Η άνοδος και η πτώση του παιδιού-θαύμα της Γερμανικής πολιτικής, Γκίντο Βέστερβελε – Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

«Θέλω να ζήσω κι άλλο», έλεγε στις αρχές του Νοεμβρίου στην πρώτη του συνέντευξη στο περιοδικό Spiegel o άλλοτε Γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε.

Παλεύοντας με τη λευχαιμία, ο ιστορικός πρόεδρος των Γερμανών Φιλελευθέρων Δημοκρατών εμφανιζόταν έτοιμος να κερδίσει μια ακόμα μάχη. Το ίδιο μήνυμα έδωσε και ευρισκόμενος στο δημοφιλέστερο talk show της Γερμανίας με τον Γκίντερ Γιάουχ, στο ARD, την Κυριακή αμέσως μετά τη δημοσίευση του εξωφύλλου του Spiegel.

O Βέστερβελε ήθελε να κερδίσει τον καρκίνο και όμως, παρά την σκληρή του μάχη, δεν τα κατάφερε. Ήταν η δεύτερη μεγάλη χαμένη μάχη της ζωής και της καριέρας του, όμως ήταν και η πιο σημαντική.

Ο Γκίντο Βέστερβελε εθεωρείτο το παιδί-θαύμα της Γερμανικής πολιτικής σκηνής. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία πολύ νωρίς, ιδρύοντας τη νεολαία των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, η οποία στη δεκαετία του ’80 τάχθηκε υπέρ της απαγκίστρωσης από τους Σοσιαλδημοκράτες του Χέλμουτ Σμιτ και υπέρ της προσέγγισης με τους Χριστιανοδημοκράτες του Χέλμουτ Κολ. Φυσικά, η προσαρμοστικότητα του Βέστερβελε στις πολιτικές συνθήκες του επέτρεψε να διαπιστώσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πως η ταύτιση Φιλελευθέρων και Χριστιανοδημοκρατών οδηγούσε το κόμμα του σε πολιτικό αφανισμό, μιας και είχε απωλέσει τα βασικά του χαρακτηριστικά που το έκανα δημοφιλές ως κόμμα της γερμανικής μεσαίας τάξης.

Το 1994, όντας μόλις 33 ετών, ο Γκίντο Βέστερβελε θα οριστεί γενικός γραμματέας του FDP από τον τότε πρόεδρο Κλάους Κίνκελ, με την αρμοδιότητα να δώσει στο κόμμα ένα νέο προφίλ. Ο Κίνκελ όμως δεν θα μακροημερεύσει στη θέση του και θα τον διαδεχθεί ο Βόλφγκανγκ Γκέρχαρντ. Ο Γκέρχαρντ, πολιτικός παλαιάς κοπής, δεν συμφωνεί με τις τακτικές προσεγγίσεις του Βέστερβελε και σύντομα ο νεαρός και φιλόδοξος γραμματέας αντιλαμβάνεται πως υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη φυγή προς τα εμπρός, την ώρα που το κόμμα βυθιζόταν και έβγαινε εκτός τοπικών κοινοβουλίων: η ανατροπή του Γκέρχαρντ. Σε αυτό θα τον βοηθήσει ένα πολιτικός με εκτόπισμα στο κόμμα, ο Γιούργκεν Μόλεμαν, με τον οποίο επίσης δεν άργησε να συγκρουστεί. Έτσι, το 2001 ο Γκίντο Βέστερβελε γίνεται ο νεότερος πρόεδρος κόμματος της ομοσπονδιακής Βουλής.

Από εκείνο το σημείο και μετά, ξεκινά η άνοδος του FDP. Ο Βέστερβελε είναι εξαιρετικός ρήτορας, ενίοτε λαϊκιστής, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα με τέτοιο τρόπο, ώστε πάντα να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ακόμα δεν έχει μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του, αλλά είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής πολιτικός, ο οποίος βάζει ως στρατηγικό στόχο να κάνει το FDP από κόμμα των εχόντων σε κόμμα για όλους, θέλοντας έτσι να υπερβεί το ανάχωμα της διατύπωσης θέσεων μόνο υπέρ των εύπορων Γερμανών πολιτών. Πλην όμως, εσωτερικές έριδες στο κόμμα, ο λαϊκισμός που τον κατέτρεχε, αλλά και η αυτοκτονία του άλλοτε συμμάχου του Μόλερμαν, έμοιαζαν να είναι ισχυρά κίνητρα για την πτώση του. Όμως επέμεινε και κέρδισε. Μαζί με τους Χριστιανοδημοκράτες εκλέγει τον τότε πρόεδρο του ΔΝΤ Χόρστ Κέλερ Ομοσπονδιακό Πρόεδρο, σε ένα προεκλογικό πλήγμα για τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και εμφανίζει στη δημοσιότητα τον σύντροφό του Μίχαελ Μροντς. Ο Βέστερβελε έχει εκ νέου καταφέρει να επαναφεύρει τον εαυτό του.

