Μάγκες έλεος, λυπηθείτε μας…

Ξεκινούν σήμερα τα play-off του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό αποτελεί από μόνο του είδηση, αν και το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα τελειώσουν. Ως εκ τούτου, ο τίτλος που έβαλα σε αυτό το άρθρο απευθύνετε σε όλα αυτά τα «καλόπαιδα» που κάθε φορά  μετατρέπουν τα ματς σε πόλεμο. 

Ξεκινούν σήμερα τα play-off του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό αποτελεί από μόνο του είδηση, αν και το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα τελειώσουν. Ως εκ τούτου, ο τίτλος που έβαλα σε αυτό το άρθρο απευθύνετε σε όλα αυτά τα «καλόπαιδα» που κάθε φορά  μετατρέπουν τα ματς σε πόλεμο. Πέτρες μπουκάλια, τσιμεντόλιθοι,

φλόμπερ αεροβόλα, ροχάλες (που απ’ ότι φαίνεται είναι οι πιο επικίνδυνες), όλα επιστρατεύονται για την τιμωρία του αντιπάλου. Αυτή η μαλακία μας χάλασε, την Πέμπτη, τη μανέστρα.

Μέσα στην γκαντεμιά που ζούμε περιμένουμε όλοι ένα καλό αθλητικό γεγονός για να ξεφύγουμε κανένα δίωρο από την κατάθλιψη, το στρες και την «πρέσα» που μας έχουν ρίξει. Έτσι, κανά, δυο εκατομμύρια Έλληνες είχαν μαζευτεί σε σπίτια, ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί ανακατεμένοι, για να ευχαριστηθούν μια ωραία μάχη. Σκληρή, με κλωτσιές, μπουνιές, τάπες, ουρλιαχτά χαράς ή λύπης, διαμαρτυρίες, τρίποντα, καρφώματα… Στο τέλος, βέβαια, μείναμε  με την αμηχανία και τη ζοχάδα. Με μια πικρή γεύση στο στόμα. Και το να λέμε τώρα, όλοι καταδίκες εναντίον του χουλιγκανισμού, sorry, ζήσε αλλά ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι (που θέλω να το φάω σήμερα με την καλή έννοια). Αρκεί να μην μου κάτσει στο στομάχι.

Παρακαλώ, λοιπόν, αυτά τα παλικάρια να μας αφήσουν για δέκα μέρες ήσυχους. Να σεβαστούν όχι τον αντίπαλο, αλλά τα υπόλοιπα εκατομμύρια που θέλουμε να ευχαριστηθούμε έναν αγώνα από δύο πολύ καλές ομάδες. Αυτά τα play-off είναι το ανάποδο των play-off του ποδοσφαίρου. Μια που το ‘φερε η κουβέντα, αυτά τα τελευταία, τα ποδοσφαιρικά play-off, δεν μπορώ να καταλάβω ποιανού διεστραμμένη ιδέα ήταν. Το κάθε ματς ήταν χειρότερο από το άλλο. Δυσφήμηση του ποδοσφαίρου.

Στο μπάσκετ, αντιθέτως, παίζουν δύο ομαδάρες και όποιος χαλαρώσει ή υποτιμήσει τον άλλον,  είναι αρκετό για να δει τα ραδίκι ανάποδα. Ούτε τον ρούκι Μάντζαρη υποτιμάς, ούτε το κουρασμένο, παλαίμαχο θηρίο, τον Μπατίστ. Μετά την Κωνσταντινούπολη σέβομαι και τις δύο ομάδες πάρα πολύ. Όπως έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα, χειροκροτούσα από καρδιάς τον Παναθηναϊκό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, ήθελα να την κερδίσει. Προσωπικά, το είχα πάρει το θέμα. Και εγώ και οι γύρω μου Ολυμπιακοί. Οκ, βέβαια, κάποιοι άλλοι ομοϊδεάτες  λίγο παραπέρα, εκστασιάζονταν σε κάθε καλάθι των Ρώσων. Δεν μένω σε αυτά, όμως.

Διότι, συνεχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει ένα υγιές οπαδικό κομμάτι που αγαπά το σπορ. Αυτοί χάρηκαν στην εικόνα του Διαμαντίδη και του Καϊμακόγλου να συγχαίρουν τον Πρίντεζη με high-five. Με τον ίδιο τρόπο χάρηκαν και τους ερυθρόλευκους καθώς ρωτούσαν με πραγματικό ενδιαφέρον αν είναι κανένας χτυπημένος από τον Παναθηναϊκό έπειτα από την επίθεση στο λεωφορείο.

Για αυτό λέω, αφήστε μας να το ευχαριστηθούμε. Έχουμε ξεφτιλιστεί κοινωνικά σαν