Ναι, απέτυχε ο Ρανιέρι στην Ελλάδα. Τι θέλετε τώρα;

Ο Κλάουντιο Ρανιέρι κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Στην Αγγλία. Στην Premier League. Με τη Λέστερ. ΜΕ ΤΗ ΛΕΣΤΕΡ. Γιατί λοιπόν Έλληνα οπαδέ, αθλητικογράφε, προφέσορα του πληκτρολογίου, βρίζεις και κατηγορείς όλους εμάς/αυτούς/εκείνους, που κράζαμε τον Ρανιέρι για το άκρως αποτυχημένο και θλιβερό πέρασμά του από την Εθνική Ελλάδας;

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό που πάει να κάνει ο Ρανιέρι φέτος με την Λέστερ, με την

Εθνική Ελλάδας; Όση σχέση έχει ένα τρένο με ένα μήλο: το τρένο μπορεί να κουβαλάει μήλα, μπορεί ο μηχανοδηγός να τρώει μήλο την ώρα που οδηγεί αλλά πάντα θα είναι δυο διαφορετικά και άσχετα πράγματα. Όταν ο Κλάουντιο Ρανιέρι ήρθε κι ανέλαβε την Εθνική Ελλάδας, ήταν ένας προπονητής με πέρασμα από σημαντικές ομάδες, χωρίς όμως ιδιαίτερες επιτυχίες, στην κατηφόρα της καριέρας του. Ήρθε για να αναλάβει μια Εθνική επιτυχημένη, που είχε φτάσει παρά ένα πέναλτι στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου στο Μουντιάλ, ήρθε για να διαδεχθεί έναν επιτυχημένο προπονητή όπως ήταν (και είναι) ο Φερνάντο Σάντος, ήρθε φυσικά σε μια μεταβατική περίοδο της Εθνικής γεμάτη μεγάλες και δομικές αλλαγές.

Και απέτυχε. Πλήρως και παταγωδώς. Δεν είχε την αποκλειστική ευθύνη αυτής της απόλυτης αποτυχίας, προφανώς και φέρει ευθύνη η μάνα – ΕΠΟ, η σαπίλα και απαξίωση του ποδοσφαίρου από τους καρεκλοκένταυρους, άμπαλους και επικίνδυνους παράγοντες, η στελέχωση των πόστων με «φίλους» και «γνωστούς», «ημέτερους» και «κουμπάρους», ο ρόλος που ανέλαβε γνωστός μάνατζερ (και μάνατζερ του Ρανιέρι τότε) που βόλεψε τους δικούς του, έπαιξε το μανατζερικό του παιχνίδι στην πλάτη της Εθνικής. Αλλά φταίει και ο Ρανιέρι. Γι' αυτά που έκανε και γι' αυτά που δεν έκανε. Που κάλεσε στην Εθνική ένα κοπάδι παίκτες και δεν διατήρησε κανέναν κορμό. Που δεν πάτησε πόδι κυρίως σε όλες τις αστειότητες και φαιδρότητες που άκουγε γύρω – γύρω, σε όλο το πανηγυράκι που στήθηκε με τον ίδιο στο επίκεντρο, σε όλο το καρκατσουλιό που συνάντησε σε μια Εθνική ομάδα που από το 2004 και μετά, από την κατάκτηση του Euro στην Πορτογαλία, ήταν σχεδόν πάντα παρούσα στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού.

Έφυγε ο Ρανιέρι από την Εθνική, έχοντας μόνο αποτυχίες, την ιστορική ήττα από τα Φερόε, καμία νίκη, κανένα αγωνιστικό πλάνο, κανέναν κορμό, καμία ποδοσφαιρική λογική, ένα γκολ ενεργητικό και ένα τσουβάλι γκολ παθητικό, σε μια ομάδα που σημείωσε όσες επιτυχίες σημείωσε βασισμένη στην σοβαρή ανασταλτική της λειτουργία. Έφυγε χαλώντας ό,τι καλό βρήκε ερχόμενος και χωρίς να αφήσει τίποτα καλό για τον επόμενο. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες, άλλοι πετυχαίνουν κι άλλοι όχι και κακίες δεν κρατάμε. Και πήγε στην Αγγλία, αναλαμβάνοντας τη Λέστερ, που πέρυσι τέτοια εποχή ήταν στον πάτο της βαθμολογίας, γκράντε φαβορί για υποβιβασμό και τελικά τη σκαπούλαρε στο τέλος. Υπό τις οδηγίες του από την αρχή της φετινής σεζόν, η Λέστερ ζει ένα υπέροχο όνειρο, ένα κανονικό παραμύθι, φτάνοντας πια σε ένα σημείο όπου η λέξη «πρωτάθλημα» δεν είναι απαγορευμένη, όπου η νίκη μέσα στο Μάντσεστερ επί της Σϊτι έκανε και τους άπιστους να πιστέψουν, όπου με τον Βάρντι, τον Μαχρέζ και ό,τι άλλο «πέταξαν» ή δεν εκτίμησαν οι υπόλοιπες ομάδες, έφτιαξε ένα σύνολο αποτελεσματικό, δυσκολοκατάβλητο, γεμάτο αυτοπεποίθηση και τσαμπουκά. Και μπράβο του και καλή του επιτυχία ολόψυχα και μακάρι να το σηκώσει στο τέλος και να συμβεί το θαύμα που θα μνημονεύουμε για χρόνια.

Κι έχεις και τον κάθε Έλληνα φιλόσοφο της μπάλας, να σου τη λέει που έκραζες – τότε – τον Ρανιέρι, να σε λέει «κωλοτούμπα» που τον εκθειάζεις τώρα, να σου κουνάει το δάχτυλο σαν καθηγήτρια μαθηματικών σε κλιμακτήριο. Και γιατί παρακαλώ; Έπρεπε να τον αποθεώνουμε όταν έχανε από τα Φερόε; Τον αποθέωνε τότε μήπως εκείνος που τώρα, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, παριστάνει τον μάγκα; Έπρεπε να μυρίσουμε τα νύχια μας ότι κάπου, κάπως, κάποτε, θα κάνει σπουδαία πράγματα; Έπρεπε να πολιτογραφήσουμε Έλληνες τον Βάρντι και τον Μαχρέζ; Ή είναι μικρή δεξαμενή αυτή του ελληνικού ποδοσφαίρου, για να αντλήσεις παίκτες και να βρεις τους πιο λειτουργικούς; Πολύ πιο βαθιά και πλατιά δεξαμενή είναι από μια ομάδα, ειδικά από μια ομάδα σαν τη Λέστερ που δεν είναι Σίτι ή Γιουνάιτεντ, ούτε Τσέλσι ή Άρσεναλ, ούτε καν Τότεναμ ή Λίβερπουλ, ομάδες που μπορούν να δώσουν χωρίς δεύτερη σκέψη 30 ή 40 εκατομμύρια λίρες για έναν παίκτη.

Ας σταματήσει λοιπόν κάπου εδώ αυτή η αστειότητα γύρω από τον συμπαθή Κλάουντιο και τις επιτυχίες του εκεί, που προσπαθούν κάποιοι να «οικειοποιηθούν», να «δανειστούν» και να χρησιμοποιήσουν για να κάνουν τους έξυπνους. Όπως οι αποδόσεις του παρελθόντος δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές, έτσι και οι αποδόσεις του μέλλοντος δεν καθαγιάζουν τις αμαρτίες του παρελθόντος και αν δεν έχεις μηχανή του χρόνου ή κληρονομικό χάρισμα, καλό είναι να μιλάς και να κρίνεις αυτό που βλέπεις να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου τη στιγμή που συμβαίνει. Όλα τα άλλα, είναι κλασσική ελληνική βλαχομπαρόκ μαγκιά, από την οποία φαίνεται ότι δεν λέμε να χορτάσουμε, όση και να φάμε.

The post Ναι, απέτυχε ο Ρανιέρι στην Ελλάδα. Τι θέλετε τώρα; appeared first on KoolNews.