Everest: Ο Μπαλτάζαρ Κορμάκουρ θα σε «αφήσει χωρίς οξυγόνο»

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφευγα από την αίθουσα κινηματογράφου έχοντας δει μια ταινία που μοιάζει ως περιπέτεια-δράση (αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τέτοια η εστίαση του σκηνοθέτη και του σεναρίου) και θα προσπαθούσα να εξηγήσω κάποια νοήματα που ήθελε να περάσει ή να εντοπίσω την απώτερη ουσία των πραγμάτων. Δεν μου φαινόταν για τέτοιο το Everest και όμως ήταν τέτοιο.

Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Η αλήθεια είναι ότι πήγα υπέρ του δέοντος προκατειλημμένος θετικά για να την δω. Με Τζέικ Γκίλενχαλ, Τζος Μπρόλιν

και τους αγαπημένους μου λόγω House of Cards, Μάικλ Κέλι και Ρόμπιν Ράιτ, δε γινόταν να μην τη βάλω στις must watch. Είναι από τις ταινίες που επειδή γουστάρεις τόσο πολύ το καστ με το που ξεκινάει να παίζει και τους βλέπεις όλους, νιώθεις λες και είστε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά και λέτε ιστορίες, πίνετε μπύρες, τρώτε και τραγουδάτε.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε το 1996 στις πλαγιές των Ιμαλαΐων και καθ' οδόν για την υψηλότερη κορυφή τους. Ομάδες ορειβατών συγκεντρώνονται στην βάση που βρίσκεται στα 5 χιλιάδες και κάτι μέτρα του βουνού, ώστε να εγκλιματιστεί ο οργανισμός τους στις κλιματολογικές συνθήκες, στον τρόπο αναπνοής και στην οικονομία του οξυγόνου.

Στη βάση υπάρχουν 4 ομάδες ορειβατών, με μέλη που δεν έχουν ανέβει ποτέ ξανά στην κορυφή, αλλά έχουν φτάσει μέχρι κάποιο χαμηλότερο σημείο. Ο ανταγωνισμός για το ποιος θα φτάσει πρώτος είναι μεγάλος. Δεν είναι όμως αυτός που θα τους οδηγήσει στο οδυνηρό φινάλε. Είναι οι ανθρώπινες αξίες που δεν θα τους επιτρέψουν να σωθούν.

Ο δρόμος προς την κορυφή αποδεικνύεται σχετικά εύκολος για την εμπειρία τους. Ο δρόμος προς τα κάτω είναι αυτός που θα προκαλέσει τη μεγαλύτερη οδύνη. Οι επικεφαλής των δύο ομάδων, ο Ρομπ Χολ και ο Σκοτ Φίσερ, θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή πάνω στον πάγο, ολομόναχοι, με τα σώματα τους να σκεπάζονται ολοκληρωτικά από το χιόνι, ενώ μαζί τους θα πεθάνουν, ο Νταγκ Χάνσεν (που πήγε στην αποστολή με τα λεφτά που μάζεψε ένα σχολείο για χάρη του, επειδή ήθελε να γίνει ένα πρότυπο για τα παιδιά), η Γιασούκο Νάμπα (μια Γιαπωνέζα που έχει ανέβει στις 6 κορυφές του κόσμου και ήθελε να κάνει το 7/7, και το έκανε), ενώ συνολικά εκείνη την περίοδο πέθαναν 15 ορειβάτες. Επιπλέον, ο Μπεκ Γουέδερς, που τον είχαν για πεθαμένο, αλλά τελικά τα κατάφερε, από τις τόσες ώρες που έμεινε αναίσθητος στο χιόνι, χάνει τη μύτη και τα χέρια του.

Μέχρι το 2014, οι 5 απώλειες σε μία μέρα ήταν το αρνητικό ρεκόρ του βουνού και μια ιστορία που είδε το φως της δημοσιότητας σε παγκόσμιο επίπεδο το 1996. Τα όσα συνέβησαν σε αυτό το δίμηνο που πέρασαν μαζί, μέχρι το φινάλε, τα διηγήθηκαν οι επιζήσαντες, με πρώτο τον Τζον Κρακάουερ, δημοσιογράφο που είχε πάει για να αφηγηθεί την αποστολή και σημαδεύτηκε διά παντός από αυτή κι έγραψε το βιβλίο Into Thin Air, αλλά κυρίως οι συνομιλίες των μελών με το δορυφορικό τηλέφωνο και ιδίως του Ρομπ Χολ με τη γυναίκα του Τζαν.

Ο Ισλανδός σκηνοθέτης Μπαλτάζαρ Κορμάκουρ μάζεψε όλο αυτό το υλικό και έφτιαξε μια ταινία που για τον ίδιο είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει, κι ας είναι πολύ σκληρή η κριτική τόσο από τον Κρακάουερ, όσο κι από τη γυναίκα του Σκοτ Φίσερ.

Δεν είναι μια ταινία που θα συνταραχθείς από τις ερμηνείες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνατές στιγμές και πολύ καλές ερμηνείες (θα ξεχωρίσω τον Τζος Μπρόλιν και την Κίρα Νάιτλι), αλλά από την γενικότερη απόδοση της ιστορίας από τον σκηνοθέτη. Πώς πλαισιώνει την πλοκή, τα ειδικά εφέ που είναι από τα καλύτερα της τελευταίας 5ετίας και κάνουν ανεπαίσθητα τα cliffhangers, πού εστιάζει, η μετάβαση των σκηνών, η κλιμάκωση της έντασης κτλ. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα που μπορώ να βρω είναι το Gravity. Σκέψου πως ένιωσες όταν το είδες, τι ήταν αυτό που σου άφησε και θα καταλάβεις. Το Everest είναι ακριβώς το ίδιο, απλά σε λευκό και όχι σκοτεινό φόντο.

Μέσα από την εξέλιξη βγαίνουν πολλά πράγματα να σκεφτείς. Πρώτα και κύρια το ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν όντως ταβάνι τον ουρανό και άνθρωποι που νομίζουν ότι ο ουρανός είναι χαμηλά. Αυτό έχει και την κακή του πλευρά. Ο άνθρωπος που νιώθει ότι μπορεί να κατακτήσει κάθε σημείο του πλανήτη, από το πιο ψηλό στο πιο χαμηλό, ο άνθρωπος που αψηφά την φύση του είναι η αρνητική οπτική. Ο άνθρωπος που συγκεντρώνει για χρόνια τη δύναμη της ζωής του για να την ξοδέψει ολάκερη στην κατάκτηση της μεγαλύτερης κορυφής είναι η πιο ιδεαλιστική πλευρά.

Είναι αυτοί που θεωρούν ότι οι άνθρωποι είναι ζωντανοί νεκροί, walking dead, μέχρι που η ζωή τους ξυπνάει με τέτοιες εμπειρίες. Οι στιγμές που ξεπερνούν αλυσιδωτά τα όρια τους, βιώνουν μια μοναδική κατάσταση και ξέρουν ότι μετά από αυτές τίποτα δεν θα είναι ίδιο η ζωή θα μοιάζει πολύ λειψή και χωρίς κίνητρο να συνεχίσεις. Άλλωστε, όταν έχεις δώσει 65 χιλιάδες δολάρια, δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Δεν σε σταματάει κανένα χιόνι, καμία έλλειψη οξυγόνου. Κι ας αφήσεις την τελευταία σου πνοή καθώς θα καρφώνεις τη σημαία σου.

Όλη η ουσία της ταινίας συμπυκνώνεται στην πιο ήρεμη σκηνή της. Εκεί που όλοι οι ορειβάτες είναι μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι και πίνουν. Ο Κρακάουερ τους ρωτάει αυτό που σκέφτεσαι κι εσύ που το βλέπεις απ΄έξω. «Γιατί; Γιατί να θες να έρθεις αντιμέτωπος με μια μεγάλη δόξα που έχει αδερφό το θάνατο;». Ποιο είναι το κίνητρο του ανθρώπου να αψηφά αυτά που βρίσκονται μεν στον δικό του κόσμο, αλλά δεν είναι για εκείνον...; Και ως είθισται, είναι τα μικρά κίνητρα που οδηγούν στα μεγάλα επιτεύγματα.

Η έννοια του ανταγωνισμού είναι από τις έννοιες που συμβάλλουν στην οικονομία του έργου. Κάθε ένας από τους επικεφαλής έχει πληρωθεί για να φτάσει τους πελάτες του στην κορυφή και να τους φέρει πίσω ασφαλείς. Αυτό όμως που το θέλουν όλοι μέσα τους και ιδίως οι επικεφαλής, είναι να φτάσουν πρώτοι απ΄ όλους. Μια επιθυμία που σύντομα αντιλαμβάνονται όλοι ότι πρέπει να την παραμερίσουν, γιατί όπως λέει ο Ανατόλι (βοηθός του Σκοτ Φίσερ), «σε τέτοιες περιστάσεις δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ ανθρώπων. Ο ανταγωνισμός είναι με το βουνό. Και το βουνό έχει πάντα την τελευταία λέξη».

Ο Κορμάκουρ θέτει και ένα δίπολο ανθρώπινης υπέρβασης - λιποψυχίας, τα οποία πλασάρει όπως ακριβώς είναι: απολύτως δικαιολογημένα στη συγκεκριμένη περίσταση. Κανένα πρέπει δεν τους επιβάλλει πως να πράξουν. Είναι ο φόβος της διάλυσης των ορίων του καθενός που τον οδηγεί. Ως αντιπαραβολή μπαίνουν η αυταπάρνηση του Ρομπ Χολ να μην αφήσει μόνο του τον Νταγκ Χάνσεν από τη μία, να κατανοήσει την επιθυμία του να πιάσει την κορυφή, παρά το ότι η καταιγίδα είναι ένα λεπτό μακριά και σε τέτοιο υψόμετρο ισοδυναμεί με βέβαιο θάνατο, δεδομένου ότι το οξυγόνο τελειώνει, και η δειλία που σκιαγραφείται στο βλέμμα του Κρακάουερ από την άλλοι, όταν όσοι κατάφεραν να επιστρέψουν στην πρώτη βάση, σκέφτονται να πάνε να μαζέψουν αυτούς που ξέμειναν σαν βάρκες στη μέση της παλίρροιας. «Η όραση μου έχει χαλάσει λόγω του χιονιού» λέει ο Μάικλ Κέλι, αλλά όλοι συνηγορούν άφατα, ότι είναι κάτι άλλο που τους κρατάει κολλημένους και πιασμένους από την ελπίδα. Τη μάταιη ελπίδα...

Πηγή ToraTora.gr

The post Everest: Ο Μπαλτάζαρ Κορμάκουρ θα σε «αφήσει χωρίς οξυγόνο» appeared first on KoolNews.