Πως νιώθουν οι νέοι άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις πανικού

Πρόκειται για ένα σοβαρό ψυχοσωματικό πρόβλημα, που ταλανίζει πολλούς νέους ανθρώπους, ηλικίας από 20 έως 35 ετών. Ο λόγος για τις κρίσεις πανικού, που μπορεί να μην θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων, αλλά προκαλούν τρόμο.

Οι κρίσεις πανικού αποτελούν ένα απ’ τα πιο επίμονα συμπτώματα ανθρώπων που πάσχουν από διαταραχές άγχους. Αν και κάθε άτομο βιώνει διαφορετικά μια κρίση πανικού, υπάρχει ένας κοινός τόπος για όλους: Η κρίση πανικού είναι μια εξαιρετικά τρομακτική εμπειρία.

Ο κλινικός ψυχολόγος του Κέντρου Άγχους και Σχετιζόμενων Διαταραχών του Πανεπιστημίου της Βοστόνης,

Todd Farchione επισημαίνει: «Αν κάποιος πάσχει από μια τέτοιου είδους διαταραχή, εξουθενώνεται. Ακόμη κι αν ο πάσχων αντιλαμβάνεται ότι αυτό που βιώνει είναι παράλογο, έχει μάθει να αντιδρά με ένα συγκεκριμένο τρόπο σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι απόλυτα φυσικό να τρομάζει πραγματικά».

Μεταξύ άλλων, οι κρίσεις πανικού έχουν την εξής πολύ δυσάρεστη ιδιότητα: Η στιγμή που «θα χτυπήσουν» τον πάσχοντα είναι ακαθόριστη. Μπορεί να παρουσιαστούν ακόμη και την ώρα του ύπνου του. Η εμπειρία τρόμου δεν διαρκεί περισσότερο από δέκα λεπτά. Ωστόσο, μπορεί να επιφέρει φυσική εξουθένωση, που διαρκεί πολύ περισσότερο.

Τι νιώθει όμως κάποιος την στιγμή της κρίσης πανικού; Έξι πάσχοντες περιγράφουν στην Huffington post τι αισθάνονται.

«Στις χειρότερες περιπτώσεις, πέφτω στο πάτωμα και νιώθω ανίκανη να κάνω το οτιδήποτε. Νιώθω σα να δέχομαι επίθεση από τρομοκράτες ή σα να με κυνηγάει ένας δεινόσαυρος. Θέλω να τρέξω για να σωθώ, αλλά δεν μπορώ».«Μουδιάζει όλο μου το σώμα και ζαλίζομαι. Νιώθω να τρέχει παγωμένο νερό στις φλέβες μου. Θέλω να δραπετεύσω από το σώμα μου και, προφανώς, δεν μπορώ. Δυσκολία στην αναπνοή, ταχυκαρδία και απόλυτος πανικός».«Νιώθω ότι οι τοίχοι με πλησιάζουν και το δωμάτιο μικραίνει. Η όρασή μου χαλάει και δεν μπορώ να δω καθαρά. Βλέπω τα πάντα σαν μέσα από τούνελ».«Νιώθω σαν να απογειώνομαι, μόνο που η μηχανή που με σηκώνει ψηλά είναι ο φόβος που θέλω να του ξεφύγω και δεν μπορώ. Είναι σαν να βρίσκομαι σε τρενάκι του λούνα παρκ, με την αδρεναλίνη μου στα ύψη, μόνο που στην πραγματικότητα είμαι καθιστή».«Είναι σα να βρίσκεσαι παγιδευμένος και να ασφυκτιάς μέσα σε ένα κτήριο που έχει πάρει φωτιά. Πολύ τρομακτικό».«Νιώθω ότι πνίγομαι. Τα χέρια μου μουδιάζουν, γιατί βαριανασαίνω και δεν παίρνω αρκετό οξυγόνο, και αυτό με πανικοβάλει ακόμα περισσότερο».