Ο Λιάγκας για τον Θ. Αγγελόπουλο

«‘Α, ρε Ελλάδα» … έφτασε στο σημείο να αναφωνήσει ο Γιώργος Λιάγκας και αν αναρωτιέστε τι του προκάλεσε αυτή την αντίδραση, την απάντηση τη δίνει ο ίδιος μέσα από τη στήλη του στην εφημερίδα « Real».
Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής έγραψε σχετικά με όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες σχετικά με το μεγάλο μας σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή : « Καιρό είχε να στηθεί ένα δημόσιο δικαστήριο και δυστυχώς αυτές

τις μέρες η Ελλάδα χωρίστηκε και πάλι στα δύο, με αφορμή ένα τραγικό γεγονός :  Τη βίαιη απώλεια του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου… Οι μισοί μιλούν για ένα ανυπέρβλητο καλλιτέχνη και οι άλλοι μισοί θεωρούν από αργές έως βαρετές τις ταινίες του. Ήρθε και το άρθρο του Δημήτρη Δανίκα με αναφορές σε « τσιγκουνιά, έπαρση και εμμονή» και έδεσε το γλυκό !
Έχω δει μόνο μια ταινία του Αγγελόπουλου, τον « Θίασο» και πλάνα από αρκετές άλλες. Τουλάχιστον εγώ που το λέω, δεν υπέγραψα ποτέ ως κριτικός, ούτε ζήτησα την εμπιστοσύνη του κοινού γι’ αυτή την ιδιότητα. Σίγουρα μιλάμε για έναν σπουδαίο κινηματογραφιστή ενός είδους  τέχνης, η οποία, όμως, τουλάχιστον εμένα, δεν με γοητεύει. Πιθανόν να είμαι… της αμερικανιάς και του εντυπωσιασμού, του Χόλιγουντ με τις τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες. Πιθανόν να προτιμώ το συναίσθημα που βγαίνει βίαια και χοντροκομμένα και όχι τη λεπτεπίλεπτη αλληγορία και τους συμβολισμούς.
Αναγνωρίζω όμως, κάτι πολύ σημαντικό στον Αγγελόπουλο. Εφόσον υπηρέτησε το ευρωπαϊκό σινεμά, κατάφερε να γίνει κορυφαίος σε αυτό, αποτυπώνοντας εκεί το προσωπικό του στίγμα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όταν κάποιος πατάει στην κορυφή σε αυτό που επιλέγει να κάνει και φέρνει τόσα βραβεία και τόσες διακρίσεις στη χώρα του, είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αυτό τουλάχιστον, είναι κοινός τόπος.
Να ξεκαθαρίσω και πάλι πως ό,τι γράφω το γράφω ως θεατής και όχι ως ειδικός. Και σε τελική ανάλυση, η τέχνη στους θεατές απευθύνεται. Αλλιώς θα γίνονταν ταινίες, εκθέσεις, παραστάσεις μόνο για κριτικούς και μυημένους. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος μη ειδικός δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα της υποκειμενικής κρίσης του. Δηλαδή και η κριτική του ειδικού υποκειμενική δεν είναι ;  Και κάποιες φορές, ακόμα και κατευθυνόμενη…
Με προσοχή άκουσα όσους μίλησαν για τον  Τεό ( θεό δηλαδή), όπως τον έλεγαν οι φίλοι του και όλοι – με εξαίρεση ίσως το Δανίκα- στάθηκαν στην καλλιτεχνική διάσταση της προσωπικότητάς του και όχι στην ανθρώπινη. Ούτως ή άλλως, νομίζω πως η Ιστορία τους μεγάλους τους κρίνει για την προσφορά και το έργο τους.
Τι κι αν διαφωνήσαμε τελικά για την αξία του Αγγελόπουλου ; Συμφωνήσαμε πως για να ζεις πια στην Ελλάδα πρέπει να ‘χεις μπάρμπα στην Κορώνη. Αλλιώς πας σαν το σκυλί στ’αμπέλι. Μην μου πείτε ότι δεν κάνατε την ίδια ακριβώς σκεψη. « Αν έκανε 40 λεπτά το ασθενοφόρο για τον Αγγελόπουλο, σε μένα τον άγνωστο πότε θα ‘ρθει ; A, ρε Ελλάδα ! Εκεί που μας διχάζεις, πάντα κάτι γίνεται και όχι μόνο μας ενώνεις ξανά, αλλά καταφέρνεις να βγεις και λάδι. Γιατί, ως γνωστόν, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μό