Ο Έλληνας που κρώζει τα ριάλιτι και γίνεται ο πιο φανατικός τηλεθεατής τους

Η εντατική σχέση της Ελλάδας με το ριάλιτι θεμελιώθηκε γύρω στο 2000 με την πρώτη εμφάνιση του Big Brother. Τότε μάλιστα το όνομα συνοδευόταν από κάτι φοβικό για τους Έλληνες, καθώς ένεκα των Ολυμπιακών ακουγόταν ότι θα υπάρχουν κάμερες παντού, μιας και το τέρας της τρομοκρατίας είχε ξυπνήσει. «Τέρας» θεωρήθηκε και το ριάλιτι.

Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά τα ριάλιτι δεν κολλάνε και δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πέραν των μεγάλων χρηματικών επάθλων τα συνδυάσαμε με το καλλιτεχνικό τους κομμάτι. Έτσι, μετά τα Big Brother, Φάρμα, The Wall, The Mission, Bar ήρθαν τα Fame Story, Dream Show, Dream Show The Music. Όταν κι αυτά έγιναν σύμβολο του trash tv ήρθαν τα καθαρά τάλεντ σόους με έμφαση στο τραγούδι. Και η αλήθεια είναι πως αν τα δεις καθαρά από την σκοπιά του τηλεοπτικού σόου ταίριαξαν στον Έλληνα τηελεθεατή.

Να η Ευκαιρία, Popstars, Pop Idol έκαναν την αρχή και πλέον το ποντάρισμα έπεφτε αλλού. Στην κριτική επιτροπή, στα τηλεοπτικά νούμερα που θα προσφέρουν το γέλιο και μετά στις καλές φωνές που θα αναδειχθούν. Ησαΐας Ματιάμπα και Τάμτα είναι ονόματα που αναδείχθηκαν από αυτά τα σόου και επιβιώνουν ως και σήμερα.

Παράλληλα, από το Fame Story και το Dream Show The Music είχαν αναδειχθεί φωνές και τραγουδιστές που κάνουν επιτυχία τα τελευταία χρόνια. Νίκος Οικονομόπουλος, Κώστας Μαρτάκης, Νίνο, Θάνος Πετρέλης και ο Λεωνίδας Μπαλάφας που ξέφυγε από το ριζικό των παιδιών που συμμετείχαν και χάραξε την δική του πορεία. Το θέμα ήταν ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις λίγοι άξιζαν πραγματικά και οι περισσότεροι ήταν διάττοντες αστέρες.

Έτσι, το 2008 έρχεται το X-Factor που αποτέλεσε το έναυσμα για την στροφή του τηλεθεατή στην φωνή ισομερώς με το υπόλοιπο πακέτο. Εδώ όμως έμπαιναν και άλλοι, νεόφερτοι παράγοντες. Ο παρουσιαστής και η κριτική επιτροπή ήταν οι πρωταγωνιστές. Ο Σάκης Ρουβάς εντυπωσίασε τους πάντες με την παρουσίαση του και χρόνο με τον χρόνο εξελισσόταν. Στην κριτική επιτροπή υπήρχαν άνθρωποι που τη εξαιρέσει της Κατερίνας Γκαγκάκη ήταν άνθρωποι που ασχολούνταν με την μουσική πολλά χρόνια. Ακολούθησε το Greek Idol στην ίδια πεπατημένη.

Το κοινό όμως διψούσε για κάτι άλλο και αυτό θα ερχόταν με τον συγκερασμό του ριάλιτι με την εγχώρια σόουμπιζ. Dancing With The Stars, Dancing On Ice, Just The 2 Of Us και εσχάτως το Your Face Sounds Familiar ήταν αυτό που αναζητούσε το τηλεοπτικό κοινό.

Διάσημοι που ήταν γνωστοί για μια τους δεξιότητα να δοκιμαστούν σε κάτι άλλο. Ακόμα ακόμα και να γελοιοποιηθούν ενώπιον του κοινού. Αυτό το ιντρίγκαρε και είχε φανεί από την υποδοχή του Σάκη Ρουβά με έναν άλλο μανδύα, έναν άλλο ρόλο.

