρωτά της, να τον πενθήσει και μέσα από αυτό να βρει τον εαυτό της, να ωριμάσει σαν άνθρωπος, για να καταφέρει να αναγεννηθεί και να τον ξανακερδίσει με την νέα της προσωπικοτητα. Ποιητική σκηνοθεσία, ποιητικές προβολές στον τοίχο, θεατρική χορογραφία, λιτό σκηνογραφικά και ενδυματολογικά (Δώρα Σουμαλεύρη), λιτή και πανέμορφη παράσταση. Παρότι ξεκινάει με γέλια, έβγαινες από την αίθουσα με την αίσθηση αρμονίας και γλύκας! Η παράσταση έχει ήδη παρουσιαστεί σε μία πρώτη εκδοχή, στο 9ο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, τον Ιούνιο του 2010.