Έγινε η αγένεια συνηθειά μας

Όχι ότι ήμασταν κανάς λαός που κοιμόταν χωρικός και ξύπναγε σερ ή που είχε αποστηθίσει το savoir faire από τα μικράτα του, αλλά το κακό πλέον στην καθημερινότητά μας έχει παραγίνει.

Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης

Το γνωστότερο παγκοσμίως γνωμικό για την αγένεια λέει ότι είναι η προσπάθεια του αδύναμου να μιμηθεί αυτόν που έχει δύναμη. Τι είδους γνωμικό ταιριάζει άραγε, όχι γι’ αυτούς που εκφράζονται ή αντιδρούν αγενώς αλλά για το νέο φρούτο, αυτούς που γίνονται αγενείς δια της σιωπής τους; Η μη απόκριση σε μια ευγενική χειρονομία άλλωστε δεν είναι εξίσου δηλωτική της έλλειψης των

βασικών κανόνων καλής ανατροφής με τους οποίους γαλουχούνται τα παιδιά σε Ανατολή και Δύση αιώνες τώρα;

Παλιά στον Γουαδαλκιβίρ... Δυστυχώς στην πράξη οι ελάχιστοι «καλοί τρόποι» έχουν γίνει πλέον ίσωμα και τα παραδείγματα από την καθημερινότητα είναι απανωτά:

-Περπατώντας στο πεζοδρόμιο

Φτάνετε σε ένα σημείο που χωράει να περάσει μόνο ένας. Από την αντίθετη κατεύθυνση του πεζοδρομίου έρχεται άλλος πεζός. Κάνετε στο πλάι και του δείχνετε να περάσει. Περνάει και φεύγει. Δεν γυρίζει καν να σας κοιτάξει. Πες ένα «ευχαριστώ» ρε ταγάρι, τζάμπα είναι!

-Στην πόρτα του καταστήματος

Μπαίνετε ή βγαίνετε από ένα κατάστημα. Βλέπετε να έρχεται άνθρωπος. Αντί να επισπεύσετε το βήμα σας και να του έρθει η πόρτα στη μούρη, την κρατάτε για να μπει ή να βγει. Σας κοιτάει για ένα nanosecond, απλώς και μόνο προσπαθώντας να καταλάβει αν είστε υπάλληλος στο μαγαζί. Σας προσπερνάει σαν να μην υπάρχετε. Πες ένα «ευχαριστώ» ρε μπούρτζε, δεν έχει πορτιέρη το μαγαζί!

-Στη διασταύρωση

Έχετε κι οι δύο «Stop». Η προτεραιότητα είναι δική σου. Παρόλα αυτά του «παίζεις» τα φώτα και επειδή μόνο στην Ελλάδα η εν λόγω κίνηση μπορεί να σημαίνει και «κάνε άκρη να προσπεράσει ο γρήγορος, ΤΩΡΑ!» εκτός από «περάστε», δείχνεις στον άλλον και με το χέρι ότι του παραχωρείς το δικαίωμα να εκκινήσει. Ξεκινάει, περνάει, τέλος. Πες ένα «ευχαριστώ» ρε μουγγέ Χάμιλτον, κάνε έστω ένα νεύμα να δείξεις ότι κατάλαβες τι έγινε!

-Στο δρόμο

Περπατάς. Αυτοκίνητο παρκάρει 50 μέτρα πιο κάτω. Βγαίνουν μάνα και κόρη και κάνουν να φύγουν. Από την κόρη πέφτουν κλειδιά. Δεν το παίρνει πρέφα. Τρέχεις, μαζεύεις τα κλειδιά, τις προλαβαίνεις, τους τα δίνεις. Η μάνα τα παίρνει, γυρνάει, κατσαδιάζει την κόρη. Γυρίζουν πλάτη, απομακρύνονται σα να μην υπάρχεις. Πες ένα «ευχαριστώ» κυρία μου, δεν είναι είδος πολυτελείας!

-Στο καφέ

Πολυσύχναστο. Κάθεστε τρεις σε τραπέζι τεσσάρων. Ελλείψει άλλου διαθέσιμου χώρου η τέταρτη καρέκλα χρησιμοποιείται για συμπράγκαλα όπως μπουφάν, τσάντες κλπ. Έρχεται τύπος. Την γραπώνει. Δεν ρωτάει «θα μπορούσα, παρακαλώ, να την πάρω;» και τέτοια, μόνο «Την χρειάζεστε;». Με περισσή ευγένεια ζαλώνεσαι τα πράγματά σου στα χέρια. Την αρπάζει, γυρίζει πλάτη, εξαφανίζεται. Πες ένα «ευχαριστώ» ρε τελεμέ, δεν θα σου πέσουν τα μούτρα!

Στον αντίποδα: Τα κωμικά αποτελέσματα της υπερβολικής ευγένειας

Το περιστατικό είναι πραγματικό και διαδραματίστηκε ένα πρωινό της άνοιξης του 2001 μπροστά στην πόρτα του ασανσέρ στο κτήριο του ραδιοφωνικού σταθμού Flash, στο Μαρούσι. Ο Χρήστος Ζαμπούνης και η αφεντιά μου περιμένουμε δίπλα-δίπλα το ασανσέρ στο ισόγειο. Εγώ κρατάω στο ένα χέρι φακέλους με χαρτιά και στο άλλο πλαστικό ποτήρι με κρύο καφέ. Ο κλωβός φτάνει. Η αυτόματη πόρτα ανοίγει. «Παρακαλώ, περάστε» του κάνω, ως μικρότερος προς μεγαλύτερο. «Όχι, εσείς», μου απαντάει. «Μα τι λέτε; Περάστε» του ανταπαντώ. «Επιμένω», μου γυρίζει. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι η πόρτα αρχίζει να κλείνει και δεν θα επιβιβαστεί κανείς μας στο τέλος. Προτάσσω το χέρι με τον καφέ, ελπίζοντας ότι έχει φωτοκύτταρο και θα πιάσει την κίνηση. Δεν έχει. Τα φύλλα της πόρτας κοντράρουν στο χέρι μου και συμπιέζουν τον καφέ με τόση δύναμη ώστε εκτοξεύεται όλος πάνω στο πρόσωπο και τα ρούχα μου. Λόγω της αντίστασης, η πόρτα ξανανοίγει. Ο Ζαμπούνης με προσπερνάει, μπαίνει μέσα, φεύγει. Μάθημα ζωής.

The post Έγινε η αγένεια συνηθειά μας appeared first on KoolNews.