Κεκτημένη ανθρωπιά

Tου Νίκου Καραμάνογλου

Το να επισημαίνει κάποιος την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μοιάζει τόσο περιττό, όσο και αφελές λόγω του προφανούς της υπόθεσης. Κι όμως στη χώρα της απουσίας του αυτονόητου όλα φαίνεται πως είναι αναγκαία. Βρίθουν τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων και τα βραδινά δελτία ειδήσεων από περισπούδαστες γενικολογίες και ευχολόγια ότι «χρειάζεται εθνική ομοψυχία», ότι «είναι καιρός για δράση και όχι

για λόγια», και ότι «πρέπει να ενεργοποιηθούν οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου», που το ύφος τους παραπέμπει την καλύτερη των περιπτώσεων σε έκθεση ιδεών μαθητή του λυκείου, η δε πρακτική τους αξία είναι αποστρογγυλωμένα μηδενική.

Ακόμα πιο τραγικό είναι όταν οι ανάλογου ύφους και αισθητικής φαιδρότητες εκφέρονται από χείλη πολιτικών ανδρών, που υπό την πίεση των περιστάσεων θα έπρεπε «να τρέχουν και να μην φθάνουν» κι όχι βλοσυροί μεσ’ την αδράνειά τους να προτρέπουν εαυτούς και αλλήλους σε δράση. Όταν δε κρίνεται αναγκαίο -με δεδομένη την κατάσταση στην χώρα- να επισημαίνονται τα παραπάνω στην ίδια την κυβέρνηση, τότε πράγματι καταλαβαίνει κανείς όχι μόνο ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, αλλά απλώς ότι έχουμε καταστραφεί και δεν το ξέρουμε.

Ένα εγγενές πρόβλημα αυτής της διακυβέρνησης – πέρα από το γεγονός βέβαια ότι δεν κάνει αυτά που λέει και υπόσχεται- είναι και ότι λέει αυτά που κάνει. Και εξηγούμαι: Όταν έχεις κλειστά -επ’ αόριστον- τα βόρεια σύνορά σου και εγκλωβισμένους 30.000 πρόσφυγες και μετανάστες σε πρόχειρους καταυλισμούς και τελείς υπό την προοπτική ο αριθμός αυτός να φθάσει τις 150.000, είναι και ορθό και ανθρώπινο να βελτιώσεις τις συνθήκες διαμονής τους, προς όφελος όχι μόνο των ίδιων των μεταναστών, αλλά και της κοινωνίας που τους φιλοξενεί. Όταν όμως βγαίνεις και διαλαλείς μέσα και έξω ότι θα δημιουργήσεις μόνιμες εγκαταστάσεις, τότε αυτό είναι διαχειριστικό ατόπημα και τακτικό λάθος. Και αυτό γιατί απευθύνεις ανοιχτή πρόσκληση -για ακόμη μία φορά- στους πρόσφυγες. Γιατί, στ’ αλήθεια, τί πιστεύετε ότι θα προτιμήσει ο κατατρεγμένος, την χειμαζόμενη Συρία, την επισφαλή Τουρκία ή το ξέφραγο αμπέλι που είναι πιο κοντά στον τελικό του προορισμό και έχει και βελτιωμένες συνθήκες διαβίωσης;

Κατά τα άλλα, όλα βαίνουν καλώς. Θα ήθελα να πω ότι το κράτος λειτουργεί από κεκτημένη ταχύτητα, αλλά και αυτό θα ήταν ψέμα. Από κεκτημένη ανθρωπιά, ωστόσο, λειτουργούν οι πολίτες του -οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον- που «μπαλώνουν» τα κενά της κρατικής ανυπαρξίας με το υστέρημά τους. Κι αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη ελπίδα. Αρκεί να μην τη χάσουμε και αυτή, όπως πάμε, και οδηγηθούμε στην πλήρη εξαγρίωση.