16 χρόνια χωρίς την Αλίκη! Η λαμπερή καριέρα και οι τελευταίες δύσκολες ώρες

«Έπεφτε σε κώμα και μετά ξυπνούσε. Μια μέρα μου είχε πει: «Κωστάκη, αν συνεχιστεί για πολύ αυτό, βγάλτε τα καλώδια!». Είχε πια κουραστεί. Στις 20 Ιουλίου, μέρα των γενεθλίων της, έπεσε σε κώμα. Στις 23 ανακοινώθηκε ότι ‘έφυγε’». Η συγκλονιστική μαρτυρία του τελευταίου της συντρόφου.

Είναι σχεδόν αδιανόητο για όλους εμάς που μεγαλώσαμε ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον κόσμο μέσα από το ναζιάρικο, αισιόδοξο βλέμμα της Αλίκης Βουγιουκλάκη να δεχτούμε ότι το κορίτσι αυτό δεν ζει ανάμεσά μας. Κι όμως. Πέρασαν κιόλας 16 χρόνια από το τελευταίο αντίο που ψέλλισε ένα ολόκληρο έθνος στην λατρεμένη

Δώδεκα χρόνια ήταν όσα μπορούσε να αντέξει και ο Κώστας Σπυρόπουλος χωρίς να μιλήσει για την Αλίκη του. Ο γνωστός ηθοποιός, τελευταίος σύντροφος της εθνικής μας σταρ, έσπασε τη σιωπή του μιλώντας στο Πρώτο Θέμα και στον δημοσιογράφο Πάνο Ζόγκα.

Η γνωριμία τους έγινε το καλοκαίρι του ’87, όταν ο Κώστας έκανε οντισιόν για την παράσταση «Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά». Κέρδισε το ρόλο και ύστερα από λίγους μήνες ξεκίνησε και η σχέση του με την Αλίκη.

«Τότε ούτε καν μπορούσα να διανοηθώ πόσο μακριά θα έφτανε αυτή η σχέση. Πάντα στη ζωή μου ερχόντουσαν καταστάσεις παραπάνω από αυτές που θα μπορούσα να αντέξω. Και τελικά τα κατάφερνα. Η σχέση μου την Αλίκη ήταν κάτι το υπερβατικό για μένα. Τότε προέκυψε πολύ φυσιολογικά, αλλά δεν ήταν φυσιολογικό», αναφέρει ο γνωστός ηθοποιός, λέγοντας ότι με την Αλίκη άλλαξε πίστα. Συνεχίζει, δε, δηλώνοντας ότι ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό κανενός από τους δύο αρχικά ότι η συνεργασία τους θα κατέληγε σε ερωτική σχέση. «Μέχρι που ήρθε η στιγμή στις πρόβες να κάνουμε το φιλί της παράστασης. Εκεί τα ξεχνάω όλα και κάτι μαγικό συνέβη. Φιλιόμαστε κανονικά και γυρίζει η Αλίκη και λέει μπροστά στους ηθοποιούς, στον σκηνοθέτη, στους τεχνικούς: «Όπα, κοίτα απόδοση ο μικρός!».

 Όσο για τα 30 χρόνια που τους χώριζαν, ο Κώστας Σπυρόπουλος λέει:

«Ούτε καν περνούσε από το μυαλό μας. Όταν ξεκινήσαμε δεν υπήρχε σχέδιο. Ήταν η ώρα του ταξιδιού. Είχαμε συνενοχή. «Όσο κρατήσει» μου έλεγε. Το τι γράφανε δεν περιγράφεται! Από την άλλη, η Αλίκη έδινε και μια ελπίδα σε γυναίκες που βρίσκονταν στην ωριμότητά τους ότι η διεκδίκηση δεν σταματάει. Το ’87 φαντάσου, όχι σήμερα. Εκεί, αν θέλεις, έμαθα ότι πολλές φορές ο φθόνος είναι η κρυφή επιθυμία του άλλου», εξομολογείται ο γοητευτικός ηθοποιός και ξεσπά: «Όποιος πιστεύει ότι καριέρες που κρατάνε δεκαετίες είναι τυχαίες, για μένα είναι βλάξ και αφελής. Έγραφαν διάφορα και εκείνη μου έλεγε: «Άσε ρε Κώστα να νομίζουν ότι είμαι χαζή. Χαζή, χαζή… τους έξυπνους δεν τους θέλουν». Η διαφορά ηλικίας δεν έβαζε τρικλοποδιά. Μη σου πω ότι εγώ ήμουν πιο κουμπωμένος και μου έλεγε: «Αμάν πια! Πήρα έναν νέο και βρήκα ένα γέρο». Την Αλίκη τη ζήλευαν. Γιατί ήθελε πάντα να είναι μέσα στη χαρά. Ακόμη και στα δύσκολα».

 Με μεγάλη δυσκολία μιλά για την εποχή που η Αλίκη αρρώστησε: