Μια αγκαλιά από το μπαμπά

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Tης Ευτυχίας Παπούλια

«Έχω μάθει από το παράδειγμα του πατέρα μου,

ότι ο τρόπος που αντέχει κανείς αυτό που πρέπει

να αντέξει είναι πιο σημαντικός

από το πράγμα που πρέπει να αντέξει.»

Dean Acheson, Αμερικάνος Πολιτικός

Όλα τα φώτα- και όχι άδικα- έπεσαν τις τελευταίες ημέρες πάνω στο όμορφο αυτό κορίτσι από τη Δράμα, που έγινε το πρώτο μετά από έναν ολόκληρο αιώνα που κατέκτησε δύο μετάλλια στην ίδια οργάνωση, προκαλώντας

ρίγη συγκίνησης ακόμη και σε αυτούς που δε ντρέπονται να δηλώνουν πως η αριστεία είναι ρετσινιά, η πρωτιά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια στρεβλή φιλοδοξία. Γιατί κανείς δε μένει αλύγιστος μπροστά σε ένα παδί είκοσι χρονών μόλις, που σκύβει το κεφάλι μόνο και μόνο για να της περάσουν γύρω από το λαιμό της το πολυπόθητο χρυσό μετάλλιο. Καμία άλλη στιγμή, για κανένα λόγο.

Κι αυτή η λάμψη του χρυσού, δικαιωματικά ανήκει στην Άννα , που όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να είναι οι κάμερες στραμμένες επάνω της, χωρίς να βλέπει το όνομα της να φιγουράρει στις φυλλάδες και το γυαλί, επέλεξε να χαράξει το δικό της δύσκολο δρόμο κλείνοντας ειρωνικά το μάτι στην πολιτεία που της είχε κλείσει την πόρτα χρόνια πριν. Η ρεβάνς θα ερχόταν και η ψυχούλα της το ήξερε- μαζί και ο πατέρας της που χε δηλώσει πως η κόρη του θα γίνει μια μέρα Ολυμπιονίκης, με όλους τους υπόλοιπους να χαμογελούν με το υπερβολικό καμάρι που δείχνουν οι πατεράδες συχνά για τις κορούλες τους.

Ανάμεσα στην ελβετική και τη γερμανική που τόσο άχτι της έχουμε σημαία, και λίγο πιο ψηλά, η γαλανόλευκη στεκόταν επιβλητικά κάνοντας ακόμη και τα κόκαλα των προγόνων μας να τρίζουν που κάπου μέσα στην κατάντια μας σαν έθνος, κάποιοι κρατούν την αθάνατη Ελλάδα ψηλά. Την ίδια στιγμή που χρεώνουμε τις αποτυχίες μας σε αόριστες έννοιες, κάποιοι αποδεικνύουν πως είναι απλό τελικά να γράψεις ιστορία, ακόμη κι αν πρέπει να προπονηθείς μέσα σε μια αυτοσχέδια ετοιμόρροπη παράγκα . Αρκεί αυτή, να είναι φτιαγμένη με απόλυτη αγάπη, όπως αυτή του πατέρα και προπονητή της που έβαλε τα γυαλιά με τη στάση του σε πολλούς γονείς που απλώς απαιτούν πρωτιές, διακρίσεις, κατακρίνοντας τα παιδιά για κάθε ήττα που έρχεται στο δρόμο τους και μένοντας μακριά από αυτό που κρύβουν τα ίδια στην ψυχή τους.

Μέσα στις τόσες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο με την όμορφη καστανόξανθη Ολυμπιονίκη, δε θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητη αυτή που κυριολεκτικά τη δείχνει «κρεμασμένη» πάνω στον πατέρα της, με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό του και τα πόδια της κολλημένα στην πλάτη του. Μια φωτογραφία, που μου έδειξε ποια είναι η πραγματική νίκη σε αυτήν εδώ τη ζωή. Μια φωτογραφία , που λεζάντα μου θα ήταν η «Πατρίς, οικογένεια» και θα καθόμουν ώρες να την κοιτάζω σκεπτόμενη αν τελικά είναι το ταλέντο και η σκληρή προπόνηση αρκετά να σε ανεβάσουν στο υψηλότερο βάθρο και να σου αφιερώσουν σελίδες στα βιβλία της παγκόσμιας ιστορίας.

Πιστεύω πως όχι, αν αναλογιστώ πολλά ταλαντούχα παιδιά που έμειναν πίσω γιατί κάποιος φτωχός γονιός δεν πίστεψε τόσο ώστε να χτίσει πετραδάκι πετραδάκι μια «καλύβα» για να προπονείται το παιδί, δεν αγκάλιασε αυτό που επιθυμούσε η καρδιά του, παρά ονειρευόταν πτυχία και δυο καλές γνωριμίες να το «βάλουμε κάπου το παιδί».

Αυτός ο πατέρας όμως, που λεγε πως το χέρι της μικρής του είναι δυνατό, δεν την πήρε από το χεράκι γιατί ήξερε. Της έμαθε την τεχνική, την κοίταξε όπως έπρεπε, της έφτιαξε μια παράγκα και της είπε «Τώρα, είσαι μόνη σου. Ρίξε, ξανά και ξανά.» Και η Άννα πείσμωσε , πήρε το όπλο της μα δεν έριξε ούτε στη σαπίλα της πολιτείας, ούτε στις δυσκολίες. Όταν έχεις ψυχή αδιαφορείς γι αυτά. Έριξε στον αδύναμο εαυτό της. Στις στιγμές που έχανε την ελπίδα.

Γιατί η ελπίδα δε χάνεται ποτέ, όταν ξέρεις πως κάπου, σε περιμένει ένας πατέρας που έχει τα χέρια του ορθάνοιχτα να τρέξεις να χωθείς και στη λύπη και στη χαρά. Που σε κοιτάζει με περηφάνια να κατακτάς αυτά που κάνουν τα μάτια σου να λάμπουν και όχι όσα οι άλλοι ονειρεύονται για σένα.

Το άρθρο Μια αγκαλιά από το μπαμπά εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.