ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΣΙΚΩΘΗΚΕΣ; Γιατί;

Αλήθεια, ας μου πει κάποιος, γιατί; Τα φώτα σβήνουν, καπνοί γεμίζουν την αίθουσα του θεάτρου Παραμυθίας, οι ανιχνευτές καπνού ενεργοποιούνται, χτυπάνε οι συναγερμοί, ανάβει το φως, κοιτάμε τη σκηνή, τον καπνό και προσποιούμαστε ότι δεν ακούμε τον συναγερμό που ξεφωνίζει. Τη Λόλα, απ’ τη φωτιά, ποιός θα τη βγάλει;

Εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής με βαλίτσα, η σειρήνα δίνει ρεσιτάλ. Αφού όλο το καστ κάνει κύκλο γύρω από τον ήρωα και αποσυρθεί (παλαιό, άχρηστο, σκηνοθετικό εύρημα…), ο πρωταγωνιστής αρχίζει να μιλάει

κανονικά, στην ένταση που εκείνος θέλει, αδιαφορώντας για το αν τον ακούει το κοινό. Οι θεατές προσπαθούν να καταλάβουν τί λέει ο ήρωας, περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο με την σειρήνα ή να σηκωθεί ο σκηνοθέτης και να διακόψει την παράσταση. Ο σκηνοθέτης, όμως, είναι κατσικωμένος στην καρέκλα του…

Μετά από αρκετά λεπτά το μαρτύριο για τα αυτιά σταματά, ευτυχώς, πριν πλακώσει η πυροσβεστική με τη μάνικα και κάνουμε wet party. Κάτι μου λέει ότι ουδεμία πρόβα έγινε με καπνό!!!

Υπερβολές κακοπροαίρετων ανθρώπων, θα πει κανείς. Αλί, Αλί και τρις Αλί, δεν τελειώσαμε εδώ, το θεατρικό μαρτύριο τώρα ξεκινά. Σαν φεύγουν οι καπνοί, φωτίζονται τα σκηνικά. Τρέμε Βακαλό! Η εταιρεία Art Deco, με την επίβλεψη ενός τρισμέγιστου σκηνοθετικού ογκόλιθου, μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις κάθε έννοια αισθητικής. Ελάτε όλος ο σκηνογραφικός κλάδος και κάντε κομματάκια, σκίστε τα πτυχία σας, όχι για κακό, μας χρειάζονται στο σκηνικό, τελειώσανε οι σκισμένες εφημερίδες, πρέπει να χώσουμε σε κάθε έπιπλο, σε κάθε τρύπα, παλιόχαρτα. Και ναι, μ’ αυτόν τον ευφάνταστο τρόπο έχουμε μπροστά μας ένα γραφείο ανακριτή (το οποίο αποτελείται από μια τάβλα πάνω σε δυο τραπέζια καφενείου παραγεμισμένα με εφημερίδες!!!), ένα δωμάτιο με ένα σπασμένο, σιδερένιο κρεβάτι κι ένα κελί. Στο κελί, εκτός από πεταμένες εφημερίδες, βρίσκονται αραδιασμένα κι άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού και κρασιού! Επειδή σε άλλες φυλακές - τις κανονικές– δεν υπάρχει τέτοια εικόνα, εδώ είπαμε: εταιρεία Art Deco, όλα τα σφάζω. Ο Μενέλαος Τζαβέλας γράφει ότι έχει σπουδάσει σκηνοθεσία Τηλεόρασης και Κινηματογράφου, ζωγραφική, αγιογραφία και ιστορία τέχνης. Αν, όντως, έχει προλάβει να τα κάνει όλα αυτά, τότε πρέπει να ανησυχήσουμε για την αισθητική των καλλιτεχνικών μας σχολών.

Ανοιγοκλείνουν τα φώτα, κάποιος παίζει με το διακόπτη. Όχι, δεν είναι υπερβολές, απλά «φωτισμοί Τζαβέλλας», άλλος μιλάει κι άλλος φωτίζεται (με αποκορύφωμα την σκηνή της εξόδου του πρωταγωνιστή).

Και μετά από το ρεσιτάλ εμπάθειας που θα χρεωθώ, προχωράω στα έρμα τα παιδιά που κλήθηκαν να παίξουν σε αυτό το έργο. Πέντε χαρακτήρες μιλάνε για τον φυλακισμένο, ομοφυλόφιλο Ορέστη, έτσι για να ανοίξουμε την βεντάλια του κοινού και να πάρουμε και κάποιο GAY θεατρικό βραβείο. Κατά τα άλλα ο συγγραφέας (Στρ. Λιμνιός) διατείνεται ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία και το έργο δεν είναι γκέυ. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πρόγραμμα, ούτε το δελτίο τύπου αναφέρει κάτι τέτοιο, αλλά ας το προσπεράσουμε…

Μια ανακρινόμενη, ξαφνικά, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο πετάει την ατάκα «γιατί μου κατσικώθηκες». Δεν φτάνει που δεν δένει, δεν κολλάει με το έργο, εμείς, μετά από τόση ώρα, έχουμε ξεχάσει πως λέγεται αυτό που βλέπουμε…

Για καθίστε καλά. Δεν ξέρει ο δημιουργός και ξέρετε εσείς καλύτερα; Έγινε θεατρική διασκευή. Ο ένας δημιουργός το έδωσε στον άλλον, γιατί ο άλλος έκανε διασκευές και η κατάληξη μπροστά μας. Όπως σκηνοθέτης και σκηνοθεσία δεν συναντηθήκανε, έτσι και διασκευαστής και έργο δεν επικοινωνήσανε.

Στην υποκριτική τώρα: ο ανακριτής χλιαρός και γλύκας. Μ’ αυτόν στην ανάκριση την κάτσαμε τη βάρκα. Περισσότερο σε πείθει για καθηγητής που κάνει παρατήρηση στην Γιαδικιάρογλου και στην Πετροβασίλη, παρά για κάποιον που προσπαθεί να εξιχνιάσει φόνο!

Αναλαμπές όμορφες από τους ηθοποιούς είδαμε και ήταν ότι πιο αισιόδοξο μας έτυχε εκείνο το βράδυ. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) ένας θεατής αποχώρησε από την αίθουσα πριν την αναλαμπή.

Βγαίνοντας έξω το τελειωτικό χτύπημα: η αφίσα. Εκτός από το κιτς, προσπαθώ να καταλάβω με ποιά σειρά έχουν μπει τα ονόματα των ηθοποιών. Αλφαβητική δεν είναι, σειρά εμφάνισης δεν είναι, άρα κατά το δοκούν του σκηνοθέτη θα είναι…
(Στο Εθνικό το όνομα της πρωταγωνίστριας Α.Παναγιωτοπούλου είναι γραμμένο στην μέση του κάστ, του Θ.Τσαλταμπάση προτελευταίο, αλλά στο “Γιατί μου κατσικώθηκες” τα κριτήρια είναι αξιοκρατικά!!!!)

Αυτά. Κι όπως λέει ένας φίλος… δεν μεταδίδω άλλο.

Π. Γεωργιάδης, σκηνοθέτης