Χρειαζόταν, τελικά, τέτοια υπερπαραγωγή για τη Χίμαιρα του Καραγάτση; Η αντίθεση με την Μόνικα…

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

To λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Pοδόπουλου (1908-1960) ήταν M.Kαραγάτσης (Μίτια που σημαίνει Δημήτρης, παρμένο από τους “Αδερφούς Καραμαζόφ”, ενώ το επώνυμο ήταν, στην ουσία, το ψευδώνυμό του, επειδή μικρός συνήθιζε να κάθεται κάτω από το δέντρο Καραγάτσι, τούρκικη ονομασία της φτελιάς!)

Η μεγάλη Χίμαιρα

«Η μεγάλη Χίμαιρα », το μυθιστόρημά του Καραγάτση (συγγραφέα του «Κίτρινου Φακέλου»,

αλλά και του «10»), εκδίδεται το 1936 και το αναθεωρεί το 1953. Στην ουσία κλείνει την γνωστή τριλογία «Γιούγκερμαν- Λιάπκιν- Χίμαιρα ». Πρόκειται για το επικό ερωτικό μελόδραμα μιας νεαρής Γαλλίδας, παθιασμένης με την ελληνική κλασσική παιδεία, η οποία παντρεύεται έναν Έλληνα εφοπλιστή και έρχεται να μείνει στην Άνδρο, στο πατρικό του, μαζί με την μητέρα του. Ερχόμενη σε επαφή, όμως, με την ίδια την χώρα των ονείρων της, συναντά τις δικές της Χίμαιρες: το δραματικό τοπίο τραχύ, κι αισθησιακό ταυτόχρονα, την παρασύρει σε μια μοιραία δίνη πάθους, πυροδοτεί τα παλιά ψυχολογικά της τραύματα και μαζί με την οικονομική καταστροφή της οικογένειας, η Μαρίνα οδηγείται στην αυτοκαταστροφή.

Ο Δημήτρης Τάρλοου δεν γνώρισε ποτέ τον παππού του -μια και ο τελευταίος πέθανε μόλις 52 ετών- και είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί να ανεβάσει έργο του Καραγάτση. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη παραγωγή (συμπαραγωγή Φεστιβάλ Αθηνών-Θέατρο Πορεία) δυόμιση ωρών.

Η διασκευή για το θέατρο ανατέθηκε στον ποιητή και μεταφραστή Στρατή Πασχάλη• δύσκολο έργο, αλλά, κατ’ εμένα, δεν ήταν ιδιαίτερα θεατρική. Η παράσταση ξεκινάει με μια ασπρόμαυρη ταινία του εξαιρετικού κινηματογραφικού σκηνοθέτη, Χρήστου Δήμα, η οποία σε μεταφέρει στην Γαλλία του μεσοπολέμου, και παρουσιάζει την εκεί ζωή της πρωταγωνίστριας, πράγμα πολύ βασικό για να κατανοήσουμε τον ατίθασο χαρακτήρα της. Δεν μπορώ, όμως, να μην αναφέρω ότι κάποια στιγμή η ταινία παρατραβάει, όχι μόνο γιατί έχεις πάει για να παρακολουθήσεις θέατρο -και η μικρού μήκους ταινία που προλογίζει, δεν είναι τελικά τόσο μικρή- αλλά και γιατί δεν προσφέρει τίποτα να παρακολουθείς τόση ώρα τον καυγά μάνας-κόρης στα Γαλλικά και μάλιστα χωρίς υπότιτλους!!!!!

Ευτυχώς, εκεί που δεν αντέχεις άλλο, πετάγεται στην σκηνή η αέρινη Αλεξάνδρα Αϊδίνη και επιτέλους η παράσταση ξεκινάει….

Το βαρύγδουπο, πολύχρωμο σκηνικό (Ελένη Μανωλοπούλου) τότε είναι που σου κλωτσάει, όχι μόνο γιατί έρχεται σε αντίθεση με την λιτή, ασπρόμαυρη ταινία, αλλά και γιατί η πρώτη σκηνή διαδραματίζεται σε αποβάθρα, ενώ εσύ βλέπεις καθαρά (εκτός από το πλοίο) και το εσωτερικό ενός σπιτιού…. Ωραία ιδέα το σκηνικό του καραβιού, αλλά δεν ήταν απαραίτητη τόση λεπτομέρεια…

Όταν, επιτέλους, το νιόπαντρο ζευγάρι φτάνει την Άνδρο και φωτίζεται όλο το αρχοντικό, δημιουργείται μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Γρήγορα, όμως καταλαβαίνεις ότι, για το σκηνικό, αρκούσε μόνο το πανέμορφο, αυτό, πάτωμα, ο καναπές και η υπέροχη τζαμαρία, από την οποία αγναντεύουν την θάλασσα. Όταν, δε, αναδύεται, μέσα από το μωσαϊκό δάπεδο, το τραπέζι όπου τρώει η Ελληνική οικογένεια, εκτός του ότι σου έρχονται μνήμες από την παράσταση του Βογιατζή “Σε σας που με ακούτε”, σε σκηνικά της ίδιας σκηνογράφου, εκεί βγαίνεις από την ιστορία και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι έπεσαν τόσα λεφτά στην σκηνογραφία, που αυτό φωνάζει… Δεν ήταν, απλά, το πιο βαρύ σκηνικό του φετινού φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και ένα σκηνικό που, αν και πολύ όμορφο, παρέπεμπε σε παλαιότερο θέατρο…

Ευτυχώς, είχαν, τουλάχιστον, αφαιρεθεί οι δευτερεύοντες ρόλοι του έργου. Στην ουσία παρουσιάζονται μόνο τα μέλη της οικογένειας, η παρ’ ολίγον αρραβωνιαστικιά του αδελφού (Ηλιάνα Μαυρομάτη) και μια χήρα Ανδριώτισσα (Αλίκη Αλεξανδράκη). Ευχάριστη έκπληξη η, ξαφνική και ολιγόλεπτη, παρουσία του ίδιου του Τάρλοου επί σκηνής. Όπως ο Καραγάτσης παρακολουθούσε απ΄έξω το μυθιστόρημά του όταν το έγραφε, αλλά έβαλε, ωστόσο, τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στο έργο του με την διπλή του ιδιότητα, και σαν Δημ.Ροδόπουλος, έμπορος υφασμάτων και σαν Καραγάτσης, λογοτέχνης, έτσι κι ο συνονόματός του, Δημ.Τάρλοου, παρακολουθεί το έργο του, ως σκηνοθέτης, καθισμένος στην πρώτη σειρά και ανεβαίνει για λίγο στην σκηνή για να υποδυθεί τον παππού του…

Αν μαζί με τους δευτερεύοντες ρόλους είχαν αφαιρεθεί και τα λίγα μακροσκελή λογοτεχνικά κομμάτια (όπως αυτό στο καφενείο), το έργο θα κυλούσε πιο ευχάριστα. Γιατί υποκριτικά ό ένας ηθοποιός είναι καλύτερος από τον άλλον, ο Ν.Ψαρράς ως πλοίαρχος, σύζυγος της Μαρίνας και κλασσικός Έλληνας άνδρας, ο Ομ.Πουλάκης ως ο σπουδαγμένος αδερφός του, ο οποίος έχει πολύ πιο πολλά κοινά με την Μαρίνα (γι αυτό και πιστεύουν και οι δύο ότι έχουν ερωτευτεί), η Σ.Σειρλή ως η αυστηρή Ανδριώτισσα μάνα τους και η Αλ.Αιδίνη που δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής, ως επαναστατημένη Γαλλίδα που εξελληνίζεται και μιλάει αγγλικά, γαλλικά, αρχαία ελληνικά, αλλά και νέα με σπαστή προφορά!! Να αναφέρω ότι η Αϊδίνη είναι μισή ιταλίδα, άρα πολύ πιο εύκολα μπορούσε να μπει στον ρόλο της ξενοφερμένης. Μικρή παραφωνία η, εντελώς διαφορετική, υποκριτική της Αλίκης Αλεξανδράκη, αλλά συγχωρείται λόγω ηλικίας και τραγικού ρόλου. Θα μπορούσε, όμως, ο Τάρλοου να μαζέψει λίγο την τραγικότητα.

Εκείνο που σίγουρα ήθελε μάζεμα ήταν οι τεράστιες αναμονές στις αλλαγές σκηνών. Σε ένα έργο δυόμιση ωρών περιμέναμε να κατέβει, με τον αργό της μηχανισμό, ολόκληρη η τζαμαρία της τραπεζαρίας για να ξαναμιλήσουν οι ήρωες ή την πρωταγωνίστρια να αλλάξει φουστάνι και να ξαναβγεί! Αν μαζευτούν οι αλλαγές και συρρικνωθούν κάποια κομμάτια (τσακωμός, καφενείο, πάλη, φινάλε), τα οποία έχουν ενδιαφέρον για τον αναγνώστη, όμως, όχι μόνο δεν προωθούν τη δράση, αλλά κουράζουν τον θεατή, η διάρκεια της παράστασης και θα μικρύνει λίγο, αλλά, κυρίως, δεν θα κουράζει. Είμαι σίγουρη ότι τότε θα μπορούμε, τον χειμώνα, να μιλάμε για μια από τις παραστάσεις της χρονιάς!

Η παράσταση θα ξανανέβει, στο θέατρο Πορεία, Νοέμβρη ή Δεκέμβρη!

Μόνικα

Δεν είχα ξαναδεί live την Μόνικα και μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία την Τετάρτη, στο Ηρώδειο. Έμεινα έκθαμβη από την σεμνότητα ενός τόσο νέου κοριτσιού, το οποίο δημιουργεί σε Ελλάδα και Αμερική, που μέσα σε λίγα χρόνια έχει γίνει πασίγνωστη (με την αξία της, βέβαια), και στα 26 της δόθηκε το μικρό θέατρο της Επιδαύρου, ενώ στα 29 της το Ηρώδειο!

Παίζει πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν, σαξόφωνο, έχει εκδώσει δύο προσωπικά άλμπουμ («Avatar», το οποίο πούλησε 30.000 αντίτυπα, και “Exit”), ενώ το τρίτο της, με τίτλο “Secret in the Dark”, μόλις ηχογραφήθηκε -εξ’ ολοκλήρου στην Ν.Υόρκη- σε συνεργασία με τον Andrew Wyatt.

Παρόλα αυτά, εμείς είδαμε ένα κοριτσάκι, με σορτς και μακό μπλούζα, να μιλάει στο κοινό σαν να κάνει πρόβα την μουσική της μπροστά σε πέντε φίλους της και να τραγουδάει -εκτός από τα υπέροχα τραγούδια της- μέχρι κι ένα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι που παρά τρίχα δεν θυμόταν τα λόγια!

Το σκηνικό ήταν υπέροχο, το πάτωμα προσομοίαζε με καθρέφτη και, έτσι, άλλαζε χρώματα όταν έριχναν το φως τους οι πάνω προβολείς, ενώ το μεγαλύτερο εφέ δημιουργούσαν οι προβολείς που βρίσκονταν περιμετρικά της στρογγυλής σκηνής και περιέκλειαν με τις δεσμίδες φωτός την Μόνικα και τους μουσικούς.

Εξαιρετικές οι δυο στιγμές που άφησε την σκηνή και ανέβηκε στις κερκίδες, όπου τραγούδησε χωρίς μικρόφωνο! Θέλοντας μάλιστα να συμπεριλάβει όλους τους θεατές, την δεύτερη φορά έκανε τρέχοντας όλη την περίμετρο των κερκίδων μέχρι την τελευταία σειρά και ξανανέβηκε λαχανιασμένη στην σκηνή!

Και εις ανώτερα με την ίδια πάντα σεμνότητα και αγάπη σε αυτό που κάνει…

Το άρθρο Χρειαζόταν, τελικά, τέτοια υπερπαραγωγή για τη Χίμαιρα του Καραγάτση; Η αντίθεση με την Μόνικα… εμφανίστηκε πρώτα στο Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση. - Τα γεγονότα τώρα|.