Όταν ο θύτης γίνεται θύμα κι όταν ο μετανάστης είναι ο Έλληνας!

Από  την Ηρώ Μητρούτσικου 

«Ακρότητες»

Στο θέατρο Προσκήνιο παρουσιάζεται το ψυχολογικό θρίλερ «ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε (1978), σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη. Ένα αγωνιώδες έργο δωματίου, όπου ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα και αντιστρόφως. Μια γυναίκα μόνη, σε ένα απομονωμένο σπίτι, δέχεται επίθεση από έναν, μάλλον ψυχοπαθή, εισβολέα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο εισβολέας-βιαστής αναχαιτισθεί, ακινητοποιηθεί και αρχίζει να παρακαλάει και να εκβιάζει το –μόλις λίγο πιο πριν- θύμα του; Ποιός

θα είναι, στο τέλος, ο νικητής; Αυτός που ηττήθηκε; Και ποιός πραγματικά είναι ο ηττημένος; Ποιόν θα πιστέψει η αστυνομία; Ποιόν πιστεύουν οι δύο συγκάτοικοι της κοπέλας; Τα όρια ανάμεσα στην αυτοάμυνα, την αυτοδικία και την εκδίκηση είναι δυσδιάκριτα. Μπορεί η αλήθεια να είναι άλλη από αυτή που φαίνεται; 

Δύσκολο είδος θεάτρου για να παρουσιαστεί πάνω στην σκηνή, αλλά και οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγάλουν εις πέρας αυτό το αγωνιώδες και γεμάτο ανατροπές κείμενο. Η Έφη Μουρίκη είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γεμάτη νεύρο και ένταση, ρόλο που έπαιξε και η Φάρα Φόσετ, στη μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο. Ο Βασίλης Μπισμπίκης πολύ καλός ως ο διαταραγμένος επίδοξος βιαστής με τα δύο (τουλάχιστον) πρόσωπα. Δύο ρόλοι που εναλλάσσονται συνέχεια. Πότε έχει ο ένας το πάνω χέρι, πότε ο άλλος. Είναι αδύνατον να προβλέψεις το τέλος του έργου.  Κι όταν έρχονται και οι δύο συγκάτοικοι, τα πράγματα, αντί να διευκολυνθούν, περιπλέκονται ακόμα περισσότερο! Θα υπάρξει κάθαρση ή θα οδηγηθούμε σε τραγωδία;  Όσοι αντέχετε, μπορείτε να βρεθείτε στο θέατρο Προσκήνιο (κοντά στο Πολυτεχνείο), κάθε Δευτερότριτο για να παρακολουθήσετε ένα θρίλερ δωματίου! 

«Μια γιορτή στου Νουριάν»

Νομίζω ότι έχω ξαναπεί ότι εάν μια παιδική παράσταση είναι καλή, τότε συγκρίνεται με τις καλές παραστάσεις για μεγάλους. Τί γίνεται όμως όταν μια παιδική παράσταση είναι εξαιρετική; Όταν, όχι απλά βλέπεται ευχάριστα από τους μεγάλους, αλλά θα μπορούσε άνετα να παίζεται και βράδυ!!

Ο γερμανός συγγραφέας Volker Ludwig (δημιουργός και του υπέροχου «Μορμόλη»), έγραψε το 1973 το έργο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», το πρώτο παιδικό έργο που μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους, προκαταλήψεις, για τη βλακεία αλλά και για τη δυνατότητα καταπολέμησής τους με ζεστή καρδιά και χιούμορ! Η οικογένεια των μεταναστών ήταν Έλληνες! Είναι ένα έργο που διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές παιδιών στη Γερμανία και το τραγούδι της παράστασης υπήρχε στα σχολικά βιβλία του δημοτικού! Τότε οι Γερμανοί ένιωθαν πραγματικά, πως απειλούνται από Έλληνες, Τούρκους και Ιταλούς μετανάστες. Σήμερα είναι οι Έλληνες αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τους πρόσφυγες και έχουν πάρει τον ρόλο των Γερμανών σ’ αυτό το έργο. Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι και θα είναι, το ίδιο σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις, μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα, όμως, φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμού