Διχασμένη η κοινή γνώμη για τις επιστρατεύσεις απεργών

Του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue περιείχε μία πολύ σημαντική διαπίστωση για τη στάση των πολιτών απέναντι στην κυβερνητική αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων. Πιο συγκεκριμένα, στην ερώτηση «τι γνώμη έχετε για την επιστράτευση των απεργών του Μετρό», η κοινή γνώμη εμφανίστηκε

«κομμένη» στα δύο: το 39% δήλωσε υπέρ, το 40% κατά, ενώ το υπόλοιπο 21% είτε ήταν «χωρίς γνώμη», είτε ανέφερε πως δεν είναι ούτε υπέρ ούτε κατά. Εύλογο ερώτημα: είναι λοιπόν τόσο δύσκολο για έναν πολίτη να κρίνει ορθά, εάν το μέτρο της επιστράτευσης των εργαζομένων στο Μετρό, είναι σωστό ή λανθασμένο;

Δυστυχώς, η μοιρασιά της κοινής γνώμης σε ένα (θεωρητικά) απλό ζήτημα, αποδεικνύει τουλάχιστον τρία πράγματα. Πρώτον, πως πλέον ο πολίτης αγνοεί το τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεύτερον, πως δεν διαθέτει την κοινή λογική και την κρίση να αποφασίσει για την ορθότητα ενός ζητήματος. Και τρίτον, ακόμα κι όταν δεν γνωρίζει, δεν προβαίνει στη σχετική έρευνα, αλλά μάλλον γίνεται ένας παθητικός δέκτης φιλοκυβερνητικών ή μη, απόψεων. Γιατί, τι άλλο δείχνει το γεγονός ότι τα παραπάνω ποσοστά συνάδουν με τη δυναμικότητα των κομμάτων, όπως καταγράφεται στην ίδια δημοσκόπηση; Πιο απλά, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως η πλειοψηφία των πολιτών αποφασίζει για την ορθότητα ενός ζητήματος με βάση τη «γραμμή» του κόμματος, το οποίο υποστηρίζουν.

Ωστόσο, οι παραπάνω διαπιστώσεις εγείρουν νέα, πιο απαισιόδοξα ερωτήματα: Ποια μπορεί να είναι η πορεία μίας κοινωνίας, όταν οι πολίτες διχάζονται σε απλά ζητήματα; Τι αποφάσεις μπορεί να παρθούν, όταν θα κληθούν να κάνουν σημαντικές επιλογές; Πώς μπορεί να επιβιώσει μία κοινωνία, όταν οι πολίτες της δεν διαθέτουν κριτική σκέψη˙ και, όπως φαίνεται, δεν επιδιώκουν να την αποκτήσουν;

Δυστυχώς, εκτός από τους κομματικούς μηχανισμούς, μεγάλο μερίδιο στον «διχασμό της κοινής γνώμης» έχουν και τα μέσα ενημέρωσης, με τους εκδότες και τους καναλάρχες να υπαγορεύουν στους δημοσιογράφους τη «γραμμή» που θα πρέπει να υιοθετήσουν και τον τρόπο που θα πρέπει να παρουσιάσουν τα γεγονότα. Μοιραία, ο πολίτης που τρομοκρατείται συνεχώς με ειδήσεις για «νέα μέτρα» και που καθοδηγείται με την τεχνική του «μαστίγιου και του καρότου», τελικά σαστίζει, μπερδεύεται και είναι έτοιμος να υιοθετήσει την επιλογή που θα του πλασαριστεί ως αναγκαία, επιτακτική και λυτρωτική για τον ίδιο και την κοινωνία.

Επομένως, εκτός των όποιων αλλαγών που θα πρέπει να δρομολογηθούν στη σημερινή κοινωνία, είναι απολύτως απαραίτητη η ορθή λειτουργία της τέταρτης εξουσίας. Γιατί, ας μη λησμονούμε πως σε μία δημοκρατία «ελεύθερος είναι ο σωστά ενημερωμένος πολίτης».