Τι θα κάνουμε χωρίς Σίλβιο;

Ο (πρώην) ισχυρός και εκκεντρικός άντρας της Ιταλίας, όχι μόνο έχασε την πρωθυπουργία, αλλά ετοιμάζεται να δικαστεί και για τα περίφημα πλέον bunga-bunga πάρτι του.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Ήταν η “commedia dell’ arte” της παγκόσμιας πολιτικής. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ξεκίνησε σαν τροβαδούρος σε εστιατόριο έξω από το Μιλάνο και σύντομα έγινε και διασκεδαστής κρουαζιερόπλοιων. Αφού πέρασε από πολλές δουλειές, έγινε μεγαλοεργολάβος, μετά μεγαλομιντιάρχης, μετά μεγαλοπρόεδρος της Μίλαν και τέλος πρωθυπουργός. Όμως ποτέ ο Σίλβιο δεν ξέχασε τον πουτανιάρη

τροβαδούρο που είχε μέσα του. Από ότι λένε όσοι τον ξέρουν, ο Σίλβιο ήταν από μικρός αρρωστάκι με τις γυναίκες. Απλά τα λεφτά και η εξουσία του έδωσαν την ευκαιρία να διαλέγει αυτές που του άρεσαν πιο πολύ.

Όπως στην περίπτωση του Στρος Καν, έτσι και εδώ, μιλάμε για μια ασθένεια. Και οι δύο είναι αρρωστάκια με το πήδημα. Και μάλιστα όπως θα το λέγαμε πολιτικά, το πολυσυλλεκτικό πήδημα. Ο Σίλβιο είχε και δεύτερη ασθένεια: τη βιζιτομανία. Αυτή την ασθένεια την έχει πολύ κόσμος. Υπάρχουν κάποιοι που την έχουν αναγκαστικά γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν αλλιώς από τον οικογενειακό κλοιό, δεν θέλουν δεσμεύσεις, υποχρεώσεις και οικογενειακά δράματα που θα προκαλούσε μια ζηλιάρα μετρέσα. Όμως υπάρχει και η άλλη ράτσα. Αυτοί που είναι πράγματι βιζιτομανείς. Αυτοί που θα προτιμούσαν, για κάποιους δικούς τους λόγους να συνευρεθούν με μια βίζιτα παρά με μια γυναίκα που θα τους την έπεφτε. Ο Σίλβιο, από μόνος του, είναι ο βασιλιάς της δεύτερης κατηγορίας. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς το γεγονός ότι είτε σε επίσημα πάρτι ως πρωθυπουργός, είτε στα περίφημα ιδιωτικά ροζ πάρτι του, έδινε εντολή να φωνάζουν και καμιά 20αρια βίζιτες. Βέβαια η γραφική συμπεριφορά του Μπερλουσκόνι δεν εξαντλείται μόνο στον ερωτικό τομέα. Αυτά που έλεγε, τα κρύα ανέκδοτα με τα οποία στόλιζε τους πολιτικούς του λόγους, τα μπινελίκια που έριχνε, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα τον είχαν κάνει εξ αρχής αποδιοπομπαίο τράγο. Οι Ιταλοί όμως τον εξέλεξαν εύκολα 2-3 φορές τουλάχιστον. Συνήθως, λένε, ότι έχεις τους πολιτικούς που σου αξίζουν. Άρα οι Ιταλοί κάπου έβλεπαν στον Μπερλουσκόνι τον εαυτό τους. Στα γκάλοπ πριν από τις εκλογές τον έφερναν 2ο ή 3ο και την κρίσιμη Κυριακή πάντα κέρδιζε!! Αυτό σημαίνει ότι ντρεπόντουσαν να πουν τι ψηφίζουν, αλλά τελικά έριχναν την ψήφο στον… άνθρωπο της καρδιάς τους.

Είναι σαφές ότι ο Μπερλουσκόνι ήθελε να είναι ροκ σταρ και όχι πολιτικός. Δυστυχώς δεν είχε ούτε το look, ούτε τη φωνή για αυτό. Αν τα ίδια πράγματα τα έκανε ο Κιθ Ρίτσαρντς, ας πούμε, κανείς δεν θα έλεγε τίποτα. Επειδή όμως έχουμε να κάνουμε με πολιτικό, εννοείται ότι πρέπει να τον κράξεις ασύστολα. Το θέμα είναι ότι ο Σίλβιο είχε και μια νότα χαράς μέσα στην πλήρη διαφθορά που τον διέκρινε. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ενώ είχε κατηγορηθεί για δεκάδες απάτες οικονομικού χαρακτήρα (στις περισσότερες είτε αθωωνόταν, είτε με νόμους που ψήφισε ο ίδιος αθώωνε τον εαυτό του), τελικά πάει σφαιράτα στο δικαστήριο για τα μπουρδε