Μήπως να αλλάξουμε κριτήρια; (Άποψη)

Του Μανώλη Ασσαριώτη

Αυτό, που δεν κατάλαβα ποτέ, όσον καιρό ασχολούμαι με τα κοινά ως πολίτης, είναι πώς γίνεται και όλοι μετά τις εκλογές να δηλώνουν ευχαριστημένοι. Βλέπεις τα ποσοστά των κομμάτων να κατεβαίνουν, την αποχή όλο και να ευρύνεται, αλλά ταυτόχρονα τους εκπροσώπους των κομμάτων σε δηλώσεις τους αριστερά και δεξιά να υποστηρίζουν ότι είναι ευχαριστημένοι. Ο καθένας τους ερμηνεύει τα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης, όπως τον συμφέρει. Αν καθίσεις και τους παρακολουθήσεις θα τρελαθείς, θα νομίζεις

ότι εσύ ζεις σε έναν άλλον πλανήτη. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μαζί τους στοιχίζονται και οι πολίτες. Ο ψηφοφόρος του ενός υιοθετεί τη ρητορική του υποψηφίου, που στήριξε, και την επαναλαμβάνει όπου μπορεί, για να πείσει τους άλλους. Ο ψηφοφόρους του άλλου φροντίζει σχεδόν να αποστηθίσει την «κομματική γραμμή» και δεν ξεχνά ούτε ένα «και» από αυτήν, όταν μιλάει με τους φίλους του.

Και όλοι αρνούνται να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα. οι περισσότεροι υποψήφιοι ανά την επικράτεια στις αυτοδιοικητικές εκλογές επέλεξαν να αυτοχαρακτηριστούν «ανεξάρτητοι» για να μην έχουν τη… ρετσινιά κάποιου κόμματος. Αρκετές παρατάξεις έσπευσαν να τους «αγκαλιάσουν», ορισμένες φορές παρά και την αντίδρασή τους.

Και όλοι ξεχνούν το πραγματικό ζητούμενο: το κοινό συμφέρον. Όταν μιλάμε για αυτοδιοικητικές εκλογές, δημοτικές και περιφερειακές, μιλάμε για τον «μικρόκοσμο» κάθε περιοχής. Εκεί όπου οι τοπικοί άρχοντες μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα του κόσμου, εκεί όπου η κεντρική εξουσία δεν μπορεί να φθάσει, να επέμβει, να ενεργήσει. Εκεί όπου χρειάζεται ο τοπικός παράγοντας να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να πιέσει το κράτος, προκειμένου να επιτύχει όσο το δυνατόν περισσότερα. Κι εμείς σκεφτόμαστε, αν ο υποψήφιος είναι συγγενής ή αν μπορεί αν μας… βολέψει. Μήπως τελικά πρέπει να αλλάξουμε κριτήρια.