Διαπλοκές… στην πλοκή

από την Αγγελική Γκαλμπένη

Οι διαπλοκές και η πολιτικά διαταραγμένη εποχή μας έχουν γίνει κύριο θέμα σε πολλές ταινίες. Μέσα σ’ αυτές ο «Οδηγός διαπλοκής» του Ντέιβιντ Ράσελ και η «Πέμπτη & 12» του Θανάση Τσαλνταμπάση, που είδαμε και προτείνουμε ή και…όχι! Εντελώς τυχαία και στις δύο ταινίες ο σεναριογράφος υπογράφει και την σκηνοθεσία. Για να δούμε…

Οδηγός Διαπλοκής

Αστυνομική, 2013, 138’ /Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ντέιβιντ Ράσελ/Παίζουν: Έιμυ Άνταμς, Μπράντλει Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς.

Η δεκαετία του ’70 σπάνια χρησιμοποιείται σαν υπόβαθρο στις σύγχρονες κινηματογραφικές

παραγωγές. Αυτός είναι ο ένας λόγος που παρακολουθεί κάποιος με ενδιαφέρον την ταινία, αν και δεν είναι αρκετό για μια ταινία που διαρκεί 138’!

Ο άλλος λόγος είναι η υπόθεση, που κεντρίζει την προσοχή, καθώς ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει πώς στήνεται μια υπόθεση του FBI για να παγιδεύσει πολιτικούς και επιχειρηματίες, οι οποίοι λαδώνονται και ξεπλένουν μαύρο χρήμα, κάτι που απασχολεί, ιδιαιτέρως, την ελληνική κυβέρνηση του 2014.

Ένα φιλόδοξος υπάλληλος του FBI θέλοντας να πάρει προαγωγή, αποφασίζει να εξαρθρώσει τις συμμορίες και τους πολιτικούς που εμπλέκονται σε υποθέσεις παράνομης χρηματοδότησης. Έχοντας βοηθούς του, με αντάλλαγμα τη μη φυλάκισή τους, δύο απατεώνες, στήνει ένα πολυπρόσωπο, περίπλοκο και ακριβό σχέδιο, στο οποίο κύριο ρόλο παίζουν ένας σεΐχης, ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων καζίνο και ένας ειλικρινής δήμαρχος.

Απ’ τα μεγαλύτερα μείον της ταινίας, το σενάριο, το οποίο αποτελείται από προχειροφτιαγμένες ατάκες με διάθεση να ακουστούν έξυπνες, πράγμα που σε ελάχιστα σημεία, στη δίωρη και βάλε ταινία, το καταφέρνει, αφήνοντας σε μεγάλο βαθμό τους ηθοποιούς εκτεθειμένους με ροπή στον αποτυχημένο αυτοσχεδιασμό. Δεν γνωρίζω αν αυτό έγινε σκόπιμα για να προβληθεί έτσι η όποια αβεβαιότητα και αστάθεια των τελευταίων χρόνων της δεκαετίας του ’70, αλλά αν ήταν έτσι, θα ήταν ο μόνος λόγος που θα μου επέτρεπε να χαρακτηρίσω με θετικά σχόλια αυτήν την ταινία. Για παραγωγή που έχει γυριστεί την εποχή στην οποία αναφέρεται, ίσως και να ήταν σχεδόν εξαιρετική. Για παραγωγή του 2013 όμως, είναι, επιεικώς, μέτρια και αδικαιολόγητα μεγάλη. Εκτός αυτού, άλλο είναι να θέλει το FBI να σταματήσει την παράνομη συμπεριφορά πολιτικών προσώπων και άλλο να προσπαθεί να τη δημιουργήσει με το ζόρι, ώστε να μπορέσει να προβεί σε σύλληψη χάριν μιας προαγωγής. Μάλλον ούτε ο σκηνοθέτης ήταν σίγουρος για το τι θέλει να πει στον κόσμο με αυτήν την ταινία.

