Η μεγάλη κωμωδία της ψήφου

Κάθε μέρα στις εφημερίδες και στις τηλεοπτικές εκπομπές κάποια ψηφοφορία στήνεται παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάλπη, ψήφος, περιφρούρηση και τα παρόμοια. Εφόσον κάθε μέσο - Τύπου, Τηλοψίας, Ραδιοφώνου - καταγίνεται εκ παραδόσεως στην έλξη του πολίτη προς τη δική του γνώμη, κάθε μέρα έχουμε μια μικρή ή μεγάλη, έντονη ή άτονη, πολιτική ή ἀλλη ψηφοφορία όπου το πόπολο θέλει πρόθυμα τις περισσότερες φορές να εκφράσει όχι

τόσο τη γνώμη του όσο το δημοκρατικό του δικαίωμα. Κάποια φάμπρικά κλείνει και παρευθύς η δημοκρατική πελατεία ξεσπαθώνει εν ονόματι του εργάτη κτλ. Κάποιος πολιτικός αμάρτησε (σαν τον Λιάπη που διέπραξε μια σειρά παρανομίες...), κάποιος υπάλληλος «βούτηξε» μερικά εκατομμύρια, κάποιος νόμος που επικυρώθηκε από τη Βουλή...

Γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης

Τι είναι η Δημοκρατία; Μια συμφωνία της κοινωνίας των πολιτών που ψηφίζουν για να επικυρώσουν τη θέση τους η οποία γράφεται στο κούτελο του κόμματος όπου ανήκουν. Τόσο απλά; Διόλου απλά. Όχι τόσο επειδή η καταμέτρηση των ψήφων μοιάζει και η άθροιση θυμίζει μικρά παιδιά που παίζουν με βότσαλα, αλλά επειδή μία ψήφος παραπάνω φέρνει τα πάνω κάτω. Επ’ αυτού επινοήθηκαν από την αρχαιότητα ήδη πολλά τεχνάσματα. Η ψήφος της θεάς Αθηνάς για παράδειγμα καθόριζε την έκβαση μιας δραματικής υπόθεσης κτλ. Η διπλή ή η τριπλή ψήφος που είχαν κάποιες κοινωνικές τάξεις, η απαγόρευση στις γυναίκες να έχουν δικαίωμα ψήφου (όπως οι Ελληνίδες που κατάχτησαν αυτό το δικαίωμα το 1950). Έχουμε λοιπόν άμεση ψηφοφορία, έμμεση ψηφοφορία, μυστική ψηφοφορία, φανερή ψηφοφορία, υποχρεωτική ψηφοφορία, καθολική ψηφοφορία.

Αν θυμηθούμε τα δικτατορικά καθεστώτα, τις Μοναρχίες, την ελέω Θεού βασιλεία και τα παρόμοια, διαπιστώνουμε ότι η πυραμίδα της εξουσίας ξεκινούσε από τον λαουτζίκο που ήταν η βάση και ανέβαινε σιγά-σιγά προς τις ανώτερες τάξεις. Δεν υπήρχε ψηφοφορία βέβαια, αλλά και να υπήρχε δεν τάραζε την ισορροπία της βασιλείας. Ένα καθεστώς μασκοφόρας δημοκρατίας ήταν βέβαια ο πρόσφατος σοσιαλισμός. Όπερ σημαίνει ότι η κοινωνία ψηφίζει αλλά ουδέποτε αλλάζει το οιοδήποτε συμβαίνει στην ΕΣΣΔ για παράδειγμα ή στην κομμουνιστική Κίνα όπου ο Μάο ήταν ο ένας που ισοζυγιζόταν με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Παρόμοιες χώρες δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα την ατομικότητα, τα δικαιώματα του ανθρώπου, το δικαίωμα του πολίτη και άλλα παρόμοια που εμείς τα θεωρούμε κτήματα εσαεί. Λόγου χάρη τα δικαιώματα αποδήμησης από τη χώρα, μετακίνησης στο εσωτερικό της χώρας, δεδομένα σήμερα, ήταν απαγορευμένα απολύτως και δια μαχαίρας.

Ένα από τα τρανταχτά ελαττώματα του δημοκρατικού πολιτεύματος που σήμερα λίγο πολύ κυβερνά τις χώρες του πλανήτη είναι το δικαίωμα της ψήφου η οποία – παραπλανητική ως δικαίωμα - δεν επιτρέπει την παραμικρή πρωτοβουλία. Οι πολλοί, όπως ξέρουμε, ψηφίζουν ελεύθερα με την έννοια ότι η μία ψήφος έχει ισχύ μόνο αν αθροισθεί, όπερ σημαίνει ότι όντας μία δε σημαίνει τίποτα, αθροισμένη όμως με τις άλλες ενδέχεται να ανέβει στη «βασιλική» θέση της εξουσίας. Εξάλλου ψηφίζουν μόνο άτομα, ουδέποτε ενώσεις, ομάδες, επαγγέλματα, μικρές ηλικίες (και ράτσες κάποτε).

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι η Δημοκρατία τελικά κυριάρχησε σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο όχι επειδή είναι το τέλειο πολίτευμα, αλλά επειδή είναι το πλέον εύκαμπτο, αυτό που έχει τα λιγότερα θύματα, τις μεγαλύτερες ανέσεις, όπου ο πολίτης είναι φίλος με τον χρόνο και με δικαιώματα που, σε άλλα πολιτεύματα, θα θεωρούνταν εγκλήματα καθοσιώσεως. Συνάμα, μετά από κάθε εκλογές, ο πολίτης έχει ένα αίσθημα λεπτεπίλεπτης κοροϊδίας όχι για κείνο που έπραξε, αλλά για κείνο που δεν έπραξε ούτε θα πράξει. Αν ρίξουμε μια ματιά στις «μεγάλες» μορφές του σημερινού πολιτικού πεδίου, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τον Βενιζέλο, τον Μιχαλολιάκο και λοιπούς, καταλαβαίνουμε ότι η Δημοκρατία είναι και θα είναι ημιθανής.

Το διαβάσαμε στο protagon.gr