ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ: Εθνική συνεννόηση και κυβέρνηση σωτηρίας

Η 18η Ιουνίου σίγουρα θα είναι μια άλλη μέρα για την Ελλάδα. Το πόσο διαφορετική θα είναι θα το αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Όμως οι συνθήκες είναι τέτοιες, οι δυσκολίες τόσο μεγάλες, που όποιος και αν βγει πρώτος -Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ- δεν μπορεί μόνος του να κυβερνήσει.

του ΑΝΔΡΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ

Γιατί κανένα κόμμα δεν φαίνεται ικανό να συγκρατήσει μια χώρα που έχει πέσει ήδη στον γκρεμό, κανένα κόμμα και κανένας αρχηγός δεν μπορεί να σηκώσει αυτό

το βάρος, κανένα κόμμα μονό του δεν μπορεί να ανατάξει την κατάσταση, να σταματήσει τον κατήφορο και ταυτόχρονα να έχει μαζί του την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού για να ξεκινήσει τη δύσκολη πορεία της ανασυγκρότησης.

Πρόκειται για «ηράκλειο άθλο» εδώ που φτάσαμε και επειδή Ηρακλή δεν έχουμε, απαιτείται στράτευση όλων των κόμματων, όλων των Ελλήνων. Απαιτείται ενότητα όλου του ελληνικού λαού, που δυστυχώς δεν είναι δεδομένη, δεν υπάρχει. Απαιτείται να βάλουμε πίσω όλα όσα μας χωρίζουν και να δούμε το κοινό μέλλον μας μέσα σ’ αυτή τη χώρα. Η συγκρότηση κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας, αν όχι οικουμενικής, βασισμένης πάνω σε συγκεκριμένες πολιτικές και στόχους, με χρονοδιάγραμμα βάθους τουλάχιστον τριετίας, με ισχυρό πρωθυπουργό, τον οποίο θα στήριζαν στη δύσκολη διαπραγμάτευση με την τρόικα τα κόμματα, θα ήταν η λύση.

Δυστυχώς όμως τα κόμματα μάς έδειξαν, όπως διαπιστώσαμε όλοι μετά τις εκλογές, ότι δεν θέλουν, δεν μπορούν, ούτε μπροστά σε μια επερχόμενη εθνική καταστροφή, να κάνουν βήματα πίσω για να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη. Εθνική ενότητα χρειαζόταν και στο πρώτο μνημόνιο, αλλά η κυβέρνηση εκείνης της εποχής δεν την επεδίωξε με πάθος. Νόμιζε πως σε δύο χρόνια η κρίση θα περάσει και θα εισπράξει στο τέλος το πολιτικό όφελος. Εισέπραξε την καταδίκη.

Η κρίση είναι μεγάλη και βαθειά και δεν πρόκειται να περάσει ούτε σε ένα, ούτε σε δύο ή τρία χρόνια. Η κρίση θα «φάει» πολλές κυβερνήσεις, πολλούς πολιτικούς αρχηγούς και πολιτικά στελέχη. Θα ανέλθουν νέοι πολιτικοί, θα εμφανιστούν νέα κόμματα, θα υπάρξουν νέοι συσχετισμοί. Αυτές οι τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα, που τις βλέπουμε ήδη να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, πρέπει να προβληματίσουν τους πολιτικούς μας, έτσι ώστε να σκέπτονται και να αποφασίζουν πατώντας τα πόδια τους στη γη. Να ξέρουν ότι είναι πολιτικά αναλώσιμοι, είτε βρίσκονται στην κορυφή, είτε βρίσκονται στον πάτο, όσο διαρκεί η κρίση.

Και η μόνη λύση είναι η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, η κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας, που θα ενημερώσει και θα πείσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ότι, για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί, να δουλέψουμε όλοι μαζί και να πληρώσουν επί τέλους και εκείνοι που ακόμα δεν έχουν πληρώσει, οι μόνιμοι φοροφυγάδες, σε μια προσπάθεια αναγκαίας επιβολής της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χωρίς την πλήρη ενημέρωση του ελληνικού λαού για το αύριο του ίδιου και της χώρας και χωρίς την στήριξή του δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα καμία προσπάθεια. Το είδαμε και στο πρώτο μνημ