Daily Post by Petros Kostopoulos: Μας τα έχει ζαλίσει ο Ντάνιελ Κρεγκ με την… απόρριψη του James Bond

Πολύ μούρη από το πουθενά βγάζει τελευταία ο Ντάνιελ Κρεγκ με αφορμή το νέο James Bond. Μιλάει ας πούμε σαν να είναι κάτι ανάμεσα σε Μπράντο και Αλ Πατσίνο, σε Νίκολσον και Ντε Νίρο και για να το πάμε και στο πιο αγγλικό, σαν να είναι ο άνθρωπος του θεάτρου, σαν τον Σερ Άλεκ Γκίνες ή τον Σερ Λόρενς Ολίβιε. Χαλιέται ο πρωταγωνιστής του Bond, που αν δεν τον έπαιζε εγώ θα τον θυμόμουν, μόνο ως εξαγριωμένο πράκτορα της Μοσάντ στο Μόναχο (2005).

Τι να τον θυμηθώ; Στο Alien

& Cowboys, στη Lara Croft (χιχιχιχι), στο Αστέρι του Βορρά (απαπαπα)...; Άντε με τη βία να συνοδεύει την υπέροχη Ρούνι Μάρα στο Κορίτσι με το Τατουάζ, που βέβαια ήταν κατώτερο από τη σουηδική εκδοχή. Φόρεσε το φαρδύ ημίπαλτο, το γιλεκάκι, τα γυαλιά του διανοουμένου, σα δάσκαλος δημοτικού στο Δομοκό, και πήρε σβάρνα τις όχθες του Τάμεση για να μας πείσει ότι είναι άλλου τύπου.

Τα πρότυπα του είναι άνθρωποι ηθικής, όπως δήλωσε χθες. Δημοσιογράφοι (!!!), συγγραφείς και καλλιτέχνες. Προφανώς δεν έχει διαβάσει βιογραφίες, γιατί αν διάβαζε, θα ήξερε ότι τα πάθη και τα εγκλήματα κρύβονται παντού. Ας μάθει για τον Πικάσο, τον Χεμινγουέι, το Νίτσε, για καμιά δεκαριά χιλιάδες δημοσιογράφους και τη σχέση τους με τις γυναίκες και μετά ας ξαναμιλήσει. Αλλά τέλος πάντων.

Ο φεμινιστής Ντάνιελ Κρεγκ δηλώνει ότι ο James Bond είναι μισογύνης. Αυτό το λέει ο γλυκούλης Ντάνιελ που έχει άλλες αρχές. Δηλαδή ο μεγαλύτερος action hero του σινεμά τι πρέπει να κάνει σε 24 ταινίες; Να παντρεύεται την αγαπημένη του σε όλες; Μια φορά παντρεύτηκε και η παραγωγή πήρε την απόφαση να σκοτώσει όχι μόνο τη γυναίκα, αλλά και τον Λέιζενμπι που τον έπαιζε. Ο κινηματογράφος είναι κινηματογράφος. Είναι φίξιον. Αν ο James Bond ήταν ένα τίποτα δεν θα έφτανε να είναι η μεγαλύτερη σειρά ταινιών του κινηματογράφου, σε όλη του την ιστορία.

Είναι προφανές ότι έχει φτιαχτεί ένας ήρωας που είναι μοναχικός. Άλλωστε όπως έχουμε δει σε εκατομμύρια τέτοιες ταινίες, ο τύπος που έχει για χόμπι και επάγγελμα το θάνατο, δεν θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Το χουμε δει και σε ταινίες περιωπής. Άρα το να μην κάνει οικογένεια, θα μπορούσαμε να το αναγάγουμε εις τη μεγίστη τρυφερότητα και ταυτόχρονα ως ευνουχισμό των συναισθημάτων του. Λέω κι εγώ τώρα, τραβώντας το από τα μαλλιά.

