Ο Καραμανλής ήθελε να φύγει από το Μαξίμου – Τί λέει η Γιάννα στο My Greek Drama

Με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο φαίνεται πως βιώνει αλλά και διαλαλεί το ελληνικό δράμα κάπου μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου.

Σύμφωνα με το «Έθνος», η κυρία που αξιώθηκε δόξες και τιμές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και μια εξίσου λαμπερή πορεία πριν από αυτούς τώρα βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να απολογείται για το ελληνικό αλλά και δικό της δράμα

Η κ. Αγγελοπούλου, η λαμπερή “Lady G” του 2004, επιστρέφει στο προσκήνιο αποφασισμένη να μιλήσει με τον δικό της τρόπο για το “ελληνικό δράμα” σπέρνοντας εκ νέου φήμες για ενδεχόμενες πολιτικές βλέψεις συνδεόμενες με ευρωσκεπτικισμό και κορώνες διαμαρτυρίας.

Το «μανιφέστο»

“My Greek Drama”, έτσι τιτλοφορείται το γραμμένο στην αγγλική, αυτοβιογραφικό βιβλίο, που η πείρα της ζωής -κοντά έξι δεκαετιών- έχει προσδώσει σοφία στην πρέσβειρα. Στο πλαίσιο της προώθησης του «ελληνικού δράματος», η κυρία Αγγελοπούλου, ούσα δικτυωμένη στις ΗΠΑ (έδρα στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, προσωπική φιλία με τους Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Στεφανόπουλο, Λάρι Σάμερς κ.ά.), βρέθηκε στο τηλεοπτικό πλατό πρωινής εκπομπής του αμερικανικού καναλιού NBC.

Κώστας Καραμανλής: Ήθελε να φύγει από το Μαξίμου

«Αντίθετα από άλλους ιδιοκτήτες ΜΜΕ που χρησιμοποιούσαν τη δημόσια επιρροή τους για τα ιδιωτικά οικονομικά τους συμφέροντα, εμείς είχαμε προ πολλού αποφασίσει να στρέψουμε τα επιχειρηματικά μας ενδιαφέροντα μακριά από την Ελλάδα. Η πρόθεσή μας με την εφημερίδα ήταν να ενθαρρύνουμε την κυβέρνηση της Ν.Δ. στις προσπάθειές της να γίνει πιο κεντρώα, πιο ανοιχτόμυαλη και πιο προοδευτική. [...] Το πράγμα δεν δούλεψε. Η κυβέρνηση πίστευε ότι δεν υπήρχε λόγος να εμπλέξει μια εφημερίδα που, ούτως ή άλλως, ήταν στο πλευρό της. Παραπονεθήκαμε επανειλημμένως και τελικά ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δέχτηκε να μιλήσει με κάποιον από την εφημερίδα μας στο Μέγαρο Μαξίμου. [...] Ο πρωθυπουργός καθόταν στην πολυθρόνα του και δίπλα του ο Γιάννης Παπουτσάνης, στην άκρη ενός καναπέ. Καθώς η συζήτηση τελείωνε, ο Γιάννης ζήτησε από τον πρωθυπουργό να επιλέξει εκείνη τη μία και μόνη στιγμή της προεδρίας του που θα διατηρούσε για πάντα σαν ανεκτίμητη αφότου είχε ολοκληρώσει τη θητεία του. Ηταν αυτό που οι δημοσιογράφοι ονομάζουν “ερώτηση-πάσα”, κάτι που δεν θα δυσκόλευε κανέναν πολιτικό, πόσο μάλλον έναν βετεράνο όπως ο πρωθυπουργός. Του έδωσε την ευκαιρία να δείξει την ανθρώπινη πλευρά του ενώ την ίδια στιγμή μοιραζόταν κάτι που ήταν στ’ αλήθεια πολύτιμο για τον ίδιον. Ωστόσο, η ερώτηση φαίνεται ότι αναστάτωσε τον Καραμανλή. Σκέφτηκε για αρκετή ώρα πριν σκύψει προς το μέρος του Γιάννη και, χτυπώντας τον φιλικά δύο φορές στο πόδι -σημάδι πως ήταν έτοιμος να εκμυστηρευτεί κάτι που ήταν ταυτόχρονα προσωπικό αλλά και προαποφασισμένο- “η πιο ευτυχισμένη στιγμή για μένα”, είπε, “θα είναι όταν θα φεύγω από εδώ μέσα”. Ο Γιάννης Παπουτσάνης έπαθε σοκ. Εγώ δεν εξεπλάγην τόσο πολύ, εκτός ίσως από το ότι ο πρωθυπουργός παραδεχόταν ανοιχτά κάτι τέτοιο. Ο ελληνικός λαός τού είχε δώσει μια ιστορική ευκαιρία να ηγηθεί ενός έθνους έτοιμου να λειτουργήσει διαφορετικά, με μια καινούργια νοοτροπία [...] Κι εκείνος σιχαινόταν και μόνο την ιδέα ότι θα ήταν ο ηγέτης του», αναφέρει.

Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου η κυρία Αγγελοπούλου σημειώνει: «Ο πρωθυπουργός έκανε αμέσως νόημα στον δήμαρχο Αθηναίων, τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, και τον ενημέρωσε για την πρόταση που μου είχε κάνει και ότι την είχα δεχτεί. Το πρόσωπο του δημάρχου έγινε άσπρο – άσπρο με την απόχρωση του θυμού. Γρήγορα όμως ανέκτησε το ευπρεπές προσωπείο του και κάλεσε τον Θόδωρο και εμένα σε δείπνο.

Το γεύμα ήταν μια περίεργη υπόθεση σε ένα πολυνησιακό εστιατόριο, με τον Αβραμόπουλο να σπαταλά ολόκληρη τη βραδιά για να μας εξηγήσει πόσο επικίνδυνη ήταν η αποστολή που αναλάμβανα και τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να το ξανασκεφτώ. Κατόπιν, όταν ο Θόδωρος ρώτησε ποια ήταν η εντύπωσή μου, του είπα ότι ο δήμαρχος δεν ήθελε να αναλάβω τη δουλειά επειδή προφανώς είχε τον τότε πρόεδρο και την επιτροπή διεκδίκησης των Ολυμπιακών του 2004 στο τσεπάκι του. “Θέλει να έχει αυτός τον έλεγχο”, είπα, “με φοβάται”. Ισως εγώ θα έπρεπε να τον φοβόμουν περισσότερο. Αποδείχθηκε ότι ήταν ο πολιτικός που δεν ξεφεύγει ούτε χιλιοστό από τους τύπους, που δεν κάνει τίποτα από την πραγματική δουλειά, αλλά που δεν χάνει την ευκαιρία να καρπωθεί τα εύσημα για τα επιτεύγματα των άλλων. Θα είχα παρόμοια προβλήματα με άλλη μία δήμαρχο Αθηναίων, την Ντόρα Μπακογιάννη κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Παρόλο που οι πολιτικοί θα καταπίεζαν μονίμως τη δουλειά μου, θα υποτιμούσαν τις ικανότητες και την ορμή μου, τελικά όμως θα αποτύγχαναν να υπονομεύσουν την επιτυχία μου».