Όταν ο Θεός παίζει PlayStation…

Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ πήγε πάνω-κάτω όπως το περίμενε ο Πέτρος Κωστόπουλος. Πάλι καλά που το χοιρινό στο φούρνο του βγήκε τέλειο!

Μου το είχε πει ο Ντέμης, μετά την κατάκτηση του κυπέλου Ευρώπης το 2004, από την Εθνική Ελλάδος. Και το βρήκα πολύ ωραίο. «Στο Euro ο Θεός έπαιζε PlayStation με ανθρώπους. Δυστυχώς για τους άλλους η ομάδα που είχε πάρει ήταν η Ελλάδα.

Σε πληροφορώ ακόμα και στο PlayStation που παίζαμε στο ξενοδοχείο όποιος έπαιρνε Ελλάδα καθάριζε και Αργεντινή και Βραζιλία και Γερμανία και όλους».

Όπως φαντάζομαι, ότι δεν υπάρχει κανείς μη μαλάκας που να πιστεύει ότι είχαμε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη το 2004, έτσι φαντάζομαι, ακόμα και όσοι μισούν την Μπάγερν και δεν είναι φανατικοί της Τσέλσι, δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι αυτή η ομάδα ποδοσφαιρικά δεν βοηθήθηκε από μια υπέρτατη δύναμη. Ίσως από τον Όμπι Ουάν Κενόμπι και το may the force be with you από το «Star Wars». Ο νικητής άλλωστε, όπως και ο νεκρός, δεδικαίωτε. Αφού νίκησε έγιναν όλοι ήρωες. Ο Ντρογκμπά, αφού γλίτωσε δύο φορές το λιντσάρισμα (λέμε τώρα) από τον Τύπο, κάνοντας δύο ηλίθια πέναλτι -και στον ημιτελικό στον Φάμπρεγκας και στον τελικό στον Ριμπερί-, τελικά κατέληξε να είναι ο μάγκας του πλανήτη αυτή την εβδομάδα. Μετράμε, λοιπόν, ότι στα 3 τελευταία ματς οι αντίπαλοι της Τσέλσι είχαν 5 δοκάρια, δύο χαμένα πέναλτι και καμιά 300 χαμένες ευκαιρίες. Πιστεύω ότι και στα τρία ματς, χωρίς να το έχω μετρήσει, οι τελικές προσπάθειες προς την εστία του αντιπάλου της Τσέλσι δεν ξεπέρασαν τις 5! Παρόλα αυτά έβαλε τέσσερα γκολ! Γίνονται θα μου πεις αυτά; Στη μπάλα γίνονται, στο μπάσκετ δεν γίνονται. Εκεί μια του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρίτη και φαρμακερή.

Διαβάζω διάφορες αποθεώσεις αυτό το διήμερο για την φοβερή και τρομερή Τσέλσι. Εδώ που τα λέμε και εγώ το καπέλο της βγάζω. Πήρε το Κύπελλο, τι άλλο να πεις; Αντίθετα μπορείς να τη θαυμάσεις κιόλας, με την έννοια ότι με τη χειρότερη ομάδα της τελευταίας 7ετιας κατάφερε και πήρε τη κούπα, που ο Αμπράμοβιτς δεν είχε καταφέρει να πάρει όταν πλήρωνε και έφτιαχνε ομαδάρες.

Τώρα για τον Ντρογκμπά τι να πω; Και αλητάμπουρας είναι και ανεγκέφαλος μερικές φορές (όπως έδειξε με τα πέναλτι αλλά και τις αποβολές που έχει φάει τα τελευταία χρόνια), αλλά και τεράστια παιχτάρα. Έχει μια άγνοια κινδύνου και έχει μια εμπιστοσύνη στον εαυτό του που ξεπερνάει τα δεδομένα. Η κεφαλιά που πήρε στη μοναδική φάση και το μοναδικό κόρνερ ήταν πύραυλος.

Οι Γερμανοί παρότι έφτασαν πιο κοντά στην πηγή από ποτέ, καθώς παίζανε στο σπίτι τους, έμειναν πάλι με το τσουτσούνι στο χέρι. Αυτή τη φορά ήταν πιο σκληρό από αυτό που έπαθαν με την Μάντσεστερ το 1999 που δέχθηκαν ένα γκολ στο 89’ και ένα στο 92’. Τι να πεις τώρα για την επιλογή του Χάινκες να βγάλει τον καλύτερό του επιθετικό εκείνη τη στιγμή, τον Μίλερ. Να τον κατηγορήσεις; Έξι λεπτά ήθελε για να τελειώσει το παιχνίδι και έβαλε ακόμα έναν αμυντικό, απέναντι σε μια ομάδα που δεν έχει κάνει ευκαιρία. Τρώει το μπαλάκι και ξεμένει από επίθεση. Για αυτό άλλωστε