Τα επόμενα χρόνια συνοψίζονται σε μια λέξη: επιτυχία. Καταφέρνει να επωφεληθεί από την κυβερνητική φθορά των Χριστιανοδημοκρατών και παρουσιάζει ένα συνεκτικό πλαίσιο για τη μείωση της φορολογίας στα μεσαία εισοδήματα. Στις εκλογές του 2009 οι Φιλελεύθεροι εκτοξεύονται στο 15%, το υψηλότερο ποσοστό τους και μπαίνουν στην κυβέρνηση ως κυβερνητικοί εταίροι της Άνγκελα Μέρκελ. Ο Βέστερβελε γίνεται αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών, πλην όμως στο στο γερμανικό ΥΠΕΞ δεν τον θυμούνται με νοσταλγία, μιας και δεν κατάφερε να αφήσει το στίγμα του. Πιο μεγάλο λάθος του ήταν μάλλον η εξαίρεση της Γερμανίας από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Μουάμαρ Καντάφι στη Λιβύη το 2011, όταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Γερμανία είχε ψηφίσει παρών για την απόφαση βομβαρδισμών στρατηγικών στόχων στη Λιβύη, ενώ άλλες χώρες-εταίροι στην Ευρώπη εισηγούνταν το σχέδιο.

Νωρίς το 2011, ο Βέστερβελε αναγκάζεται να παραιτηθεί από την ηγεσία των Φιλελευθέρων και από το ΥΠΕΞ. Οι φήμες πως από νικητής είχε γίνει επιβάρυνση για το κόμμα του πύκνωναν, την ώρα που η ατζέντα φοροελαφρύνσεων που ευαγγελιζόταν δεν είχε γίνει πράξη. Θα μείνει στο κόμμα και θα δει τον διάδοχό τυ Φίλπ Ρέσλερ να γκρεμίζει ένα κεκτημένο ετών: την παρουσία στη Βουλή, μιας και το 2013 οι Φιλελεύθεροι για λίγο θα μείνουν εκτός της Bundestag.

Ο Γκίντο Βέστερβελε αποφάσισε να αλλάξει πορεία. Δημιουργεί ένα ίδρυμα για την υποστήριξη της μεσαίας τάξης σε διάφορες περιοχής του κόσμου, όμως τότε διαγιγνώσκεται με λευχαιμία. Θα κάνει μεταμόσχευση ήπατος, θα γράψει την αυτοβιογραφία του και θα μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά του, δίνοντας ένα μήνυμα επιβίωσης. Στα πάντα είχε δίπλα του τον σύντροφό του Μίχαελ Φρόντς, ο οποίος τον στήριζε διαχρονικά.

Το παιδί-θαύμα της γερμανικής πολιτικής σκηνής, ο άνθρωπος που ενσάρκωνε το πνεύμα του φιλελευθερισμού στη Γερμανία, έφυγε από τη ζωή στα 54 του χρόνια. Πάλεψε, προσπάθησε, αλλά δυστυχώς έχασε. Πρόλαβε να κάνει πολλά, αλλά ήθελε να κάνει ακόμα περισσότερα. Ίσως, αν εκείνο το πρωινό στην Ισπανία που ένιωσε έναν ισχυρό πόνο στο πόδι, την ώρα που έκανε το πρωινό του τζόγκινγκ, και πήγε στον γιατρό, ο οποίος του διέγνωσε τη λευχαιμία, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά…

Υ.Γ. Ο Γκίντο Βέστερβελε είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους των οποίων έχω σφίξει το χέρι και αισθάνομαι πραγματικά ευτυχής που το έκανα.

The post Η άνοδος και η πτώση του παιδιού-θαύμα της Γερμανικής πολιτικής, Γκίντο Βέστερβελε – Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης appeared first on KoolNews.