Ένας Αλέξης παντού

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

«Προκειμένου να γίνει αφέντης,

ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη.«

Σαρλ Ντε Γκωλ

Tης Ευτυχίας Παπούλια

Συναντώ καθημερινά γύρω μου νέους , αγανακτισμένους, απελπισμένους με το εργασιακό τους περιβάλλον, το οικογενειακό, με τη σχέση τους. Αισθάνονται καταπιεσμένοι, νιώθουν την εκμετάλλευση στο πετσί τους κι έχουν μια μόνιμη δυσαρέσκεια να τους ακολουθεί. Τα ΄χουν με όλους και με όλα- με το σύστημα, το Θεό, τη φύση, το κεφάλαιο και όλα όσα κάνουν κατά κάποιον τρόπο κουμάντο στις ζωές μας. Ζητούν δικαιοσύνη, ανεξαρτησία,

Οι ίδιοι όμως δεν κάνουν τίποτα! Αν σκεφτούμε λίγο απλά, όταν μία κατάσταση σε καταπιέζει, πράγμα απόλυτα επικίνδυνο για σένα, δε μένεις με σταυρωμένα τα χέρια, δε λες πως δε μπορείς να κάνεις αλλιώς! Αυτό που δε σου αρέσει, το πνίγεις εσύ πριν σε πνίξει και δημιουργείς κάτι νέο στα μέτρα σου. Οφείλεις όμως, να βρεις την ωριμότητα να βάλεις κάτω τα δεδομένα εξετάζοντας το κάθε τι προσεκτικά ώστε οι πιθανότητες να αποτύχεις να είναι ελάχιστες και να μην οφείλονται σε δική σου απροσεξία.

Πολύ όμορφο το ρίσκο όταν μιλάμε για έρωτες. Σε ζητήματα όμως βαρύνουσας σημασίας που αφορούν ολόκληρα έθνη, δε ρισκάρεις τόσο απλά με σημαία το ρομαντισμό. Κάθε απερισκεψία κι ανώριμη κίνηση απαγορεύεται δια ροπάλου, γιατί εύκολα μπορεί να προκαλέσεις ανεπανόρθωτες ζημιές.

Κι αυτό δεν το είχε πει κανείς στον Αλέξη μας, ούτε στο Ντείβιντ που ο λαός τους επέλεξε για να διαχειριστούν τα κρίσιμα θέματα της χώρας που ο ίδιος δε μπορεί. Γιατί ο λαός δεν έχει τις πολιτικές και απαραίτητες γνώσεις, γιατί δε θέλει να τις έχει, γιατί ακόμη και στις πιο επιτυχημένες ομάδες υπάρχει πάντα ο αρχηγός που θα πει την τελευταία λέξη. Έτσι, σαν μια ομάδα ξεκίνησε το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης , μιας ενότητας που εξασφάλισε τεράστια αγαθά στα μέλη της με κυριότερο όλων την ειρήνη. Οι κάτοικοι της Ευρώπης ζούσαν για δεκαετίες χωρίς το φόβο της εισβολής από κάποιο άλλο κράτος μέλος, αλλά και η ελεύθερη διακίνηση ατόμων, κεφαλαίων ακόμη και ιδεών ήταν ένα σπουδαίο στοιχείο της έννοιας της ενότητας. Μόνο αυτά θα έπρεπε να μας πείσουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν κάτι που έπρεπε να διαφυλάξουμε και να μην επιτρέψουμε να καταρρεύσει κάτω από το βάρος της επιβληθείσας λιτότητας τα τελευταία έτη.

Παρόλα αυτά, οι εκλεγμένοι από το λαό της Αγγλίας για να κάνουν σωστά τη «βρώμικη δουλειά» , καταπιεσμένοι από μια ενότητα που έπαψε να είναι του γούστου τους, βρέθηκαν κάτω από ένα τεράστιο δίλημμα. Τόσο μεγάλο που αποφάσισαν σαν τους δικούς μας ευθυνόφοβους να πετάξουν το μπαλάκι στο λαό, ένα λαό που επηρεασμένος από το συναίσθημα του, από τον αυθορμητισμό του, τρέχει στις κάλπες για ένα δημοψήφισμα που συνιστά απόφαση του λαού που λαμβάνεται για θέματα εξέχουσας σημασίας. Ένα λαό που τον έχουν κανονικά «γραμμένο» οι πολιτικοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη και τον χρησιμοποιεί με μόνο σκεπτικό να ρίξει στάχτη στα μάτια του. Ένα λαό που την επόμενη ημέρα μετανιώνει, μαζεύει υπογραφές για τη διεξαγωγή ενός νέου δημοψηφίσματος, νιώθει προδομένος στο άκουσμα της παραδοχής του Φάρατζ πως ήταν λάθος μία από τις δεσμεύσεις του!

Γιατί η μάζα, δε μπορεί να αποφασίζει, δεν πρέπει να αποφασίζει. Διχάζεται, συγκρούεται, αποδεικνύεται ανίκανη να διατηρήσει την ενότητα της, ακόμη κι εκτός της ίδιας της ευρωπαϊκής ενότητας. Γιατί λειτουργεί πάντα με βάση το συναίσθημα, που δε χωρά σε σκληρά και ζόρικα ζητήματα πολιτικής και οικονομίας.

Αυταπάτες εδώ, αυταπάτες εκεί. Πολιτικοί θύματα μιας αυταπάτης κι εμείς με τη σειρά μας θύματα των αυταπατεώνων. Αυταπατεώνων που δε θέλουν την Ευρώπη, αλλά δεν τόλμησαν να πάρουν την ευθύνη της εξόδου, γιατί αυτό θέλει μαγκιά. Που θέλουν να «αλλάξει ρότα» η Ευρώπη, μα κανείς τους δεν ξεκινά την αλλαγή.

Που στα δύσκολα, ζητούν από το λαό να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Κι ύστερα το τυλίγουν στο λαιμό του και τον αφήνουν να αργοπεθαίνει. Κι όμως αυτός, καμαρώνει πως τουλάχιστον πάλεψε για μια ανεξαρτησία, αγνοώντας πως την ίδια στιγμή είναι απόλυτα εξαρτημένος από τον τον κάθε Κάμερον, τον κάθε Αλέξη που όταν κουνήσει το δάχτυλο γιατί δήθεν τον έχει ανάγκη, αυτός τρέχει ξοπίσω. Αγνοώντας, πως όλοι μας, πάντοτε, ,θα εξαρτόμαστε από κάτι.

Το άρθρο Ένας Αλέξης παντού εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.