Ορίστε κύριοι, «πολιτισμός»

Γράφει ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης

Όλο και πληθαίνουν τελευταίως, τα φαινόμενα με τους τραγουδιστές της παραλιακής να βγαίνουν και να εκδηλώνονται υπέρ των ακροδεξιών λύσεων. Κι αναρωτιέμαι γιατί ειδικά από αυτόν τον κλάδο ανέλαβαν αυτή την «σταυροφορία». Ο μύθος και η παράδοση άλλες ομάδες πολιτών είχαν «τακτοποιήσει» και τοποθετήσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Η ζωή όμως, αλλά κι η ανθρώπινη φύση, μέσα σε όλα τα απροσδόκητα που κρύβουν, φέρνουν κι αυτή την ανατροπή στις μέρες μας. Και πολλοί, θέλοντας να την υποτιμήσουν, κάνουν το λάθος να μεταχειρίζονται τον όρο «σκυλάδες»

ή «τραγουδιστές των σκυλάδικων». Όχι, δεν είναι σκυλάδες κι ούτε το πρόβλημα είναι μουσικό. Κανείς πραγματικός «σκυλάς» δεν έχει βγει ως τώρα να κάνει τέτοιου τύπου δηλώσεις. Όλες έχουν γίνει από τα πανάκριβα μεροκάματα της παραλιακής, που κι αυτή είναι όρος μη γεωγραφικός, διότι έτσι συνηθίσαμε τα «καλά κέντρα». Δηλαδή τα ακριβά κέντρα. Εκείνα που το μπουκάλι το ουίσκι κόστιζε της… Παναγιάς τα μάτια, που λένε, ανεξάρτητα αν το εν λόγω κέντρο βρισκόταν στην παραλιακή ή στην Ιερά Οδό, στη Συγγρού… Και των οποίων τα μεροκάματα ήταν εισοδήματα πετρελαιάδων της… Σαουδικής Αραβίας, όπως λένε και οι αμόρφωτοι και δόξα τω Θεώ είχαν πολλούς τέτοιους θαμώνες οι εν λόγω ακροδεξιών τάσεων «χρυσοί μεροκαματιάρηδες».

Τι συμβαίνει λοιπόν; Από πού ορμώμενοι ξεσπούν δι αυτού του τρόπου;

Από την ανάπτυξη των εν λόγω «κέντρων στην τελευταία 30ετία; Ή την 20ετία; Από την εποχή του Χρηματιστηρίου; Από το φαινόμενο των υπουργών του ΠΑΣΟΚ- και θα το πω!, ναι του ΠΑΣΟΚ- να εμφανίζονται προκλητικά με τις κουστωδίες τους σε όλα τα «μαγαζιά» όλων των «χρυσών τραγουδισταράδων» και να μιλούν, όπως ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος, για «πολιτιστικά κέντρα»; Για τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε με άξονα αυτά τα κέντρα στα χρόνια της αποξένωσης και της αποχάυνωσης; Με τον Ανδρέα Παπανδρέου που στο μόνο οίκο που εμφανίστηκε προ Δημητρας Λιάνη (διότι μαζί της εθεάθη και στο Κατράκειο και στη συναυλία Χατζηδάκι- για να τα λέμε σωστά όσοι έχουμε μνήμη) ήταν στον οίκο της κατά τα άλλα εξαίρετης στο είδος της Ρίτας Σακελλαρίου; Για τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε και κυριάρχησε επί Χρηματιστηρίου «πρώτο τραπέζι πίστα»;

Και για ποιο λόγο αναρωτιούνται ξαφνικά αυτοί οι σκυλάδες ρωτιούνται για τα πολιτικά και για ποιους; Μήπως είναι οι τελευταίοι βρυχηθμοί του life style και των μέσων του, που καθώς τινάζει τα πέταλα, συμπαρασύρει κι αυτούς που δημιούργησε, απευθύνοντας τους τέτοιες εκδικητικές ερωτήσεις; Εκδικητικές και για τους ίδιους και για τον κόσμο, αλλά και για το… όνειρο που εχάθη.

Το διαβάσαμε στον Ελεύθερο Τύπο