Θείοι από το Σικάγο

Έτσι όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, μόνο κορόιδα ή λαμόγια μπορεί να έλθουν να επενδύσουν.

Σίγουρα ότι τέσσερις ελληνοαμερικοί επιχειρηματίες σκέφτονται την χώρα μας και φέρνουν τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι κάτι καλό. Αλλά τελικά γιατί κάποιος να θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα του σήμερα; Αυτό αναρωτιέται ο Γιάννης Πρετεντέρης μέσα από τη στήλη του στα σημερινά ΝΕΑ.

Τέσσερις Ελληνοαμερικανοί

επιχειρηματίες έφεραν στην Ελλάδα τον Μπιλ Κλίντον, γεγονός που δεν μπορεί παρά να μας χαροποιεί καλοκαιριάτικα.

Περισσότερο, βεβαίως, θα μας χαροποιούσε αν αντί για τον Κλίντον έφερναν κανένα δολάριο για καμιά επένδυση. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα – ακριβώς όπως και τα λεφτά…

Ως εκ τούτου, το ερώτημα είναι εξαιρετικά απλό: Για ποιον λόγο ένας κανονικός άνθρωπος θα βάλει σήμερα τα λεφτάκια του να επενδύσει στην Ελλάδα;

Σε μια χώρα, δηλαδή όπου το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή φωνάζουν επειδή χρειάστηκε να δραστηριοποιηθεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και να επέμβουν τα ΜΑΤ για να εφαρμοστεί μια δικαστική απόφαση και να λειτουργήσει ένα εργοστάσιο.

Σε μια χώρα όπου θεωρείται κοινωνικά θεμιτό να κλείνει μια επιχείρηση επί εννέα μήνες από όσους θέλουν να απεργούν, αλλά αθέμιτο να ανοίξει για εκείνους που προτιμούν να εργαστούν.

Σε μια χώρα όπου ένα σημαντικό μέρος των πολιτικών δυνάμεων υποστηρίζει ότι οι πολίτες δικαιούνται να μην πληρώνουν ότι δεν γουστάρουν να πληρώνουν. Από διόδια έως λογαριασμούς της ΔΕΗ…

Σε μια χώρα όπου το μεγαλύτερο επενδυτικό σχέδιο της πρωτεύουσας (η αξιοποίηση του Ελληνικού) υπόκειται στην έγκριση ή το συμφέρον των περιοίκων και των δημάρχων τους. [Πάλι καλά, θα μου πείτε, διότι παλιότερα με την αξιοποίηση του Βοτανικού διαφωνούσαν οι… κορμοράνοι της περιοχής!...]

Σε μια χώρα όπου το φορολογικό σύστημα αλλάζει ανάλογα με τις εισπρακτικές ανάγκες του Δημοσίου και η χωροταξία είναι επιεικώς ανύπαρκτη – αλλά όχι, βεβαίως, και οι υπάλληλοί της…

Σε μια χώρα όπου βασιλεύει ένα υπερτροφικό και ανίκανο Δημόσιο, το οποίο (επιπροσθέτως) αρνείται πεισματικά μνα περιοριστεί ή να εκσυγχρονιστεί.

Σε μια χώρα όπου κάθε επένδυση χρειάζεται να προσπεράσει μύρια όσα νταβατζιλίκια και πάλι κανένας δεν ξέρει αν θα συμφωνήσουν τελικά ο Λαφαζάνης και το ΠΑΜΕ.

Σε μια χώρα, τελικά, για την οποία κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι νόμισμα θα έχει σε ένα-δύο χρόνια από σήμερα και αν θα την κυβερνούν κανονικοί πολιτικοί ή τίποτα μουτζαχεντίν λαϊκοί αγωνιστές.

Θέλετε να το πω με απόλυτη ειλικρίνεια;

Ε, λοιπόν, σε μια τέτοια χώρα μόνο κορόιδα ή λαμόγια μπορεί να έλθουν να επενδύσουν. Ούτε καν θείοι από το Σικάγο!…

Και αυτό ισχύει όσο η Ελλάδα παραμένει η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης. Με σοβιετικές νοοτροπίες και αποκρουστικές διαδικασίες.

Όπου υπουργοί και δημόσιοι λειτουργοί απειλούνται ανοιχτά με διώξεις, αν τολμήσουν απλώς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.