Η απήχηση αυτών των σόου δημιούργησε και για τα κανάλια ένα ψυγείο, money in the bank που λένε και στο NBA, αφού η επιτυχία τους θεωρείτο δεδομένη και τα διαφημιστικά έσοδα σε κάποιες περιπτώσεις μπορούσαν να δώσουν λεφτά σε συντελεστές κι άλλων προγραμμάτων του καναλιού, δεδομένου ότι με την οικονομική κρίση υπήρξε μια διετία 2011-2013 που τα κανάλια δεν έβγαζαν μπάτζετ για σειρές, εκτός όσων προϋπήρχαν, αλλά μόνο για τέτοια σόου. Άλλωστε, τα νούμερα της τάξεως του 30-40 % και παραπάνω δεν μπορούσαν να παραβλεφθούν.

Το The Voice είναι μια ακόμα επιβεβαίωση, με την οργάνωση και το τελικό αποτέλεσμα να εμφανίζονται στην πιο άρτια μορφή τους και ίσως πιο αξιοκρατική.

Μέχρι στιγμής μιλήσαμε για τους δύο πόλους: τα κανάλια και το κοινό. Υπάρχει και ο τρίτος πόλος που είναι όσοι δηλώνουν συμμετοχή. Για κάποιους αυτά τα παιχνίδια είναι ο εύκολος δρόμος για να δοκιμάσουν την τύχη τους. Πολλά από τα παιδιά που πάνε σε τέτοια μουσικά ριάλιτι ασχολούνται με το τραγούδι - αξίζουν ή όχι είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο- αρκετά χρόνια και εμφανίζονται σε μαγαζιά της επαρχίας.

Πριν την εμφάνιση των μουσικών τάλεντ σόου ο δρόμος που είχαν να διαβούν για μια μερική καταξίωση και αναγνωρισιμότητα ήταν να περιμένουν ανθρώπους που έστελναν τα μεγάλα μαγαζιά της Αθήνας για να τους δοκιμάσουν και να τους βάλουν ως «ανοιχτήρια» στο πρόγραμμα πριν τον μεγάλο καλλιτέχνη. Οι περισσότεροι στο The Voice εξάλλου τέτοιοι είναι.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι εξ αυτών είναι ότι πρόκειται για τηλεοπτικά προγράμματα και από την στιγμή που εκτίθενται θα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι μπορεί να είναι αντιεμπορικοί. Άλλοι δεν καλούνται να το αντιληφθούν γιατί είναι πιο εμπορικοί σαν φυσιογνωμίες. Τουλάχιστον τώρα έρχονται άτομα που έχουν ένα υψηλό κατώτερο επίπεδο μουσικής παιδείας και φωνής, μιας και η ύπαρξη προ-κριτών, ανθρώπων δηλαδή που τους δοκιμάζουν πριν βρεθούν μπροστά στους κριτές έχει εμποδίσει την ύπαρξη φαινομένων που βλέπαμε στα προ δεκαετίας παιχνίδια.

Ο Έλληνας τηλεθεατής που τα κράζει θα πρέπει να αντιληφθεί πως ακριβώς ορίζουν αυτό που θα δει όσοι το αποτελούν και το γεγονός ότι σαν προγράμματα είναι άρτια και καλαίσθητα στο μάτι ως επί το πλείστον, ενώ στην Ελλάδα του σήμερα είναι οι μόνες σταθερές παραγωγές των καναλιών.

Και να μην ξεχνάει ότι αυτοσκοπός δεν είναι η ανάδειξη του ταλέντου, είναι απλώς κάτι που έρχεται με τα υπόλοιπα. Αρκεί να θυμηθεί πόσοι και ποιοι κατάφεραν να επιβιώσουν και να φτιάξουν το όνομα τους. Σίγουρα πάντως δεν θα βρει πολλούς από τους νικητές των τάλεντ σόου να είναι ανάμεσα σε αυτούς!