Αλλά και πάλι, Ντάνιελ μου, τι πάει να πει ακριβώς μισογύνης; Αν υποκύπτεις σε στήθη και πισινούς που σου κολλάνε μόνα τους στα μούτρα, είσαι μισογύνης; Κι όλες αυτές οι γκόμενες που πάνε να τον φάνε με όπλο το σεξ, τι είναι; Γιατί δεν υπάρχει η λέξη «μισανδρισμός»; Αναρωτιέμαι. Να τον αφιερώσω σε τόσες και τόσες αθώες υπάρξεις, που δεν πήγαν να φάνε κάποιον, αλλά να ΤΑ φάνε από κάποιον.

Έχει φτιαχτεί ένας ήρωας που έχει πέραση στις γυναίκες. Κατ' αρχήν τα 2/3 από αυτές τον πλησιάζουν από ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ως είθισται. Δηλαδή ή πάνε να του πάρουν μυστικό ή λειτουργούν ως δόλωμα για να τον οδηγήσουν στο θάνατο με τη γοητεία τους. Το 95% από αυτές, επίσης, είναι σαφώς ξέκωλα όπως θα λέγαμε ελληνιστί. Μοιραίες, περπατημένες, με χιλιόμετρα στα κρεβάτια, ή πρακτορίνες χωρίς ηθικά αναχώματα. Έχουν πάει να τον φάνε τον άνθρωπο με όλους τους τρόπους που έχει φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό. Φίδια του βάζουν, σκορπιούς του κρεμάνε, δηλητήρια, με σουγιάδες ή με πιστόλια να τον καθαρίσουν. Τον ποτίζουν.

Τι να τις κάνει δηλαδή μετά από αυτά; Να μην τις πηδήξει; Να ανοίξει φύλο για πίτα; Ή σαν το φίλο μου τον Θανάση, που πριν 20 χρόνια στην Κούβα, προσπαθούσε να φέρει στον ίσιο δρόμο και να ξαναστείλει στο πανεπιστήμιο όλες τις πουτάνες της Αβάνας; Κάνει αυτό που θα έκανε ο κάθε ελεύθερος τουλάχιστον άνθρωπος, απέναντι σε τέτοιες femmes fatales.

Τον ρώτησαν βέβαια τι μπορούμε να μάθουμε από τον Bond που θα μας βοηθήσει στην καθημερινή μας ζωή. Ο Ντάνιελ απάντησε ένα στεγνό «Τίποτα». Οk, απλά θα του θυμίσω ότι δεν φτύνουμε εκεί που τρώμε. Και δεν ξέρω αν θα ήταν τα ίδια τα τελευταία δέκα χρόνια για τον Κρεγκ αν δεν υπήρχε ο Bond. Τώρα στα σοβαρά τι μπορούμε να μάθουμε; Χοντρικά, θα έλεγα κι εγώ «Τίποτα». Αν δεν υπήρχε η τελευταία του ταινία. Στην οποία κάτι μαθαίνεις. Όλο συμπυκνώνεται στην επιστροφή από την καταστροφή, εκεί που ο κακός Μπαρδέμ τον ρωτάει τι χόμπι έχει κι αυτός απαντάει «η Ανάσταση». Και το ποίημα, από τον Οδυσσέα του Τένισον, που διαβάζει η υπέροχη Τζούντι Ντεντς. Και στην ταινία αυτή που τη γύρισε ο κουλτουριάρης Μέντες, πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Κρεγκ. Κρίμα που δεν το κατάλαβε.

Δεν θέλω να μάθω από υπερήρωες. Δεν μπορώ να μάθω ότι δεν είναι πραγματικοί. Θα ήθελα να ήμουν ο Bond, όπως θα ήθελα να είμαι και ο στρατηγός Αουρελιάνο Μπουενδία από το 100 Χρόνια Μοναξιάς του Γκαρσία Μαρκές. Έτσι για να σπάσω τη μονοτονία της μαλακίας που ζω, θα ήθελα να πιστέψω ότι είμαι και λίγο Bond. Ή λίγο Μπουενδία.