Πέμπτη & 12

Κωμωδία, 2013, 103’/Σενάριο-Σκηνοθεσία: Θ. Τσαλνταμπάσης/Παίζουν: Θανάσης Τσαλνταμπάσης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Χριστίνα Τσάφου, Κώστας Φλωκατούλας, Λευτέρης Ελευθερίου.

Ατυχία μεγάλη γυροφέρνει τον ήρωα της ταινίας, αλλά στην πραγματική ζωή αυτή μεταφράζεται σε εισπρακτική επιτυχία! Όχι άδικα… Ο Θανάσης Τσαλνταμπάσης σκαρφίστηκε μια ταινία με πολύ χιούμορ, κωμικοτραγικές καταστάσεις βγαλμένες απ’ τη ζωή και με μια σκηνοθετική ματιά που μόνο ένας πολύ καλός κωμικός ηθοποιός θα μπορούσε να προσφέρει.

Ο Ευτύχης είναι ένας άτυχος νεαρός, ο οποίος, λόγω αυτής της ατυχίας, χάνει τη δουλειά του και λόγω αυτής της ατυχίας δεν μπορεί να βρει άλλη δουλειά! Η συνάντησή του με έναν άστεγο στην Πλατεία Συντάγματος όμως, θα του αλλάξει, τελείως, την κοσμοθεωρία του. Η φράση «Κάνε μια καλή πράξη και η ζωή θα στο γυρίσει» ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του και τον οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια, όπου βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν μάστερ της διαπλοκής και της κομπίνας. Και ενώ όλα φαντάζουν αδίκως τελειωμένα, έρχεται η βοήθεια απ’ αυτούς που έχουν επιλέξει, επίσης, να ζουν με αυτό το μότο ζωής.

Η διανομή της ταινίας έκλεισε, έχοντας μαζέψει στο δυναμικό της μια ομάδα κωμικών ηθοποιών, που ταίριαξε απόλυτα με το σενάριο και τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Σε πολλά σημεία της ταινίας, βέβαια, αν έκλεινες τον ήχο, ήταν σαν να έβλεπες τηλεοπτικές διαφημίσεις στη σειρά, μιας που οι περισσότεροι εκ των ηθοποιών πρωταγωνιστούν πολύ συχνά σε αυτές. Όπως και να ‘χει, είναι μια άρτια φτιαγμένη ταινία, με φανταστική μουσική. Ο Κων/νος Ξενόπουλος έντυσε με έξυπνο τρόπο όλη την ταινία, με ήχους που πότε είχαν κάτι απ’ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και πότε θύμιζαν, έντονα, κινούμενα σχέδια ακριβής παραγωγής.

Πέρα απ’ το ευχάριστο επιφανειακό μέρος της ταινίας, ο σκηνοθέτης άδραξε κάθε ευκαιρία για να σατιρίσει ή να σχολιάσει με τον δικό του τρόπο, την σύγχρονη πραγματικότητα της εργασιακής ζωή, μετά τα απομεινάρια της οικονομικής κρίσης. Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια ταινία που προκαλεί αβίαστα γέλια καθ’ όλη τη διάρκεια της, συνδέοντας με ευρηματικό τρόπο την γκαντεμιά με την τύχη, καυτηριάζοντας, μέσα απ’ αυτά, την πολιτική και οικονομική κατάσταση που απασχολεί την τελευταία δεκαετία την Ελλάδα, για να φτάσει σε ένα συγκινητικό τέλος που σε πιάνει απροετοίμαστο απ’ τα αναπάντεχα δάκρυα που νιώθεις στο πρόσωπό σου. Αν ο Θανάσης Τσαλνταμπάσης συνεχίσει να σέβεται τόσο πολύ τη δουλειά του, είμαι σίγουρη, πως θα στολίσει το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου ποικιλοτρόπως.