Πολιτικές ζυμώσεις

Από τη Στεφανία Μουρελάτου ([email protected])

Η κάλπη των ευρωεκλογών επιβεβαίωσε την τάση στο εκλογικό σώμα για συμμαχικές κυβερνήσεις. Οι άλλοτε κραταιές αυτοδυναμίες έχουν παρέλθει προ πολλού και συνεπώς στις εθνικές κάλπες τα κόμματα, που πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή, θα κριθούν για το αν και κατά πόσο ειλικρινά εργάστηκαν για να διαμορφώσουν τις κυβερνητικές τους συμμαχίες.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να ξεκαθαρίσει με ποιους θα κυβερνήσει. Θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ

και τη ΔΗΜΑΡ; Τους αποκλείει εκ των προτέρων; Είναι βάσιμες οι ελπίδες του για αυτοδυναμία με 26% στις ευρωεκλογές; Ή μήπως χρειάζεται να ανοίξει πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός καθαυτός, και να γίνει το άλλοτε μεγάλο ΠΑΣΟΚ, από άποψη ιδεολογικής αποδοχής, για να προσδοκά βάσιμα την εξουσία;

Το ερώτημα βεβαίως αντιστρέφεται και για το ΠΑΣΟΚ. Η πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ , που άνοιξε αιφνιδιαστικά ο Γιώργος Παπανδρέου, θα είναι ένα από τα κεφάλαια της πολιτικής συζήτησης στην οποία θα πρέπει να τοποθετηθεί ο κ. Βενιζέλος, αν οι πολίτες επαναβεβαιώσουν την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές.

Κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας δεν έχουμε αποκτήσει μολονότι μετράμε ήδη τρεις τέτοιου τύπου κυβερνήσεις, το σχήμα υπό τον Λουκά Παπαδήμο, την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και την δικομματική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως ας μην παραγνωρίζουμε τις έκτακτες συνθήκες υπό τις οποίες συγκροτήθηκαν και οι τρεις τους, αλλά πραγματικά θα ήταν πρόκληση για το πολιτικό μας σύστημα να δούμε έναν μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό αλά Γερμανία στη βάση ειλικρινών και δεσμευτικών προγραμματικών συμφωνιών.