Ή ο Φίλιπ Μάρλοου του Τσάντλερ. Άλλο μοναχικό τυπάκι. Έτσι είναι οι άντρες πιστεύω. Ψάχνουν κάποιον πάνω από τα κυβικά τους, έστω και για κάποιες ώρες, για να ταυτιστούν. Και γιατί να θαυμάζω μόνο συγγραφείς και δημοσιογράφους; Γιατί να θαυμάσω μόνο ηθοποιούς θεάτρου ας πούμε...; Γιατί να μην θαυμάσω τον Γκάλη ή τον Σπανούλη, ή του πέφτουν λίγοι ήρωες ο Μέσι ή ο Μάικλ Τζόρνταν...; Γιατί να μην κυκλοφορεί σαν θρύλος το όνομα του Πελέ; Γιατί να μη γουστάρω τον ανήθικο Στιβ Τζομπς που έκανε τον πλανήτη να γυρίζει πιο γρήγορα;

Περί κουλτούρας κολοκυθόπιτα. Μιλάει σα να ακούω τη Χρυσούλα Διαβάτη που έκραξε το Ρουβά. Φαντάζομαι πάντως να του έμαθε κάτι ο Bond. Ας πούμε τα κουστούμια. Αντί να ντυθεί σαν εγγλέζικο βλαχαδερό, καλό θα ήταν να μάθει πως είναι να φοράς το καλύτερο κουστούμι στον κόσμο. Απ΄το '60 λέμε τώρα. Η επιτομή της ανδρικής κομψότητας. Από τον Σον Κόνερι. Δε μιλάω για τον Ρότζερ Μουρ.

Αυτός ήταν ντυμένος σα να παίζει σε βιντεοκασέτες με τον Στάθη Ψάλτη. Τα κουστούμια που του έραψε σε κόπια του παλιού Σον Κόνερι, ο Τομ Φορντ τον έκανε να δείχνει αντί για Πολωνός υδραυλικός (που του φέρνει...), υπέρκομψος ήρωας, επιθυμητός στις γυναίκες (sex icon). Θα μπορούσε επίσης να μάθει ότι μπορείς και να δείρεις αν πειράξουν τη γυναίκα που γουστάρεις. Ότι μπορείς να είσαι και του σαλονιού (Cambridge) και του αλωνιού, πίτα με ρακί και χασίσια στην Τουρκία, όπως στο Skyfall. Και στη σούρα και καμία ξεπέτα με τη Σωτηροπούλου. Και να πλακώνεσαι, να μην γουστάρεις να χάσεις, να λες αναιδώς στον κάθε μαλάκα που θέλει να σε φάει, ότι εσένα το χόμπι σου είναι η Ανάσταση. Και να επιστρέφεις από την Κόλαση, όπου σε έχουν ξεχάσει όλοι.

Και στο φινάλε, ψυχρό τον θες, σκληρό, άτεγκτο, με το δάχτυλο στη σκανδάλη, ε, στο φινάλε για την τιμή του καταρρακωμένου Ηνωμένου Βασιλείου το κάνει. Πατρίδα είναι κι αυτή... Τόσες φορές έχει σώσει τον πλανήτη. Στο ότι γουστάρει τις ωραίες γυναίκες και θέλει να τις κουτουπώσει θα κολλήσουμε...; Ξέρεις κανέναν άντρα που δεν θα το έκανε με αυτές? Και αυτές τι ήθελαν από αυτόν; Συζήτηση για τον Μαξ Ερνστ, τον κυβισμό και τον φουτουρισμό; Αφού όποιον ψυχίατρο και να ρωτήσεις Ντάνιελ μου, θα σου πει ότι οι γυναίκες πεθαίνουν και για τους αλητήριους και για τους επικίνδυνους και τα κωλοπαίδια. Sorry...Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας…

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο ToraTora.gr

The post Daily Post by Petros Kostopoulos: Μας τα έχει ζαλίσει ο Ντάνιελ Κρεγκ με την… απόρριψη του James Bond appeared first on KoolNews.