Ένας παρ’ ολίγον ήρωας

Αν εξετάσουμε διαχρονικά την αρχετυπική εικόνα του ήρωα, θα διαπιστώσουμε πως πέρα από τις άλλες ιδιότητές τους, που υπερβαίνουν τον μέσο όρο, οι ήρωες διαθέτουν ένα ακόμη χαρακτηριστικό που διαφεύγει την προσοχή μας.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Είναι κατά κανόνα νεκροί, δεν έζησαν δηλαδή τον αναμενόμενο χρόνο ζωής τους. Είναι η κάθαρση του θανάτου που δικαιώνει τον νεκρό, η έννοια της θυσίας που τον εξυψώνει στα μάτια των άλλων ή απλώς η ανάγκη του συνόλου να αναγάγει ένα μέλος του σε πρότυπο για να αντλήσει δύναμη ή να δικαιολογήσει συμπεριφορές;

Όποια κι αν είναι η απάντηση,

μια ακόμα αλήθεια στέκει πίσω της αδήριτη. Οι νεκροί ήρωες είναι χρήσιμοι στους αγώνες, είτε τους εθνικούς, είτε τους κοινωνικούς, πραγματικούς και κατ’ επίφαση.Κεκαθαρμένοι, άσπιλοι και αμόλυντοι, μπορούν να μας καλούν άκοπα πλέον για εκδίκηση, τιμή, δόξα ή ό,τι άλλο. Ο Νίκος Ρωμανός οριακά γλίτωσε το μοιραίο. Η κυβέρνηση, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, έπραξε το αναγκαίο -και εννοώ το νομοθέτημα και όχι αναγκαστικά το περιεχόμενό του- και ο νεαρός σταμάτησε την απεργία πείνας και δίψας που είχε ξεκινήσει. Μαζί του ανακουφίστηκε μέρος του πολιτικού κόσμου, καταληψίες αναγαλλίασαν, καπνογόνα άναψαν και αναρχικοί έπαψαν να καίνε την Αθήνα επειδή είναι θέμα παιδείας. Φοβάμαι όμως πως δεν χάρηκαν όλοι από τους υποστηρικτές του. Κάποιοι από αυτούς που τρέφονταν από την πείνα του φοβάμαι πως τον ήθελαν… ήρωα.